Vorige week in mijn nachtshiftjes was het een gezellige drukte. Om 1u 's nachts besluiten we om een tasje koffie te nuttigen in onze keuken, nadat we net alle patiënten ontslagen ofwel opgenomen hadden. Onze dokter van dienst vergezelde ons.
Maar de rust wordt doorbroken door onze MUG-bel. Snel in de keuken de oproep aannemen: auto uit de bocht, overkop gegaan, mensen hebben niemand gezien en weten niet of er nog iemand in de wagen zit. In straat X ter hoogte van huisnummer 23 in dorp Y. Wij zoef weg.
We draaien de bocht van het ziekenhuis en een politiecombie vliegt ons voorbij, zonder zwaailichten of sirene. Maar aangezien ze continu voor ons uit rijden besluiten we dat ze ook op weg zijn naar dezelfde plek van interventie. En jawel. De ambulance was al voor ons weg omdat de kazerne dichter bij de interventieplaats is.
Soit, die combi blijft maar rijden, en wij erachter, maar nergens een auto overkop te bespeuren. Plots zie ik iemand staan langs de kant, ik stop, raampje naar beneden, en meneer vraagt of we de auto niet gezien hebben. Euh,... neen...???? "Awel, hier! Ziet! Hij ligt daar!" Den doktoor en ik kijken maar eerlijk, we zagen niks. Ik besloot dan maar om de MUG in achteruit te leggen, en ineens zie ik in het pikkedonker, tegen zo een werfwagentje, 4 wielen van een auto die op zijn zij ligt. Iedereen (2 politiecombi's, de ziekenwagen en een brandweerwagen), bijna inclusief de MUG, was er voorbij! Dan maar rap de ziekenwagen via Astrid verwittigd (ze riepen op dat ze al op een beroemde berg in onze buurt waren) dat ze moesten terugkeren, en bevestigd aan den 100 dat wij ter plaatse waren.
Doktoor en ik stappen uit, en aangezien het daar erg donker is pak ik de MagLite om te gaan schijnen in het wrak. Aangezien den doktoor blijft overleggen met de politie over wat er gebeurd is, ga ik dan maar, (met een ei in mijn broek over wat ik nú weer ga zien) alleen gaan kijken. Maar wat zie ik? Een total loss wrak en een beetje bloed ergens aan de carosserie, maar niemand te bespeuren. Dan maar in de haag gaan kijken, onder de werfwagen en in de nabije omgeving maar niemand te vinden. Het is een wonder dat deze persoon hier levend uit geraakt is... Het was een autotje van een plaatselijke pittabar, maar véél schoot daar niet meer van over. Naam en telefoonnummer van de pittabar waren anders nog wel duidelijk te herkennen!
Na overleg met de politie vertrekken we. Maar op terugweg komen we, 2km verder, meneer tegen... Hij wandelde gewoon naar huis, naar een gemeente die een goeie 25km verderop ligt! Goe zot! Enfin, meneer ging gewillig mee naar 't hôpital ('t was weer en francais), maar reeds bij aanleggen van de stifneck begon het gebruikelijke gevloek, want..."ik heb geen pijn in mijne nek, wel in mijne rug, ik heb da spel nie nodig!" (in 't Frans dan é).
Eenmaal in het ziekenhuis was het hek van de dam. IK had met meneer gelachen toen hij, gelegen op de brancard, zijn elleboog tegen de deur stootte (en ik was nog mijn kilometers van de MUG aan 't opschrijven). Ik kom in den box en hij begint van zijn oren te maken dat IK geen Frans tegen hem wil spreken, terwijl ik de ganse baan niet anders gedaan heb dan Frans gesproken!!! Ik vraag dan maar aan mijn collega of zij de SIS-kaart wil vragen, kwestie van niet nòg meer boeman te zijn, maar dan richt hij zich tot haar. Want... hij heeft pijn en wil NU verzorgd worden, en wij vragen alleen zijn SIS-kaart! "C' est pas possible!! PUTAIN!!!!" Ik hààt da woord hé!
Van het één komt het ander, de Stifneck vliegt de reabox rond, hij vloekt aan 100 per uur!, weigert ineens alle zorg, roept en tiert tegen iedereen en geeft zelfs onze spoedarts enkele duwen, zonder aanleiding!
Zijn echtgenote komt toe en ik vraag haar of ze meneer kan kalmeren, maar als ook dat niet lukt bellen we de politie om de gemoederen te bedaren. Alweer zonder resultaat. Ze besluiten om meneer mee te nemen, maar wij zeggen dat hij zich, gezien de crash, zéker moet laten onderzoeken door een arts in een ziekenhuis!
Besluit : de brandweer bestelde zeker wekelijks een lekkere pitta in deze bar (en ik kan echt zeggen, hun pitta is verukkelijk!), maar prompt werd beslist om daarmee te stoppen. Ook wij in het ziekenhuis, boefers dat we zijn, placeerden daar af en toe een bestellingske, maar in de toekomst zal dat ook niet meer gebeuren! Ook mijn vriend, bourgondiër tot én met, begaf zich regelmatig vol overgave naar deze pittazaak voor een lekkere bestelling, maar ik heb hem dat vanaf dàt moment verboden. Als er daar nog éénen pitta bestelt, zal IK het zijn, en ik zal hem zéker niet opeten, maar eens boel maken in zijn zaakske zoals hij dat die keer op onze spoed deed!
Ok, ik geef toe, ik heb ne grote mond. Boel zal ik daar niet gaan zoeken, maar... hij ziet ons daar NOOIT meer!!!!
zaterdag 27 november 2010
Brand? Wààr brand??
Wij hebben in ons ziekenhuis geen psychiatrie/PAAZ, maar toch komen de depressies bij ons binnen als zoete broodjes. Waarop we de echt ernstige gevallen dan moeten doorverwijzen naar naburige ziekenhuizen.
Gisteren is onze poetsvrouw was aan het plooien in onze "grote" berging, klopt er plots iemand op de poort. Dat was vroeger een garage, eigenlijk nog steeds, met een sectionale poort die na de verbouwingen nog steeds aanwezig is. Maar die "garage" wordt gebruikt als berging van alle soort.
Wat doet de kuisvrouw? Ze stuurt de franssprekende dame vriendelijk naar de ingang van de spoed. En ondertussen zegt ze tegen een collega dat er een "rare" dame aankomt.Enfin, we verwachten ze, maar zien plots op onze decten dat er gebeld wordt aan de ambulancegarage. Wij er naartoe, en wie laten we binnen? Jawel, dezelfde dame, die ons onvriendelijk zegt dat ze depressief is en hulp wil. De poort van de ambulancegarage stond open en dus had ze maar besloten om langs daar zich naar binnen te werken. Owkee, inschrijven en de dame in een box gezet, maar dat zat ze nog geen 2 minuten of ze moest hoogdringend een sigaret gaan roken. Dus de dame langs de hoofdingang naar buiten gelaten en gezegd dat ze gezellig buiten op het bankje lekker haar sigaretje kon opsmoren. Op de plaats waar ze eigenlijk binnen moest komen.
Zitten we een kwartiertje later in ons bureau (het was kalm voor een doordeweekse vrijdag) als plots het brandalarm afgaat! Nu, overdag is dat een taak van de receptie om op het brandalarm te reageren, maar omdat ze al de ganse dag het brandalarm op alle diensten aan het testen waren, besloten we zelf het irriterend gepiep af te zetten. De verpleegkundigen op spoed moeten immers àlles doen en kunnen!
Wat blijkt? Op de alarmdoos staat : BRAND SPOED NIVEAU 0 INGANG! Ik merk dat al onze toegangsdeuren open gaan en zie nog net de depressieve dame binnenglippen! Wat blijkt? In plaats van te bellen waar het hoorde en waar het ook netjes aangeduid staat (ok, in Nederlands), floepte ze het beschermkapje van het brandalarm en duwde gezwind de knop in! Waarna ze zich peilsnel naar haar box begaf! Een blaam van de hoofdverpleegkundige volgde. De dokter zei ook nog eens dat een brandalarm niet dient om zomaar in te duwen en ze bestelde een one-way-ticket naar de PAAZ van ons moederziekenhuis.
Hoe is het toch mogelijk...
Gisteren is onze poetsvrouw was aan het plooien in onze "grote" berging, klopt er plots iemand op de poort. Dat was vroeger een garage, eigenlijk nog steeds, met een sectionale poort die na de verbouwingen nog steeds aanwezig is. Maar die "garage" wordt gebruikt als berging van alle soort.
Wat doet de kuisvrouw? Ze stuurt de franssprekende dame vriendelijk naar de ingang van de spoed. En ondertussen zegt ze tegen een collega dat er een "rare" dame aankomt.Enfin, we verwachten ze, maar zien plots op onze decten dat er gebeld wordt aan de ambulancegarage. Wij er naartoe, en wie laten we binnen? Jawel, dezelfde dame, die ons onvriendelijk zegt dat ze depressief is en hulp wil. De poort van de ambulancegarage stond open en dus had ze maar besloten om langs daar zich naar binnen te werken. Owkee, inschrijven en de dame in een box gezet, maar dat zat ze nog geen 2 minuten of ze moest hoogdringend een sigaret gaan roken. Dus de dame langs de hoofdingang naar buiten gelaten en gezegd dat ze gezellig buiten op het bankje lekker haar sigaretje kon opsmoren. Op de plaats waar ze eigenlijk binnen moest komen.
Zitten we een kwartiertje later in ons bureau (het was kalm voor een doordeweekse vrijdag) als plots het brandalarm afgaat! Nu, overdag is dat een taak van de receptie om op het brandalarm te reageren, maar omdat ze al de ganse dag het brandalarm op alle diensten aan het testen waren, besloten we zelf het irriterend gepiep af te zetten. De verpleegkundigen op spoed moeten immers àlles doen en kunnen!
Wat blijkt? Op de alarmdoos staat : BRAND SPOED NIVEAU 0 INGANG! Ik merk dat al onze toegangsdeuren open gaan en zie nog net de depressieve dame binnenglippen! Wat blijkt? In plaats van te bellen waar het hoorde en waar het ook netjes aangeduid staat (ok, in Nederlands), floepte ze het beschermkapje van het brandalarm en duwde gezwind de knop in! Waarna ze zich peilsnel naar haar box begaf! Een blaam van de hoofdverpleegkundige volgde. De dokter zei ook nog eens dat een brandalarm niet dient om zomaar in te duwen en ze bestelde een one-way-ticket naar de PAAZ van ons moederziekenhuis.
Hoe is het toch mogelijk...
vrijdag 26 november 2010
Vorige week verschoot ik mij een bult...
... toen ik dringend moest plassen, en in volle vaart naar het toilet vloog. Ik trok de deur open, en een lollige collega had een isolerend alluminiumdeken aan het deurkozijn gehangen langs de binnenkant. Ik verzeker u... mijnen tikker sloeg over. Maar ik heb er dan wel nog hartelijk om gelachen! De automatische lichten in de kleedkamer en ook in het toilet hebben toch wel een secondje nodig tussen detectie en aanschieten, dat was genoeg om een geslaagde grap uit te halen! :-D
Niet te geloven....
...dat ze op sommige scholen erin slagen om leerlingen naar spoed te brengen zonder dat ze zelfs de naam van hun leerling kennen...
2 dames melden zich op spoed aan. "'t Is voor hém", zegt de ene, terwijl ze een verzekeringspapier op de balie legt. Achter de balie staat, onzichtbaar (hij was niet te zien omdat de balie vrij hoog is), een jongetje van ongeveer 10 jaar. Hij staat eventjes op zijn tenen en tuurt triestig over de balie heen. Blijkbaar is hij gevallen met een zichtbaar blauw oog tot gevolg. Uit ervaring weten we dat de lieve schooljuffrouwen nooit een SIS-kaart meehebben, vragen we naar de naam van de jongen. Maar blijkbaar was dat een heel domme vraag, want één van de dames vraagt of dat nu écht wel nodig is! Euh... ja...? Is dat nu écht zó raar? Enfin...
"Wat is de naam van de jongen?", vraag ik. Tot mijn verbazing kennen de dames enkel de voornaam (Sylvain), de achternaam kennen ze enkel fonetisch brabbelen... Als ik vraag hoe ik die achternaam moet schrijven, kijken de 2 dames mij onweerachtig aan... "Alles staat op het papier", zegt de ene dame in volle ergernis. Maar als ik haar dat papier toon en zeg dat er geen naam op staat (en ook niets anders), moeten ze beiden met het schaamrood op de wangen toegeven dat ze eigenlijk niets van de jongen weten.
Ok, laat ik dan maar zelf een gokje wagen naar de mogelijke schrijfwijze van de naam van de jongen. Na een paar pogingen vind ik een naam, die wel eens van onze kleine Sylvain zou kunnen zijn. Geboren in 2000, dus dat zou wel eens kunnen kloppen. Dus de naam aanvinken en het adres navragen bij onze schooljuffrouwen. Ja lap! Die konden dus uit de verste verte niet zeggen of dat adres wel eens juist of fout kon zijn. En navraag bij de Sylvain leverde nog minder op. Want... "Mijn mama heeft mij nooit verteld waar ik woon, ik mag dat niet weten", antwoordde de jongen! Geërgerd door de 2 schoolmistessen voor mijn neus, zeg ik dat ik zonder correcte naam, geboortedatum en adres niks kan doen en dat ze dus eindelijk maar eens moeten gaan bellen voor de juiste gegevens van die jongen! Man, ik kan dat dus echt niet geloven... komen ze daar bij mij hoog van de toren blazen en dan moeten ze tenslotte nog 3 telefoons plegen eer ze de gegevens van Sylvain allemaal opgesnord hebben!
Eind goed al goed, Sylvain kon met de dames terug mee (hij had enkel een blauw gezwollen oog), en ik hoop dat ze van mijn stiefkinderen tenminste een deftig schooldossier hebben én dat ze dat ook gebruiken indien nodig...
2 dames melden zich op spoed aan. "'t Is voor hém", zegt de ene, terwijl ze een verzekeringspapier op de balie legt. Achter de balie staat, onzichtbaar (hij was niet te zien omdat de balie vrij hoog is), een jongetje van ongeveer 10 jaar. Hij staat eventjes op zijn tenen en tuurt triestig over de balie heen. Blijkbaar is hij gevallen met een zichtbaar blauw oog tot gevolg. Uit ervaring weten we dat de lieve schooljuffrouwen nooit een SIS-kaart meehebben, vragen we naar de naam van de jongen. Maar blijkbaar was dat een heel domme vraag, want één van de dames vraagt of dat nu écht wel nodig is! Euh... ja...? Is dat nu écht zó raar? Enfin...
"Wat is de naam van de jongen?", vraag ik. Tot mijn verbazing kennen de dames enkel de voornaam (Sylvain), de achternaam kennen ze enkel fonetisch brabbelen... Als ik vraag hoe ik die achternaam moet schrijven, kijken de 2 dames mij onweerachtig aan... "Alles staat op het papier", zegt de ene dame in volle ergernis. Maar als ik haar dat papier toon en zeg dat er geen naam op staat (en ook niets anders), moeten ze beiden met het schaamrood op de wangen toegeven dat ze eigenlijk niets van de jongen weten.
Ok, laat ik dan maar zelf een gokje wagen naar de mogelijke schrijfwijze van de naam van de jongen. Na een paar pogingen vind ik een naam, die wel eens van onze kleine Sylvain zou kunnen zijn. Geboren in 2000, dus dat zou wel eens kunnen kloppen. Dus de naam aanvinken en het adres navragen bij onze schooljuffrouwen. Ja lap! Die konden dus uit de verste verte niet zeggen of dat adres wel eens juist of fout kon zijn. En navraag bij de Sylvain leverde nog minder op. Want... "Mijn mama heeft mij nooit verteld waar ik woon, ik mag dat niet weten", antwoordde de jongen! Geërgerd door de 2 schoolmistessen voor mijn neus, zeg ik dat ik zonder correcte naam, geboortedatum en adres niks kan doen en dat ze dus eindelijk maar eens moeten gaan bellen voor de juiste gegevens van die jongen! Man, ik kan dat dus echt niet geloven... komen ze daar bij mij hoog van de toren blazen en dan moeten ze tenslotte nog 3 telefoons plegen eer ze de gegevens van Sylvain allemaal opgesnord hebben!
Eind goed al goed, Sylvain kon met de dames terug mee (hij had enkel een blauw gezwollen oog), en ik hoop dat ze van mijn stiefkinderen tenminste een deftig schooldossier hebben én dat ze dat ook gebruiken indien nodig...
maandag 16 augustus 2010
Vermoeden CVA...
Deze avond wordt een oudere dame door de taxi van een Waalse ambulancedienst bij ons (in een rolstoel) afgeleverd. Briefje van de huisarts leert ons dat de dame gevallen is, beetje verward en gedesoriënteerd is, en dat de huisarts een "AVC" vermoedt (ne CVA in 't Nederlands). Enfin, dat betekent : parameters, een bloedafname, een EKG'tje, MRSA-screening gezien de leeftijd (toch hét allerbelangrijkste bij een opname in een ziekenhuis) en een anamnese waaruit we niet veel kunnen halen : mevrouw is een beetje apathisch en het is ons zelfs niet duidelijk of ze Frans of Nederlands probeert te spreken. Een glycemiebepaling later hebben wij als verpleegkundigen de diagnose een beetje gesteld... Het toestel toont een waarde van... 32! Maar hét woord van hypoglycemie laten we uit de mond van de dokter rollen. "Dokter, we hebben hier een dame van 86 jaar, doorgestuurd door de huisarts met een vermoeden van een CVA, maar ze heeft een glycemie van 32!" "Aaaaaah, da's nen hypo!! Ik kom af!" We begeven ons al naar onze apotheekkast, klaar om de ampullen Glucose te nemen. En wonderwel, 20gr Glucose later is mevrouw opgeklaard en wakker en kan ze ons uitgebreid vertellen wat er gebeurd is. Soms zijn we toch goed hè ;-) En van een CVA is ze gespaard gebleven. Gelukkig maar.
De duif... Part 2...
Wie op wie wraak heeft genomen, die morgen dat ik de duif doodreed, weet ik niet.
Feit is dat ik wel geflitst ben door het vogeltje in het nestkastje op weg naar die interventie bij onze Waalse buren, waarbij ik in de vlucht een duif naar de duivenhemel geholpen heb onderweg... In opdracht welteverstaan, dus mijne portemonnee moet niet open :-D
Eerst flitste het vogeltje mij, waarna ik de duif omvermaaide. Onwetend (van het geflits), ongewild (die duif mocht nog verderleven van mij).
Snelheid : voorlopig ongekend.
Feit is wel dat we door werken nu een omleiding moeten maken om bij onze Waalse buren te raken, en dat de opbrengsten van die flitspaal nu wel behoorlijk gaan zakken. Want we worden daar héél veel geflitst met onze MUG... In de nabije toekomst dus iets minder :-D
Feit is dat ik wel geflitst ben door het vogeltje in het nestkastje op weg naar die interventie bij onze Waalse buren, waarbij ik in de vlucht een duif naar de duivenhemel geholpen heb onderweg... In opdracht welteverstaan, dus mijne portemonnee moet niet open :-D
Eerst flitste het vogeltje mij, waarna ik de duif omvermaaide. Onwetend (van het geflits), ongewild (die duif mocht nog verderleven van mij).
Snelheid : voorlopig ongekend.
Feit is wel dat we door werken nu een omleiding moeten maken om bij onze Waalse buren te raken, en dat de opbrengsten van die flitspaal nu wel behoorlijk gaan zakken. Want we worden daar héél veel geflitst met onze MUG... In de nabije toekomst dus iets minder :-D
zaterdag 7 augustus 2010
Fiestjen!
Vorig weekend was Fiestjes-weekend! En dat hebben we geweten op spoed. 's Nachts waren een aantal "beschonken" tieners langsgeweest en 's morgens werden we, bij aanvang van onze vroegdienst, verwelkomd door een huilende twintiger die ondervraagd werd door de politie. Hij had een robbertje gevochten en was daarbij languit voorover in de netels gevallen, maar verdoofd door de alcohol had hij niet eens gevoeld dat het netels waren. Wat er juist gebeurd was wist hij niet, maar hij was zeker niet degene die begonnen was. En de GSM die hij bij zich had was ook nie de zijne... Over de witte substantie die in zijn portefeuille zat en daar dus ook niet mocht zitten (ik moet er geen tekeningske bij maken zeker?), kon hij ons wel vertellen dat hij, door die vechtpartij, de tijd niet had gehad om het in te nemen. Misschien had hij zich anders wél kunnen verweren? Of juist ook weer niet?
Anderhalf uur en een ondervraging later, kon hij bekomen op de afdeling voor een neurologische observatie. Zonder drugs.
Dezelfde zondagochtend, klokslag 7 uur, weerklinkt onze MUGbel. "Man bewusteloos in grijze Ford Focus, autodeur staat open, hij ademt nog (de man hé)". Onderweg nemen de MUG-arts en ikzelf ons voor om te vragen of hij van het fiestjen komt...
We vonden de grijze auto, keurig geparkeerd tussen de witte lijnen op veilige afstand van de andere voertuigen, op de bewuste parking. Mét de deur open. En achter het stuur lag een ongeveer 45-jarige man zijn roesje uit te slapen. Aangesproken door 2 ambulanciers deed hij verdwaasd zijn ogen open en vroeg zich af wat zij kwamen doen. Toen de MUG-arts, als derde, vroeg wat er gebeurd was, wist hij even niet wat zeggen. En toen ik, als laatste van het peleton, meneer begroette met een goeiemorgen, vroeg hij ons hoeveel volk er nòg ging bij hem komen... Was best wel grappig. Maar meneer was goed bewust, lag zijn roesje (je zag het bierschuim nog op een bepaald niveau in zijn ogen staan) zalig uit te slapen en werd bruusk gewekt door 4 oranje marsmannetjes. Grappig zicht. Zal ook een grappig zicht geweest zijn voor de vrouw die belde en onopgemerkt (dacht ze) stond te kijken vanop het 2e verdiep, de poes aan haar voeten en het raam open. Af en toe ging ze een stap naar achter als we héél opvallend naar haar keken.
Omdat meneer "goed" was (van nuchter spreken we niet), kon rechtstaan, écht wel wist wat hij zei én vlak achter de hoek woonde, gaf de arts hem de raad om snel in zijn bedje te kruipen en lekker uit te slapen. Meneer auto uit, auto vast en weg was hij, nog vertwijfeld en een beetje wankelend op zijn benen. Of dat van de alcohol was of van het verschieten van ons te zien, laat ik in het midden. Hij wenste ons nog een zalige "slaapwel" toe, maar dat zat er in ons geval, jammer genoeg, niet meer in. En nee, hij kwam niet van het fiestjen :-D
En wij, wij reden terug richting spoed. En waren nog ruim op tijd om ons ontbijt naar binnen te spelen ;-)
Anderhalf uur en een ondervraging later, kon hij bekomen op de afdeling voor een neurologische observatie. Zonder drugs.
Dezelfde zondagochtend, klokslag 7 uur, weerklinkt onze MUGbel. "Man bewusteloos in grijze Ford Focus, autodeur staat open, hij ademt nog (de man hé)". Onderweg nemen de MUG-arts en ikzelf ons voor om te vragen of hij van het fiestjen komt...
We vonden de grijze auto, keurig geparkeerd tussen de witte lijnen op veilige afstand van de andere voertuigen, op de bewuste parking. Mét de deur open. En achter het stuur lag een ongeveer 45-jarige man zijn roesje uit te slapen. Aangesproken door 2 ambulanciers deed hij verdwaasd zijn ogen open en vroeg zich af wat zij kwamen doen. Toen de MUG-arts, als derde, vroeg wat er gebeurd was, wist hij even niet wat zeggen. En toen ik, als laatste van het peleton, meneer begroette met een goeiemorgen, vroeg hij ons hoeveel volk er nòg ging bij hem komen... Was best wel grappig. Maar meneer was goed bewust, lag zijn roesje (je zag het bierschuim nog op een bepaald niveau in zijn ogen staan) zalig uit te slapen en werd bruusk gewekt door 4 oranje marsmannetjes. Grappig zicht. Zal ook een grappig zicht geweest zijn voor de vrouw die belde en onopgemerkt (dacht ze) stond te kijken vanop het 2e verdiep, de poes aan haar voeten en het raam open. Af en toe ging ze een stap naar achter als we héél opvallend naar haar keken.
Omdat meneer "goed" was (van nuchter spreken we niet), kon rechtstaan, écht wel wist wat hij zei én vlak achter de hoek woonde, gaf de arts hem de raad om snel in zijn bedje te kruipen en lekker uit te slapen. Meneer auto uit, auto vast en weg was hij, nog vertwijfeld en een beetje wankelend op zijn benen. Of dat van de alcohol was of van het verschieten van ons te zien, laat ik in het midden. Hij wenste ons nog een zalige "slaapwel" toe, maar dat zat er in ons geval, jammer genoeg, niet meer in. En nee, hij kwam niet van het fiestjen :-D
En wij, wij reden terug richting spoed. En waren nog ruim op tijd om ons ontbijt naar binnen te spelen ;-)
dinsdag 13 juli 2010
Sorry...
Mijn excuses aan rouwend duivenland... Voor de duif die ik aan iets-te-hoge-snelheid (*ahum*) doodreed op de Chaussée bij onze Waalse buren, en waarvan de pluimen waarschijnlijk terug naar onze eigen stad vlogen... Ik denk dat ze de zwaailichten niet gezien had en een beetje doof was...
Onze chauffeur die een boom probeerde te verplanten met zijn Corsa'tje, die hebben we wel gered. De deur een beetje geforceerd en in vlotte samenwerking met de Sapeur-pompiers volgens de regels uit de auto ontzet en naar het ziekenhuis gebracht. Hij kwam er met een polsfractuur, L4-fractuur, veel pijn en veel schrik vanaf. Het had véél erger kunnen zijn.
Onze chauffeur die een boom probeerde te verplanten met zijn Corsa'tje, die hebben we wel gered. De deur een beetje geforceerd en in vlotte samenwerking met de Sapeur-pompiers volgens de regels uit de auto ontzet en naar het ziekenhuis gebracht. Hij kwam er met een polsfractuur, L4-fractuur, veel pijn en veel schrik vanaf. Het had véél erger kunnen zijn.
vrijdag 2 juli 2010
"De spoelende cardioloog"
Ooit al een cardioloog weten te helpen bij een maagspoeling? Nee? Ik ook niet... Tot gisteren! Tijdens de MUG-in-panne-historie!
Blijven 2 nieuwe collega’s achter op spoed, samen met mij. Brengen ze met den 100 een medicatie-intox binnen… Ai neen, een maagspoeling. Mijn collega’s, waarvan de één van MidCare overkomt, vertrouwen me toe dat ze het aankunnen, en ondertussen pleeg ik de telefoontjes ivm de MUG omdat zij niet weten wie ze allemaal moeten bellen. Ok dan maar.
Heb ik uiteindelijk alles geregeld en ga ik een kijkje nemen bij mijn ‘spoelende’ medemensen, bleek dat het een beetje een worsteling was. Mevrouw bood enig weerwerk. De cardioloog die als internist insliep in ons ziekenhuis, had blijkbaar een helpende hand aangeboden. Zijn taak: het water in de trechter gieten, terwijl één collega hevelde en de andere de sonde op zijn plaats hield (en ook mevrouw op haar plaats hield). Mijn mond viel open van verbazing, terwijl de cardioloog een “lip” trok en leek te denken “dat hij dit nooit meer zou doen”…
Ik moet zeggen, enorm sympathiek, zelfs toen ik voorstelde om over te nemen wou hij nog wel even voortdoen, zodat ik ondertussen de nodige dosis actieve kool kon gaan halen om de spoeling mee af te sluiten.
Ik denk wel dat hij zich in het vervolg liever met zijn eigen vakgebied wil bezighouden ;-)
Blijven 2 nieuwe collega’s achter op spoed, samen met mij. Brengen ze met den 100 een medicatie-intox binnen… Ai neen, een maagspoeling. Mijn collega’s, waarvan de één van MidCare overkomt, vertrouwen me toe dat ze het aankunnen, en ondertussen pleeg ik de telefoontjes ivm de MUG omdat zij niet weten wie ze allemaal moeten bellen. Ok dan maar.
Heb ik uiteindelijk alles geregeld en ga ik een kijkje nemen bij mijn ‘spoelende’ medemensen, bleek dat het een beetje een worsteling was. Mevrouw bood enig weerwerk. De cardioloog die als internist insliep in ons ziekenhuis, had blijkbaar een helpende hand aangeboden. Zijn taak: het water in de trechter gieten, terwijl één collega hevelde en de andere de sonde op zijn plaats hield (en ook mevrouw op haar plaats hield). Mijn mond viel open van verbazing, terwijl de cardioloog een “lip” trok en leek te denken “dat hij dit nooit meer zou doen”…
Ik moet zeggen, enorm sympathiek, zelfs toen ik voorstelde om over te nemen wou hij nog wel even voortdoen, zodat ik ondertussen de nodige dosis actieve kool kon gaan halen om de spoeling mee af te sluiten.
Ik denk wel dat hij zich in het vervolg liever met zijn eigen vakgebied wil bezighouden ;-)
Murphy's law?
Ik weet niet waar ze onze MUG’s vandaan halen, maar wij kunnen al een boek schrijven over wat we met de verschillende MUG-voertuigen hebben meegemaakt! En het zou verkopen ook, en de lezers hun lachspieren zouden geoefend worden ook! En dan spreek ik alleen over de anekdotes die rechtstreeks verband houden met het voertuig! Van wrakken die je niet mag stilleggen of je krijgt ze niet meer in gang, van wrakken waar de knopkes van de sirenes zodanig loszitten dat je ze er op een moment aftrekt en ze er niet meer opkrijgt (en je dus de sirene niet meer kan stilleggen, en zo 30 minuten op straat moet reanimeren met een loeiende sirene naast je oren, én je mag de auto niet stilleggen of je krijgt hem inderdaad niet meer in gang), auto’s waarin je op een bepaald moment alleen maar in 3e, 4e en 5e versnelling meer kan rijden, auto’s die meer in de garage staan dan dat ze rijden... Ik weet nog vroeger, de tijd dat er geen GPS in de auto zat. En ja, als spoedverpleegkundige moet je inderdaad ALLES kunnen, liefst zoveel mogelijk dingen tegelijk. Rijden, radio bedienen (ASTRID bestond nog niet), kaart lezen, en ondertussen vermijden dat je zelf ergens de gracht inrijdt en geen ongeval krijgt. Onze artsen zaten sappig naast ons, handschoentjes aan, en wachtend om in actie te schieten. “Kaartlezen dokter?” “Euh, neen, ik word ziek als ik lees in de auto!” En zo hadden ze altijd wel een excuus…
Pas op, achteraf is het allemaal leuk, maar op het moment dat er iets schort dan sta je daar als verpleegkundige en arts met het schaamrood op de wangen belachelijk te wezen… Zoals die keer dat we driehonderd meter voor plaats van interventie de auto plots stil viel in “the middle of nowhere”, we kregen de auto niet meer in gang dus laatste eindje maar met pak en zak gelopen. Vriendelijke buren van de doodzieke man hadden de auto in gang geduwd en uiteindelijk toch tot aan de patiënt zijn huis gereden…Of als je met de patiënt wil vertrekken maar eerst de MUG in gang moet duwen. Enfin, het moet echt dikwijls een belachelijk zicht geweest zijn.
Onze MUG die we momenteel hebben, een Audi A6 break, heeft ook zo zijn ziektes. Kan het eigenlijk anders? Je rijdt nooit normaal met zo’n auto… Problemen met niveauverschil, lichten die niet afgesteld raken, olieverlies, problemen met de remblokken, zekeringen van de lichtbalken die springen, stuurbekrachtiging die het niet meer doet… Die auto staat meer in de Audigarage dan in onze ziekenhuisgarage heb ik de indruk. En dan moet je steeds nog eens de ganse rimram aan materiaal overladen, elke keer, zien dat je niks vergeet over te laden, enz… En dan moet een MUG nog 2x per jaar naar de autokeuring, dus dan moet je hem wéér overladen… Enfin…
Gisteren was ’t wéér prijs!! Om 21u20 MUG, persoon bewusteloos. Aangezien de oproep op het moment van de overdracht kwam, sprongen 2 collega’s in de voiture en samen met de arts waren ze weg. Zoefffff…! Een tijdje later krijgen we telefoon dat ze de patiënt naar een ander ziekenhuis brengen bij onze Waalse buren. Ondertussen werken wij naarstig verder onze patiënten af. En dan krijgen we telefoon van de MUG dat ze ergens in the “middle of nowhere”, again, in panne staan en niet meer vooruit kunnen want de MUG heeft het begeven… Inclusief patiënt! Dan is het beredderen en nadenken hoe we dat gaan oplossen. Technische dienst bellen dat ze een takeldienst sturen, met de reserveMUG naar de plaats waar ze in panne staan (ondertussen reed ziekenwagen en één collega door naar het ziekenhuis met het nodige materiaal aan boord, terwijl de andere collega bij de MUG bleef), 3e collega bleef op spoed, en ik klopte overuren. Uiteindelijk is iedereen terug op spoed geraakt, waren onze patiënten afgewerkt met behulp van de inslapende internist en kon ik een uur later dan gepland naar huis. En de MUG??? Stuurbekrachtiging heeft het wéér begeven!
Pas op, achteraf is het allemaal leuk, maar op het moment dat er iets schort dan sta je daar als verpleegkundige en arts met het schaamrood op de wangen belachelijk te wezen… Zoals die keer dat we driehonderd meter voor plaats van interventie de auto plots stil viel in “the middle of nowhere”, we kregen de auto niet meer in gang dus laatste eindje maar met pak en zak gelopen. Vriendelijke buren van de doodzieke man hadden de auto in gang geduwd en uiteindelijk toch tot aan de patiënt zijn huis gereden…Of als je met de patiënt wil vertrekken maar eerst de MUG in gang moet duwen. Enfin, het moet echt dikwijls een belachelijk zicht geweest zijn.
Onze MUG die we momenteel hebben, een Audi A6 break, heeft ook zo zijn ziektes. Kan het eigenlijk anders? Je rijdt nooit normaal met zo’n auto… Problemen met niveauverschil, lichten die niet afgesteld raken, olieverlies, problemen met de remblokken, zekeringen van de lichtbalken die springen, stuurbekrachtiging die het niet meer doet… Die auto staat meer in de Audigarage dan in onze ziekenhuisgarage heb ik de indruk. En dan moet je steeds nog eens de ganse rimram aan materiaal overladen, elke keer, zien dat je niks vergeet over te laden, enz… En dan moet een MUG nog 2x per jaar naar de autokeuring, dus dan moet je hem wéér overladen… Enfin…
Gisteren was ’t wéér prijs!! Om 21u20 MUG, persoon bewusteloos. Aangezien de oproep op het moment van de overdracht kwam, sprongen 2 collega’s in de voiture en samen met de arts waren ze weg. Zoefffff…! Een tijdje later krijgen we telefoon dat ze de patiënt naar een ander ziekenhuis brengen bij onze Waalse buren. Ondertussen werken wij naarstig verder onze patiënten af. En dan krijgen we telefoon van de MUG dat ze ergens in the “middle of nowhere”, again, in panne staan en niet meer vooruit kunnen want de MUG heeft het begeven… Inclusief patiënt! Dan is het beredderen en nadenken hoe we dat gaan oplossen. Technische dienst bellen dat ze een takeldienst sturen, met de reserveMUG naar de plaats waar ze in panne staan (ondertussen reed ziekenwagen en één collega door naar het ziekenhuis met het nodige materiaal aan boord, terwijl de andere collega bij de MUG bleef), 3e collega bleef op spoed, en ik klopte overuren. Uiteindelijk is iedereen terug op spoed geraakt, waren onze patiënten afgewerkt met behulp van de inslapende internist en kon ik een uur later dan gepland naar huis. En de MUG??? Stuurbekrachtiging heeft het wéér begeven!
vrijdag 25 juni 2010
Racist!
Wat ben je als je een dame, El Xxx, in de wachtzaal laat wachten, omdat ze al 3 dagen buikpijn heeft, de pijn niet kan aantonen, er goed uitziet, en om 12u30 op een zaterdagmiddag op spoed binnenkomt "omdat ze niet meer kan slapen"???
EEN RACIST!
Wel 7 keer heeft haar vriend het mij verweten! Ik ben er niet op ingegaan, de spoedarts gaf mij gelijk (had de dame bij inschrijving gezien), en bleef vriendelijk. Ze hééft gewacht (ze moest wel), de Nederlandse meldingen in de wachtzaal konden ze niet lezen (wijselijk over gezwegen) en met een voorschrift (ze had een urineweginfectie) ging ze huiswaarts. En met mijn naam en het telefoonnummer waar hij klacht kon indienen...
Laat de klacht maar komen...
EEN RACIST!
Wel 7 keer heeft haar vriend het mij verweten! Ik ben er niet op ingegaan, de spoedarts gaf mij gelijk (had de dame bij inschrijving gezien), en bleef vriendelijk. Ze hééft gewacht (ze moest wel), de Nederlandse meldingen in de wachtzaal konden ze niet lezen (wijselijk over gezwegen) en met een voorschrift (ze had een urineweginfectie) ging ze huiswaarts. En met mijn naam en het telefoonnummer waar hij klacht kon indienen...
Laat de klacht maar komen...
zaterdag 29 mei 2010
"Waar moete zijn?" vroeg de madam van het rusthuis???
Nog ééntje in het kader van "wat doe je als je de MUG tegenkomt op een kruispunt", én "wat moet je zeker niet mededelen als je naar de 100 belt"...
We worden met de MUG opgeroepen naar de xxxxxxlaan 173 in X, een rusthuis, voor een bewoner met dyspnoe en hartdecompensatie. Wiiwaa ernaartoe. We komen op een T-kruispunt, mét natuurlijk lichten én sirene op, en moeten de steenweg op naar rechts. Maar wat doen de auto's die van links komen? Gewoon doorrijden. Zelfs een beetje aandringen lukt niet om hen te doen stoppen... “Laat ze maar wa wachten!”
Aangekomen in het bewuste rusthuis. Ziekenwagen is er nog niet, wat raar is want de brandweerkazerne ligt bij wijze van spreken achter de hoek. MUG-arts begint te discussiëren dat we verkeerd zijn maar ik weet 100% zeker dat dit het bewuste rusthuis is. Koffer en monitor gepakt, evenals de verdovingsmedicatie. Toch denk ik : “Laat ik mijn opdrachtpapierke maar meepakken.”. Alsof MUG-verpleegkundigen op voorhand voelen dat er narigheid op komst is!
Enfin, we stappen het rusthuis binnen en enkele dames zitten achter de desk, gezellig te leuteren. Ik zie de liftdeuren opengaan en een dame, die in het rusthuis blijkt te werken, ziet ons en houdt vriendelijk de deuren open. Als we in de liftopening staan, vraag ik haar: “Waar moeten we zijn?”. Waarop zij antwoordt: “Ah ja, waar moete gulder zijn?”… Excuse me???? Ik zeg: “In het rusthuis, xxxxxxxlaan 173, X.” waarop mevrouw zegt dat dàt wel degelijk het juiste adres is. Ik vraag naar het kamernummer van de zieke persoon, maar plots reageert ze met: “Weete da dan niet?” Ja, als zij het niet doorgeven aan den 100 kan den 100 het ook niet doorgeven aan ons en kan ik het ook niet weten é! Als ik zeg dat er een huisarts zou zijn, valt ze ook al uit de lucht. “Geen idee!”. Moa weten ze hier dan echt niks??? Ik zoek de SDS op in de Astrid-post en toon haar de gegevens van de oproeper, namelijk naam van de verantwoordelijke van het rusthuis inclusief het telefoonnummer... "Oei, da's hier!!!!!" “Mevrouw, zou u anders even naar de verdiepen willen rondbellen en vragen waar het is?” Waarop ze naar de balie holt en begint te telefoneren. “Het tweede!!!!!”. De MUG-arts duwt op de 2 en ik roep de dame nog even toe of ze de achterkomende ambulanciers ook wil informeren dat het op het tweede verdiep te doen is… “Euh, jazeker!!!”
De lift stopt op het 2e verdiep en de arts en ik stappen uit. Staan er ons 5 personen in witte schort op te wachten. 2 van hen begeleiden ons via 2 gangen naar een oud vrouwtje dat moederziel alleen in de kamer op bed ligt, zo plat als horizontaal en geen huisarts te bespeuren… Ik krijg echt medelijden met dat vrouwke dat het geen naam heeft! De huisarts had zijn biezen gepakt en dat vrouwke lag bijna letterlijk te verdrinken in haar eigen vocht-op-de-longen! Want het was klaar en duidelijk een longoedeem…
Eind goed al goed, het vrouwke bleek sterk genoeg om te overleven en we hebben haar goed en wel, onder toediening van de nodige medicatie, in het ziekenhuis gekregen.
Ik geef zelf les BLS in rusthuizen in de stad waar ik werk, in samenwerking met een ambulancedienst. We geven theorie en praktijk, waarbij we in de theorie ook de nadruk leggen op de “oproep 100”. We vragen om het verdiep en kamernummer door te geven. En ik moet zeggen dat het personeel van die rusthuizen zeer goede informatie doorgeeft. Als de oproep ’s nachts is, vragen we om goed door te geven wààr we ’s nachts het rusthuis binnenkomen, en om de code (als die nodig is) via de 100 door te geven. Loopt vlotjes, die mensen doen hun uiterste best, enkel bij een nieuw personeelslid loopt het nog eens stroef. Misschien moeten we in het bewuste rusthuis in X ook maar eens zo’n les gaan geven. Want het is wel schaamtelijk als je met koffer, monitor en verdoving onder de arm, een minuut in de lift moet staan wachten omdat niemand weet waar de persoon in nood is…
We worden met de MUG opgeroepen naar de xxxxxxlaan 173 in X, een rusthuis, voor een bewoner met dyspnoe en hartdecompensatie. Wiiwaa ernaartoe. We komen op een T-kruispunt, mét natuurlijk lichten én sirene op, en moeten de steenweg op naar rechts. Maar wat doen de auto's die van links komen? Gewoon doorrijden. Zelfs een beetje aandringen lukt niet om hen te doen stoppen... “Laat ze maar wa wachten!”
Aangekomen in het bewuste rusthuis. Ziekenwagen is er nog niet, wat raar is want de brandweerkazerne ligt bij wijze van spreken achter de hoek. MUG-arts begint te discussiëren dat we verkeerd zijn maar ik weet 100% zeker dat dit het bewuste rusthuis is. Koffer en monitor gepakt, evenals de verdovingsmedicatie. Toch denk ik : “Laat ik mijn opdrachtpapierke maar meepakken.”. Alsof MUG-verpleegkundigen op voorhand voelen dat er narigheid op komst is!
Enfin, we stappen het rusthuis binnen en enkele dames zitten achter de desk, gezellig te leuteren. Ik zie de liftdeuren opengaan en een dame, die in het rusthuis blijkt te werken, ziet ons en houdt vriendelijk de deuren open. Als we in de liftopening staan, vraag ik haar: “Waar moeten we zijn?”. Waarop zij antwoordt: “Ah ja, waar moete gulder zijn?”… Excuse me???? Ik zeg: “In het rusthuis, xxxxxxxlaan 173, X.” waarop mevrouw zegt dat dàt wel degelijk het juiste adres is. Ik vraag naar het kamernummer van de zieke persoon, maar plots reageert ze met: “Weete da dan niet?” Ja, als zij het niet doorgeven aan den 100 kan den 100 het ook niet doorgeven aan ons en kan ik het ook niet weten é! Als ik zeg dat er een huisarts zou zijn, valt ze ook al uit de lucht. “Geen idee!”. Moa weten ze hier dan echt niks??? Ik zoek de SDS op in de Astrid-post en toon haar de gegevens van de oproeper, namelijk naam van de verantwoordelijke van het rusthuis inclusief het telefoonnummer... "Oei, da's hier!!!!!" “Mevrouw, zou u anders even naar de verdiepen willen rondbellen en vragen waar het is?” Waarop ze naar de balie holt en begint te telefoneren. “Het tweede!!!!!”. De MUG-arts duwt op de 2 en ik roep de dame nog even toe of ze de achterkomende ambulanciers ook wil informeren dat het op het tweede verdiep te doen is… “Euh, jazeker!!!”
De lift stopt op het 2e verdiep en de arts en ik stappen uit. Staan er ons 5 personen in witte schort op te wachten. 2 van hen begeleiden ons via 2 gangen naar een oud vrouwtje dat moederziel alleen in de kamer op bed ligt, zo plat als horizontaal en geen huisarts te bespeuren… Ik krijg echt medelijden met dat vrouwke dat het geen naam heeft! De huisarts had zijn biezen gepakt en dat vrouwke lag bijna letterlijk te verdrinken in haar eigen vocht-op-de-longen! Want het was klaar en duidelijk een longoedeem…
Eind goed al goed, het vrouwke bleek sterk genoeg om te overleven en we hebben haar goed en wel, onder toediening van de nodige medicatie, in het ziekenhuis gekregen.
Ik geef zelf les BLS in rusthuizen in de stad waar ik werk, in samenwerking met een ambulancedienst. We geven theorie en praktijk, waarbij we in de theorie ook de nadruk leggen op de “oproep 100”. We vragen om het verdiep en kamernummer door te geven. En ik moet zeggen dat het personeel van die rusthuizen zeer goede informatie doorgeeft. Als de oproep ’s nachts is, vragen we om goed door te geven wààr we ’s nachts het rusthuis binnenkomen, en om de code (als die nodig is) via de 100 door te geven. Loopt vlotjes, die mensen doen hun uiterste best, enkel bij een nieuw personeelslid loopt het nog eens stroef. Misschien moeten we in het bewuste rusthuis in X ook maar eens zo’n les gaan geven. Want het is wel schaamtelijk als je met koffer, monitor en verdoving onder de arm, een minuut in de lift moet staan wachten omdat niemand weet waar de persoon in nood is…
woensdag 19 mei 2010
Hij doe raar!! Mijne zoon doe echt raar!
Dame komt met zoontje aan op spoed. We laten ze de dispatch binnen en vragen wat er scheelt. Ze zegt dat haar zoon niet normaal doet en dat we er eens serieus moeten naar kijken. De jongen, 7 jaar, komt net boven de "toog" uit en en met zijn armen gekruist op de "toog" trekt hij zich een beetje omhoog.
Terwijl we inschrijven rap al wat vragen stellen, dit kan wel eens serieus zijn, denk je dan.
"Heb je pijn? Ben je gevallen? voel je je ziek?" Op alle vragen volgt een vrolijke "Nee"!!! Maar toch maar even meenemen en onderzoeken, nietwaar? Geen temperatuur, reageerde perfect, antwoordde correct op al mijn vragen....
Nu, na 5 minuten was mijn eigen conclusie een beetje gemaakt. Dat kind had niks, nada, behalve het tegenwoordig o zo populaire ADHD. Echt, stilzitten stond niet in zijne woordenboek, luisteren ook niet. Maar degene met het probleem was mama denk ik. Volges mij had ze er eventjes genoeg van, kon ze de zorg niet meer aan en had nood aan rust. Ze heeft het nooit gezegd maar schoof alles af op de zoon alsof hij ziek was. En blijkbaar had ze hem al eens naar een andere ziekenhuis gebracht waar ze bij het kind ook niks vonden. De dokter twijfelde en schreef een bloedafname voor, wat we deden en daarna bleven er op spoed 3 verpleegkundigen met tuitende oren achter. Want bij hem moest je echt met 3 zijn en dan nog was het kot te klein! Ik vond het eigenlijk wel jammer voor die jongen...
Op weg naar de foto van de longen zegt mama dat zijn heup pijn doet, de jongen ontkent meteen. "De dokter gelooft mij ook niet! Maar hij mankt, da zie je toch, en hij heeft pijn!!!" Dat kereltje stapte veel vlugger en ik denk dat ik, met mijn kramikkige gewrichten, toch wel iets meer last had dan dat hollende ventje.
Terug van RX stond mevrouw trekkend aan haar sigaret terwijl ons ventje vrolijjk voetbalde voor de spoed. "Dokter, kijkt ne keer?" Nee schudded en lachend besloot ook hij dat ht probleem bij de mama lag. Pas op, het moet niet te onderschatten zijn hoor, de zorg voor dat kereltje met ADHD. Op een half uur had hij al meer dan een paar pogingen ondernomen om de spoed en de RX af te breken. Wij waren content dat hij efkes buiten speelde, maar die mama staat wel continu in voor zijn zorg hé! Ik zie het mijzelf niet zomaar doen zunne! Ik hoop dat ze een oplossing zoekt zodat ze zelf eens kan herademen, want van ons wou ze het niet aannemen en bleef ze de symptomen in de schoenen van haar zoontje schuiven...
En toch snap ik het niet, in mijnen tijd, bestond ADHD niet, alhoewel wij ook allemaal hyperactief waren en op tijd en stond het kot afbraken. Maar ik moest luisteren, en mijn ouders hadden aan mij iets te zeggen. Nu lijkt het in veel gevallen omgekeerd!
Terwijl we inschrijven rap al wat vragen stellen, dit kan wel eens serieus zijn, denk je dan.
"Heb je pijn? Ben je gevallen? voel je je ziek?" Op alle vragen volgt een vrolijke "Nee"!!! Maar toch maar even meenemen en onderzoeken, nietwaar? Geen temperatuur, reageerde perfect, antwoordde correct op al mijn vragen....
Nu, na 5 minuten was mijn eigen conclusie een beetje gemaakt. Dat kind had niks, nada, behalve het tegenwoordig o zo populaire ADHD. Echt, stilzitten stond niet in zijne woordenboek, luisteren ook niet. Maar degene met het probleem was mama denk ik. Volges mij had ze er eventjes genoeg van, kon ze de zorg niet meer aan en had nood aan rust. Ze heeft het nooit gezegd maar schoof alles af op de zoon alsof hij ziek was. En blijkbaar had ze hem al eens naar een andere ziekenhuis gebracht waar ze bij het kind ook niks vonden. De dokter twijfelde en schreef een bloedafname voor, wat we deden en daarna bleven er op spoed 3 verpleegkundigen met tuitende oren achter. Want bij hem moest je echt met 3 zijn en dan nog was het kot te klein! Ik vond het eigenlijk wel jammer voor die jongen...
Op weg naar de foto van de longen zegt mama dat zijn heup pijn doet, de jongen ontkent meteen. "De dokter gelooft mij ook niet! Maar hij mankt, da zie je toch, en hij heeft pijn!!!" Dat kereltje stapte veel vlugger en ik denk dat ik, met mijn kramikkige gewrichten, toch wel iets meer last had dan dat hollende ventje.
Terug van RX stond mevrouw trekkend aan haar sigaret terwijl ons ventje vrolijjk voetbalde voor de spoed. "Dokter, kijkt ne keer?" Nee schudded en lachend besloot ook hij dat ht probleem bij de mama lag. Pas op, het moet niet te onderschatten zijn hoor, de zorg voor dat kereltje met ADHD. Op een half uur had hij al meer dan een paar pogingen ondernomen om de spoed en de RX af te breken. Wij waren content dat hij efkes buiten speelde, maar die mama staat wel continu in voor zijn zorg hé! Ik zie het mijzelf niet zomaar doen zunne! Ik hoop dat ze een oplossing zoekt zodat ze zelf eens kan herademen, want van ons wou ze het niet aannemen en bleef ze de symptomen in de schoenen van haar zoontje schuiven...
En toch snap ik het niet, in mijnen tijd, bestond ADHD niet, alhoewel wij ook allemaal hyperactief waren en op tijd en stond het kot afbraken. Maar ik moest luisteren, en mijn ouders hadden aan mij iets te zeggen. Nu lijkt het in veel gevallen omgekeerd!
Spoed in reality!
Nieuwe spoed, nieuwe wetten. Vroeger hadden we een kleine spoed, was de wachtzaal in de gang en was er geen privacy voor de patiënt. Na onze mega-verbouwingen is er een mooie wachtzaal, afgezonderd van de ganse spoed. Eerst ga je binnen in de dispatch waar we de patiënt inschrijven, daarna gaat de familie in de wachtzaal en de patiënt wordt in een box geïnstalleerd. Alléén. Enkel bij kinderen mag een ouder mee.
Ik moet zeggen, we hadden er allemaal een beetje schrik van, van die nieuwe wet dat enkel de patiënt op spoed binnen mag. Maar al bij al viel de reactie van de familie op deze maatregel goed mee. Eenmaal alle onderzoeken voorbij mag iemand zijn dierbare vervoegen. En ondertussen regelmatig informatie geven natuurlijk. Kwestie van de mensen op de hoogte te houden. Wie het al wat moeilijker had met de maatregel ijsbeert in de wachtzaal en vat post voor de mega glazen deur in de hoop er wanhopig genoeg uit te zien om toch binnen te mogen...
Maar maandag was't prijs! Maar echt iederéén, IEDEREEN, iederééééééééééééééén kon nie wachten. 't Was alsof er in de wachtzaal een bord hing "doe eens ambetant vandaag!". Moa 't was echt erg.
"Duurt da hier nog lang?" "We zitten hier al een uur!" "Mag ik er echt nie bij?" "ik wil mijne man zijn pillekes gaan geven." "Mijn dochter sms't da ze dorst heeft." Echt iedereen had ervan zu! Nu ik moet toegeven, wachten duurt lang, en maandag ging het op de radiologie ook niet vooruit. Eerder achteruit. En als het op de radiologie niet vooruit gaat, dan gaat het op spoed zeker niet vooruit! Een man met plotse hoofdpijn stond zelfs een uur aan te schuiven aan de CT, je zou voor minder kriebels krijgen. 't Was er eigenlijk misschien wel een beetje òver... Maar telkens we verdere info gingen geven aan zijn schoonzoon, waren wij kop van jut! Als diezelfde meneer met de hoofdpijn dan eindelijk terug is van CT, volgt de diagnose "migraine-aanval". Hij krijgt medicatie en 10 minuten later wandelt hij buiten. Slingert de schoonzoon naar mijn hoofd "moet da nu zo lang duren voor ne stomme migraine-aanval?"... Slikken!!!!!
Mevrouw met een pijnlijke teen komt binnen. "Mijn klein teentje is omgeplooid! Pijn da da doet!" En iedereen weet uit ervaring wel : hoe kleiner de teentjes, hoe meer pijn. Toch maar even foto's laten nemen. Als ik mevrouw 4 minuten later de weg naar de radiologie toon, zegt ze "'t is misschien niks, maar da blijft duren é." "Ach, en wanneer heb je uw teentje dan wel omgeplooid mevrouw?" Zij : "Euh, efkes denken, vorige week zondag." 8 dagen geleden! Enfin, foto's toonden een gebroken teen en een uurtje later (inclusief da het ook al te lang duurde) hinkte ze, ingetapet, terug naar huis.
Een dame komt met haar dochter van 38 naar spoed. De dochter heeft migraine, is vrijdag al eens geweest maar 't ga nog altijd ni beter. Dame binnen, mevrouw hysterisch omda ze nie meemag! Mijne collega legt alles uit en al vloekend blijft ze voor de glazen deur staren... De vrijdag is ze wel even binnen gemogen, maar da komt ervan hé. Laat je dan uit vriendelijkheid toch eens de familie tot bij de patiënt, krijg je het achteraf op uwen boterham. De arts hoort het kabaal, legt alles nog eens uit aan mevrouw, die ondertussen rood aangelopen is van colère. Ze stapt buiten, steekt een sigaret op en begint aan 100 km/u aan die sigaret te trekken...
10 minuten later telefoon van onze collega's van de hoofdcampus. Mevrouw heeft een telefoontje geplaceerd. "Ja, ik weet da het ambetant is, maar lig er bij jullie een patiënte X?" Ik voel de bui al hangen... "Ja", repliceer ik. Waarop ik de boze telefoon uitgelegd krijg. "Mevrouw is nie content da ze nie bij haar dochter mag. Maar hier was ze destijds ook nie content omdat ze toen ook niet binnen mocht." Zijn die mensen ooit wél content, vraag ik mij dan af?
Enfin. Dochter gaat even tot bij de moeder en vraagt moeder om naar huis te gaan terwijl ze pijnstilling toegediend krijgt. En dat doet de moeder ook. En ondertussen denkt ze na over een tweede telefoon... Op een moment krijg ik een buitenlijn op mijn dect. "Kan ik de verantwoordelijke spoedarts spreken?" klinkt het vrij kort en nors aan de andere kant. "Geen probleem mevrouw, ik verbind u door!". Doet ze haar hele verhaal iclusief dat ze "daar door nen doktoor vrij bruut aan de deur gezet is en da ze klacht ga indienen", waarop onze spoedarts repliceert dat hijzelf de verantwoordelijke spoedarts is en haar dus zelf aan de deur gezet heeft... Benieuwd of de klacht op papier gaat binnenkomen...
Rond 20u komen 2 trauma's tegelijk binnen. Een man met zijn zoon die zijn teentje pijn gedaan heeft op school, en een man met zijn echtgenotedie haar voet omgeslagen heeft. Alletwee naar de foto's, en een uurtje later, als de spoedarts aan de papa gaat mededelen dat het teentje van zijn zoon niet gebroken is, vraagt de papa "of het een leuke koffiepauze was!". Echt, wij hadden nog niks kunnen eten en zelfs onzen thermos met koffie niet kunnen vullen! Als ik dat teentje dan tape en aan de zoon zeg dat hij een beetje moet kijken welke schoenen hij aandoet om erop te letten da ze niet knellen met dienen tape, snert papa "We zullen er in 't vervolg direct zijnen teen afkappen!!!!!! Gaat véél sneller!!!" Echt, ik ben moeten buitengaan... En da probeert hij mevrouw met haar enkel nog een beetje op te jutten ook als hij naar huis gaat. "COURAGE zunne!!" *zucht*
Mijn collega kan het mooi zeggen :
"Wachten duurt lang hé!" Waarop hij bijna altijd een "Ja" als antwoord krijgt. Als hij dan vraagt dat het op TV veel rapper gaat, zeggen ze nog kordater "ja!". En dan zegt hij : "Maar op TV duurt een dag maar een half uurke"... Ze moeten eens een serie "Spoed in reality" maken, waar er géén 7 dokters rondlopen, en 12 verpleegkundigen, en 5 ambulanciers, en 4 mensen die vervoer doen, en 3 bewakers stand-by staan... Maar waar 1 spoedarts is, 3 verpleegkundigen, géén bewakers, géén vervoer, géén logistieke steun, géén secretaresse (of af en toe eens een secretaresse). Moa écht reality hé!!!!!
Ondertussen weet ik ook weer dat een spoedverpleegkundige van alle markten thuis moet zijn en écht alles moet kunnen en doen. Een man ging zijn echtgenote halen op dagkliniek om naar huis te gaan. Zij wordt ongemakkelijk in de bezoekerslift en kotst de ganse lift onder. "Sorry, maar mijn vrouw heeft een beetje overgegeven in de lift...". Als ik vraag in welke lift, zeggen ze "in de middelste". Nu moete gij mij ne keer zeggen, als er 4 liften zijn, welke lift dan de middelste is???
Heb ik uiteindelijk de lift gevonden (toch eerst 2 foute liften geprobeerd, ge kent da hé), wil ik de deur blokkeren door er iets tussen te zetten, maar floept de deur toe, en nét dan kan je de lift niet tegenhouden! zoemmmmmmmmmm, lift naar omhoog, zoemmmmmm lift weer naar beneden, gaan de deuren open en staat daar een jong koppel met hun piepkleine zoontje weggedrukt op een klein droog plaatsje, neus toenijpend tegen de stank. "Miljaar hé!" denk ik bij mezelf, verontschuldig me, en begin vrolijk op te kuisen nadat de mensen de gang inlopen, zoekend naar frisse lucht....
Ik moet zeggen, we hadden er allemaal een beetje schrik van, van die nieuwe wet dat enkel de patiënt op spoed binnen mag. Maar al bij al viel de reactie van de familie op deze maatregel goed mee. Eenmaal alle onderzoeken voorbij mag iemand zijn dierbare vervoegen. En ondertussen regelmatig informatie geven natuurlijk. Kwestie van de mensen op de hoogte te houden. Wie het al wat moeilijker had met de maatregel ijsbeert in de wachtzaal en vat post voor de mega glazen deur in de hoop er wanhopig genoeg uit te zien om toch binnen te mogen...
Maar maandag was't prijs! Maar echt iederéén, IEDEREEN, iederééééééééééééééén kon nie wachten. 't Was alsof er in de wachtzaal een bord hing "doe eens ambetant vandaag!". Moa 't was echt erg.
"Duurt da hier nog lang?" "We zitten hier al een uur!" "Mag ik er echt nie bij?" "ik wil mijne man zijn pillekes gaan geven." "Mijn dochter sms't da ze dorst heeft." Echt iedereen had ervan zu! Nu ik moet toegeven, wachten duurt lang, en maandag ging het op de radiologie ook niet vooruit. Eerder achteruit. En als het op de radiologie niet vooruit gaat, dan gaat het op spoed zeker niet vooruit! Een man met plotse hoofdpijn stond zelfs een uur aan te schuiven aan de CT, je zou voor minder kriebels krijgen. 't Was er eigenlijk misschien wel een beetje òver... Maar telkens we verdere info gingen geven aan zijn schoonzoon, waren wij kop van jut! Als diezelfde meneer met de hoofdpijn dan eindelijk terug is van CT, volgt de diagnose "migraine-aanval". Hij krijgt medicatie en 10 minuten later wandelt hij buiten. Slingert de schoonzoon naar mijn hoofd "moet da nu zo lang duren voor ne stomme migraine-aanval?"... Slikken!!!!!
Mevrouw met een pijnlijke teen komt binnen. "Mijn klein teentje is omgeplooid! Pijn da da doet!" En iedereen weet uit ervaring wel : hoe kleiner de teentjes, hoe meer pijn. Toch maar even foto's laten nemen. Als ik mevrouw 4 minuten later de weg naar de radiologie toon, zegt ze "'t is misschien niks, maar da blijft duren é." "Ach, en wanneer heb je uw teentje dan wel omgeplooid mevrouw?" Zij : "Euh, efkes denken, vorige week zondag." 8 dagen geleden! Enfin, foto's toonden een gebroken teen en een uurtje later (inclusief da het ook al te lang duurde) hinkte ze, ingetapet, terug naar huis.
Een dame komt met haar dochter van 38 naar spoed. De dochter heeft migraine, is vrijdag al eens geweest maar 't ga nog altijd ni beter. Dame binnen, mevrouw hysterisch omda ze nie meemag! Mijne collega legt alles uit en al vloekend blijft ze voor de glazen deur staren... De vrijdag is ze wel even binnen gemogen, maar da komt ervan hé. Laat je dan uit vriendelijkheid toch eens de familie tot bij de patiënt, krijg je het achteraf op uwen boterham. De arts hoort het kabaal, legt alles nog eens uit aan mevrouw, die ondertussen rood aangelopen is van colère. Ze stapt buiten, steekt een sigaret op en begint aan 100 km/u aan die sigaret te trekken...
10 minuten later telefoon van onze collega's van de hoofdcampus. Mevrouw heeft een telefoontje geplaceerd. "Ja, ik weet da het ambetant is, maar lig er bij jullie een patiënte X?" Ik voel de bui al hangen... "Ja", repliceer ik. Waarop ik de boze telefoon uitgelegd krijg. "Mevrouw is nie content da ze nie bij haar dochter mag. Maar hier was ze destijds ook nie content omdat ze toen ook niet binnen mocht." Zijn die mensen ooit wél content, vraag ik mij dan af?
Enfin. Dochter gaat even tot bij de moeder en vraagt moeder om naar huis te gaan terwijl ze pijnstilling toegediend krijgt. En dat doet de moeder ook. En ondertussen denkt ze na over een tweede telefoon... Op een moment krijg ik een buitenlijn op mijn dect. "Kan ik de verantwoordelijke spoedarts spreken?" klinkt het vrij kort en nors aan de andere kant. "Geen probleem mevrouw, ik verbind u door!". Doet ze haar hele verhaal iclusief dat ze "daar door nen doktoor vrij bruut aan de deur gezet is en da ze klacht ga indienen", waarop onze spoedarts repliceert dat hijzelf de verantwoordelijke spoedarts is en haar dus zelf aan de deur gezet heeft... Benieuwd of de klacht op papier gaat binnenkomen...
Rond 20u komen 2 trauma's tegelijk binnen. Een man met zijn zoon die zijn teentje pijn gedaan heeft op school, en een man met zijn echtgenotedie haar voet omgeslagen heeft. Alletwee naar de foto's, en een uurtje later, als de spoedarts aan de papa gaat mededelen dat het teentje van zijn zoon niet gebroken is, vraagt de papa "of het een leuke koffiepauze was!". Echt, wij hadden nog niks kunnen eten en zelfs onzen thermos met koffie niet kunnen vullen! Als ik dat teentje dan tape en aan de zoon zeg dat hij een beetje moet kijken welke schoenen hij aandoet om erop te letten da ze niet knellen met dienen tape, snert papa "We zullen er in 't vervolg direct zijnen teen afkappen!!!!!! Gaat véél sneller!!!" Echt, ik ben moeten buitengaan... En da probeert hij mevrouw met haar enkel nog een beetje op te jutten ook als hij naar huis gaat. "COURAGE zunne!!" *zucht*
Mijn collega kan het mooi zeggen :
"Wachten duurt lang hé!" Waarop hij bijna altijd een "Ja" als antwoord krijgt. Als hij dan vraagt dat het op TV veel rapper gaat, zeggen ze nog kordater "ja!". En dan zegt hij : "Maar op TV duurt een dag maar een half uurke"... Ze moeten eens een serie "Spoed in reality" maken, waar er géén 7 dokters rondlopen, en 12 verpleegkundigen, en 5 ambulanciers, en 4 mensen die vervoer doen, en 3 bewakers stand-by staan... Maar waar 1 spoedarts is, 3 verpleegkundigen, géén bewakers, géén vervoer, géén logistieke steun, géén secretaresse (of af en toe eens een secretaresse). Moa écht reality hé!!!!!
Ondertussen weet ik ook weer dat een spoedverpleegkundige van alle markten thuis moet zijn en écht alles moet kunnen en doen. Een man ging zijn echtgenote halen op dagkliniek om naar huis te gaan. Zij wordt ongemakkelijk in de bezoekerslift en kotst de ganse lift onder. "Sorry, maar mijn vrouw heeft een beetje overgegeven in de lift...". Als ik vraag in welke lift, zeggen ze "in de middelste". Nu moete gij mij ne keer zeggen, als er 4 liften zijn, welke lift dan de middelste is???
Heb ik uiteindelijk de lift gevonden (toch eerst 2 foute liften geprobeerd, ge kent da hé), wil ik de deur blokkeren door er iets tussen te zetten, maar floept de deur toe, en nét dan kan je de lift niet tegenhouden! zoemmmmmmmmmm, lift naar omhoog, zoemmmmmm lift weer naar beneden, gaan de deuren open en staat daar een jong koppel met hun piepkleine zoontje weggedrukt op een klein droog plaatsje, neus toenijpend tegen de stank. "Miljaar hé!" denk ik bij mezelf, verontschuldig me, en begin vrolijk op te kuisen nadat de mensen de gang inlopen, zoekend naar frisse lucht....
donderdag 13 mei 2010
10 geboden "wat te doen als de MUG achter u rijdt"
Omdat het atijd een uitdaging is om u als MUG en ziekenwagen door het verkeer te murwen, zijn hier de 10 geboden voor de burger, wat ze moeten doen als de MUG/ziekenwagen achter u rijdt...
1° NIET in uwe spiegel kijken, dan kunnen die blauw lichten u niet verblinden.
2° Mijne radio staat luid? Da die mannen hun sirene ne keer wa luider zetten!
3° Als ge ze ziet, en ze zijn vlak achter u, ga dan hard in de remmen!
4° Of stopt in een onoverzichtelijke bocht. Die mensen kunnen zelfs achter het hoekje kijken.
5° Geef plankgas en ga racen!
6° Als de auto vóór u aan de kant gaat, rij dan zelf gewoon door. Vriendelijk van uw voorligger.
7° Sta je voor een rood licht, wacht gewoon tot het groen wordt. Ge gaat u zelf toch geen boete riskeren zekers?
8° als je zelf door het groen rijdt en je ziet de MUG het kruispunt dwarsen en stoppen zoals de regels dat voorschrijven, om te zien of het verkeer de MUG gezien heeft, dan moet je vooral zelf niet stoppen. Voor u is het groen, gij hebt voorrang! Da ze wachten!
9° Als ze u tegenkomen en gij kunt aan de kant gaan door efkes op het fietspad te rijden, niet doen.
10° Als ze naar u "lichten" om u vriendelijk te vragen om aan de kant te gaan, zwaai dan even naar ze! En blijf verder rijden. Vriendelijke mensen... Misschien kennen ze u wel.
Zelf aan te vullen indien nog iemand iedeeën heeft!
1° NIET in uwe spiegel kijken, dan kunnen die blauw lichten u niet verblinden.
2° Mijne radio staat luid? Da die mannen hun sirene ne keer wa luider zetten!
3° Als ge ze ziet, en ze zijn vlak achter u, ga dan hard in de remmen!
4° Of stopt in een onoverzichtelijke bocht. Die mensen kunnen zelfs achter het hoekje kijken.
5° Geef plankgas en ga racen!
6° Als de auto vóór u aan de kant gaat, rij dan zelf gewoon door. Vriendelijk van uw voorligger.
7° Sta je voor een rood licht, wacht gewoon tot het groen wordt. Ge gaat u zelf toch geen boete riskeren zekers?
8° als je zelf door het groen rijdt en je ziet de MUG het kruispunt dwarsen en stoppen zoals de regels dat voorschrijven, om te zien of het verkeer de MUG gezien heeft, dan moet je vooral zelf niet stoppen. Voor u is het groen, gij hebt voorrang! Da ze wachten!
9° Als ze u tegenkomen en gij kunt aan de kant gaan door efkes op het fietspad te rijden, niet doen.
10° Als ze naar u "lichten" om u vriendelijk te vragen om aan de kant te gaan, zwaai dan even naar ze! En blijf verder rijden. Vriendelijke mensen... Misschien kennen ze u wel.
Zelf aan te vullen indien nog iemand iedeeën heeft!
Bel eens naar den 100!
Analoog naar wat mijn vriend ooit de "10 geboden om naar de 100 te bellen" noemde, ga ik zelf ook eens zo'n lijstje samenstellen...
Wat te zeggen/doen als je naar den 100 belt?
1° Ook al is het niet erg, doe alsof het erg is. Overdrijf!!!!!
2° Wees zeer onduidelijk over de oproep. Zeg dat het "in 't stad" is, die mannen op den 100 kunnen alles toch achterhalen. Da zijn écht krakken!
3° Als ge gebeld hebt, zet uwe GSM gewoon af of pakt niet meer op. Dan kunne ze u ie meer lastig vallen terwijl gij helpt.
4° Zeg da ze hun moeten haasten! Ze doen da toch nooit!
5° Als ze vragen wààr u zich bevindt, zeg dan da ge 't niet weet. Sta je in 't midden van een veld, gewoon zo zeggen! Ze zullen da veld wel vinden. Hoe groter 't veld, hoe rapper ze 't vinden.
6° Bel nog ne keer terug om zeker te zijn da ze hulp sturen!
7° Als het te lang duurt eer iemand komt, en uiteindelijk is het zo erg niet, steek de persoon gewoon in uwen auto en rij naar spoed. Den 100 moete da nie laten weten zunne. Die zullen da wel zien als ze toekomen!
8° Als de persoon écht niks heeft, en zegt dat 'em nie mee wilt, moete da zeker nie zeggen aan den 100. Die mannen kunnen iedereen overtuigen om mee te gaan!
9° Als't nen alcoholintox is, zeker nie vernoemen, bier geeft plezier, die mannen van den 100 willen ook wel eens een leuke oproep!
10° Als de oproep op café is, of in ne bekende winkel of in de Fortisbank, NIET meedelen. Gewoon aan die mensen van de winkel de huisnummer vragen en die doorgeven, zeker als die NIET op de gevel hangt. De mensen van den 100 vinden alles!
Aan de gewone mensen die dit lezen : dit is een vrolijke noot. Vooral niks van aannemen, maar DUIDELIJK en zo RUSTIG mogelijk alle gegevens aan de 100 doorgeven, blijf ter plaatse, laat indien mogelijk iemand buiten wachen (handig als de plaats moeilijk te vinden is of de huisnummers weggewaaid zijn) en als er iemand terugbelt, neem op. Soms bellen de mannen van de 100 terug om bijkomnde informatie in te winnen. En als de persoon in kwestie plots uit de dood opstaat en springlevend begint rond te wandelen, kan je ook de 100 terugbellen om dat eens te zeggen, zodat hulpdiensten geen onnodige risico's gaan nemen.
Wat te zeggen/doen als je naar den 100 belt?
1° Ook al is het niet erg, doe alsof het erg is. Overdrijf!!!!!
2° Wees zeer onduidelijk over de oproep. Zeg dat het "in 't stad" is, die mannen op den 100 kunnen alles toch achterhalen. Da zijn écht krakken!
3° Als ge gebeld hebt, zet uwe GSM gewoon af of pakt niet meer op. Dan kunne ze u ie meer lastig vallen terwijl gij helpt.
4° Zeg da ze hun moeten haasten! Ze doen da toch nooit!
5° Als ze vragen wààr u zich bevindt, zeg dan da ge 't niet weet. Sta je in 't midden van een veld, gewoon zo zeggen! Ze zullen da veld wel vinden. Hoe groter 't veld, hoe rapper ze 't vinden.
6° Bel nog ne keer terug om zeker te zijn da ze hulp sturen!
7° Als het te lang duurt eer iemand komt, en uiteindelijk is het zo erg niet, steek de persoon gewoon in uwen auto en rij naar spoed. Den 100 moete da nie laten weten zunne. Die zullen da wel zien als ze toekomen!
8° Als de persoon écht niks heeft, en zegt dat 'em nie mee wilt, moete da zeker nie zeggen aan den 100. Die mannen kunnen iedereen overtuigen om mee te gaan!
9° Als't nen alcoholintox is, zeker nie vernoemen, bier geeft plezier, die mannen van den 100 willen ook wel eens een leuke oproep!
10° Als de oproep op café is, of in ne bekende winkel of in de Fortisbank, NIET meedelen. Gewoon aan die mensen van de winkel de huisnummer vragen en die doorgeven, zeker als die NIET op de gevel hangt. De mensen van den 100 vinden alles!
Aan de gewone mensen die dit lezen : dit is een vrolijke noot. Vooral niks van aannemen, maar DUIDELIJK en zo RUSTIG mogelijk alle gegevens aan de 100 doorgeven, blijf ter plaatse, laat indien mogelijk iemand buiten wachen (handig als de plaats moeilijk te vinden is of de huisnummers weggewaaid zijn) en als er iemand terugbelt, neem op. Soms bellen de mannen van de 100 terug om bijkomnde informatie in te winnen. En als de persoon in kwestie plots uit de dood opstaat en springlevend begint rond te wandelen, kan je ook de 100 terugbellen om dat eens te zeggen, zodat hulpdiensten geen onnodige risico's gaan nemen.
Slagaderlijke bloeding!!!!
Je hebt van die mensen die nen 100 nodig hebben maar niet bellen en wachten en wachten en wachten en dan halfdood in den auto kruipen en naar spoed bollen. Je hebt van die mensen die geen 100 nodig hebben maar die toch maar bellen omdat ze geen ander vervoer hebben om naar spoed te komen. En dan heb je nog mensen die eigenlijk niet veel hebben maar dat omstaanders een gans leger hulpdiesten optrommelen... Het laatste was vandaag het geval.
Riiiiiiiiiing! MUG. "Een fietser is gevallen en heeft een slagaderlijke bloeding in de nek!!!" Owkee! Wiiwaa!! We komen daar toe, en daar staat héél veel volk, terwijl een gevallen fietser ondertussen door een vriendelijke buur op een stoel geïnstalleerd is. Dan verwacht je een slagaderlijke bloeding, en zie je enkel wat bloed uit een snijwonde aan de kin sijpelen... Na het drieën (status 3 doorgeven), uitgestapt, en patiënt onderzocht. Meneer had niks, enkel een te hechten wonde aan de kin. Gevraagd wat er gebeurd was : "Awel, kom ik hier den berg afgereden, geef ik een versnellingske, en schiet ik toch wel nie uit mijne pedal zekers! Boenk patat op de grond!" Ik had het eigenlijk willen zien gebeuren, en zou wel eens de oproep naar den 100 willen hebben beluisteren. Maar ja, die mannen daar zien natuurlijk ook niet hoe de patiënt het stelt he!
Zijn we de patiënt aan het inladen, komen plots 2 politiecombi's aangevlamd. "En en en???? Slagaderlijke bloeding? Levensgevaar????" "Moa neen gij!". Verbaasde gezichten alom, en de buurtbewoners begonnen af te druipen, alsof de vrienden van de politie plots de vijand werden. Iedereen heeft gelijk schrik van die mannen é. Enfin, kort uitleg gegeven dat zij komen kijken omdat het ongeval gebeurde op een openbare plaats, en iedereen toverde een "Ah jaaaa" uit zijn keel, alsof ze ineens gered waren van een gevangenisverblijf! Eind goed, al goed.
Een ritje dat eigenlijk geen echt ritje was, maar om het met de woorden van de MUGarts te zeggen : "we zijn toch ne keer buiten geweest"!
Riiiiiiiiiing! MUG. "Een fietser is gevallen en heeft een slagaderlijke bloeding in de nek!!!" Owkee! Wiiwaa!! We komen daar toe, en daar staat héél veel volk, terwijl een gevallen fietser ondertussen door een vriendelijke buur op een stoel geïnstalleerd is. Dan verwacht je een slagaderlijke bloeding, en zie je enkel wat bloed uit een snijwonde aan de kin sijpelen... Na het drieën (status 3 doorgeven), uitgestapt, en patiënt onderzocht. Meneer had niks, enkel een te hechten wonde aan de kin. Gevraagd wat er gebeurd was : "Awel, kom ik hier den berg afgereden, geef ik een versnellingske, en schiet ik toch wel nie uit mijne pedal zekers! Boenk patat op de grond!" Ik had het eigenlijk willen zien gebeuren, en zou wel eens de oproep naar den 100 willen hebben beluisteren. Maar ja, die mannen daar zien natuurlijk ook niet hoe de patiënt het stelt he!
Zijn we de patiënt aan het inladen, komen plots 2 politiecombi's aangevlamd. "En en en???? Slagaderlijke bloeding? Levensgevaar????" "Moa neen gij!". Verbaasde gezichten alom, en de buurtbewoners begonnen af te druipen, alsof de vrienden van de politie plots de vijand werden. Iedereen heeft gelijk schrik van die mannen é. Enfin, kort uitleg gegeven dat zij komen kijken omdat het ongeval gebeurde op een openbare plaats, en iedereen toverde een "Ah jaaaa" uit zijn keel, alsof ze ineens gered waren van een gevangenisverblijf! Eind goed, al goed.
Een ritje dat eigenlijk geen echt ritje was, maar om het met de woorden van de MUGarts te zeggen : "we zijn toch ne keer buiten geweest"!
woensdag 12 mei 2010
"Communietijd!"
't Is weer den tijd van 't jaar... Communies! Leuk voor wie naar de feest mag, minder leuk voor wie onregelmatige shiften moet draaien en géén communiefeest heeft, want die personen moeten 'Zondag of Feestdag met manlief' opofferen om te gaan werken. Inclusief ik dus... wééral! Enfin, chance da we ons werk graag doen!
Je ziet ze prachtig uitgedost over straat lopen, de "feestvierders", de wagens netjes versierd met de witte linten. Sommige opa's en oma's komen waarschijnlijk net die ene dag per jaar buiten om zich rijkelijk van feestmaal en de nodige alcohol daarbij te voorzien. En dan... heb je de vagale syncopes (of "vaginale" syncopes zoals mijn collega zich ooit missprak hihi).
Riiing... MUG. "Meneer van 70, bewusteloos en zonder pols." Wiiwaa naar adres, blijkt een kleine plaatselijke feestzaal te zijn. Man in pak doet buiten op straat teken dat we ons niet moeten opjagen. Precies of wij doen dat, ons opjagen. Heb ik al lang afgeleerd!
Eenmaal in de feestzaal zitten dames in nette jurkjes aan rijkelijk gevulde tafels, daartussen een man van 70 die klam van zweet een beetje bleek en ongemakkelijk zit te wezen. "'t is nie erg zunne, 't gaat wel over. 't Is al veel beter. Ik moet toch niet mee hé?"". Toch even grondig checken. Meneer is diabeet en hartpatiënt, maar onderzoek toont dat alles normaal is. Verder onderzoek op spoed toont niks afwijkends, maar meneer heeft wel een verblijf in het ziekenhuis gewonnen, mede door zijn medische voorgeschiedenis.
Hij vertelt dat hij nooit buitenkomt, enkel boterhammen eet (als hij al honger heeft), maar vandaag heeft hij zich uitermate opgejaagd voor de communie van zijn kleindochter en bijbehorend feest, dat hij ongemakkelijk werd aan tafel. En doordat iedereen panikeerde werd het alleen nog erger. Eénmaal op spoed, was meneer terug 100% bij de zijnen, was de familie terug kalm, werd een opname geregeld, en was de feest afgelopen. Jammer van de kleindochter, en zonde van het dessert. Want terwijl mijn eten al lang verteerd was (ik had al weer honger) moesten zij het lam nog aansnijden. "Maar we zullen dat wel op een andere keer doen hoor mevrouw." Mij geen probleem, ik was vooral blij voor meneer dat het niet erger was.
En morgen... gaan we terug ne late shift draaien op Hemelvaart ;-)
Je ziet ze prachtig uitgedost over straat lopen, de "feestvierders", de wagens netjes versierd met de witte linten. Sommige opa's en oma's komen waarschijnlijk net die ene dag per jaar buiten om zich rijkelijk van feestmaal en de nodige alcohol daarbij te voorzien. En dan... heb je de vagale syncopes (of "vaginale" syncopes zoals mijn collega zich ooit missprak hihi).
Riiing... MUG. "Meneer van 70, bewusteloos en zonder pols." Wiiwaa naar adres, blijkt een kleine plaatselijke feestzaal te zijn. Man in pak doet buiten op straat teken dat we ons niet moeten opjagen. Precies of wij doen dat, ons opjagen. Heb ik al lang afgeleerd!
Eenmaal in de feestzaal zitten dames in nette jurkjes aan rijkelijk gevulde tafels, daartussen een man van 70 die klam van zweet een beetje bleek en ongemakkelijk zit te wezen. "'t is nie erg zunne, 't gaat wel over. 't Is al veel beter. Ik moet toch niet mee hé?"". Toch even grondig checken. Meneer is diabeet en hartpatiënt, maar onderzoek toont dat alles normaal is. Verder onderzoek op spoed toont niks afwijkends, maar meneer heeft wel een verblijf in het ziekenhuis gewonnen, mede door zijn medische voorgeschiedenis.
Hij vertelt dat hij nooit buitenkomt, enkel boterhammen eet (als hij al honger heeft), maar vandaag heeft hij zich uitermate opgejaagd voor de communie van zijn kleindochter en bijbehorend feest, dat hij ongemakkelijk werd aan tafel. En doordat iedereen panikeerde werd het alleen nog erger. Eénmaal op spoed, was meneer terug 100% bij de zijnen, was de familie terug kalm, werd een opname geregeld, en was de feest afgelopen. Jammer van de kleindochter, en zonde van het dessert. Want terwijl mijn eten al lang verteerd was (ik had al weer honger) moesten zij het lam nog aansnijden. "Maar we zullen dat wel op een andere keer doen hoor mevrouw." Mij geen probleem, ik was vooral blij voor meneer dat het niet erger was.
En morgen... gaan we terug ne late shift draaien op Hemelvaart ;-)
De gewoontebezoekers...
Dit weekend nog een leuke gehad. Nu ja... Leuk?
In elke stad of elk dorp heb je zo wel van die "dorpsfiguren"... Ze duiken regelmatig op op spoed en zijn zo ambetant als de pest. Eén van onze "dorpsfiguren", J, zien we liever gaan dan komen. Hij loopt er steeds"carnaval-achtig" gekleed bij en op een goede dag kwam hij me melden dat hij zwanger was! Yeah right! Misschien is "dorpsgek" meer op zijn plaats...
Maar die mensen hebben ook nooit geluk. Steekt J deze week de straat over en rijdt een automobilist hem pardoes aan. Meneer komt dus op spoed terecht (oproep inclusief MUG, zw en Politie) en zaait daar eigenlijk "terreur". Ik zou het zo niet mogen noemen maar als je zo je late shift begint zit de sfeer er al goed in! Roepen, tieren, huilen, in onderbroek (en wàt voor onderbroek) de gang oplopen, slaan, vloeken, nog eens slaan, politie het leven zuur maken, nog wa slaan, scanner weigeren, infuus uittreken en dan al bloedend de gang oplopen... noem maar op. Mijn collega's van de vroegen hadden fixatie geprobeerd maar zelfs daar vond hij zijn weg uit!... Het was nog geen half drie en ik was al mee zot! Uiteindelijk heeft taxi-politie meneer zelfs niet kunnen komen ophalen (J had niks), want hij had zelf al zijn weg naar buiten gevonden. Op onze spoed raak je niet zomaar binnen en ook niet zomaar buiten... maar wees gerust, hij was wél zo slim om te weten hoe je de deur opent (na een korte observatie van buitengaande patiënten)... Politie dus na een "nutteloze rit" terug naar bureau en wij toch stiekem content dat onze "dorpsfiguur" weg was...
Naast de dorpsfiguren heb je ook nog de gewoontebezoekers van de spoed.
Om de meest onnozele reden komen ze naar spoed, voor zichzelf, voor de kinderen, voor anderen (en zij komen dan zelf mee want zij weten toch alles van spoed en kennen het ganse ziekenhuis)... Een rekening betalen doen ze NOOIT! En waarom zouden ze naar de huisarts gaan? "Want daar moete direct betalen!". En hun kinderen geven licht in het donker van alle (onnodige) röntgenstralen die ze al kregen (ik weet het, da kan niet maar 't is bij manier van spreken). En onbeleefd zijn ze ook. En ze spreken artsen aan bij voornaam. En ze zijn nie content als ze de arts van hun keuze niet krijgen. En ze stoken alle andere patiënten op. En ze blijven niet. En ze steken voor. En ze moeten altijd te lang wachten. En ze zagen da den tv in de wachtzaal op Eén staat en nie op VTM. En ze blijven zich afvragen waarom zij voor het ongeluk geboren zijn. En ze komen bijna altijd voor NIETS! En ze weten de weg in het ziekenhuis beter dan de verpleegkundigen. En... ik ga stoppen met opnoemen of morgen zit ik hier nog!
Die bewuste avond belt mevrouw. "Is dokter R daar?" Ik hoor mijn collega haar stem van toonhoogte veranderen en we wagen een gokje van wie er aan de lijn hangt. Erg, ik weet het, maar van de 3 verpleegkundigen en 1 arts, hebben er wel 3 het bij het juiste eind! "Ai neen, da meende niet! Wa nu weer?" vraagt de arts. Blijkt da haar zoon WEERAL slaag gekregen heeft op school (hoe doen ze het toch, die kinderen hebben zèlf nooit niks gedaan hé!). En nu, op ne zondagavond, om 22u, "kan hij het toch niet meer houden en morgen moet hij naar school en da ga toch nie gaan en...". 10 minuten later "Ding-dong", en madam staat met de zoon aan de deur. Anamnese leert dat hij ne slag tegen zijnen arm gehad heeft. Maar één blik van iedereen toont dat hij niks heeft. Maar wel haar op zijn tanden want "mag ik de afstandsbediening van den tv?" kwam er op onbeschofte toon uit...
Het zijn net die mensen die gaan moeten oppassen, want als het serieus is gaan ze eerst ook nie geloofd worden... Altijd koppeke erbij houden, maar als we ze zien komen...grrrr
In elke stad of elk dorp heb je zo wel van die "dorpsfiguren"... Ze duiken regelmatig op op spoed en zijn zo ambetant als de pest. Eén van onze "dorpsfiguren", J, zien we liever gaan dan komen. Hij loopt er steeds"carnaval-achtig" gekleed bij en op een goede dag kwam hij me melden dat hij zwanger was! Yeah right! Misschien is "dorpsgek" meer op zijn plaats...
Maar die mensen hebben ook nooit geluk. Steekt J deze week de straat over en rijdt een automobilist hem pardoes aan. Meneer komt dus op spoed terecht (oproep inclusief MUG, zw en Politie) en zaait daar eigenlijk "terreur". Ik zou het zo niet mogen noemen maar als je zo je late shift begint zit de sfeer er al goed in! Roepen, tieren, huilen, in onderbroek (en wàt voor onderbroek) de gang oplopen, slaan, vloeken, nog eens slaan, politie het leven zuur maken, nog wa slaan, scanner weigeren, infuus uittreken en dan al bloedend de gang oplopen... noem maar op. Mijn collega's van de vroegen hadden fixatie geprobeerd maar zelfs daar vond hij zijn weg uit!... Het was nog geen half drie en ik was al mee zot! Uiteindelijk heeft taxi-politie meneer zelfs niet kunnen komen ophalen (J had niks), want hij had zelf al zijn weg naar buiten gevonden. Op onze spoed raak je niet zomaar binnen en ook niet zomaar buiten... maar wees gerust, hij was wél zo slim om te weten hoe je de deur opent (na een korte observatie van buitengaande patiënten)... Politie dus na een "nutteloze rit" terug naar bureau en wij toch stiekem content dat onze "dorpsfiguur" weg was...
Naast de dorpsfiguren heb je ook nog de gewoontebezoekers van de spoed.
Om de meest onnozele reden komen ze naar spoed, voor zichzelf, voor de kinderen, voor anderen (en zij komen dan zelf mee want zij weten toch alles van spoed en kennen het ganse ziekenhuis)... Een rekening betalen doen ze NOOIT! En waarom zouden ze naar de huisarts gaan? "Want daar moete direct betalen!". En hun kinderen geven licht in het donker van alle (onnodige) röntgenstralen die ze al kregen (ik weet het, da kan niet maar 't is bij manier van spreken). En onbeleefd zijn ze ook. En ze spreken artsen aan bij voornaam. En ze zijn nie content als ze de arts van hun keuze niet krijgen. En ze stoken alle andere patiënten op. En ze blijven niet. En ze steken voor. En ze moeten altijd te lang wachten. En ze zagen da den tv in de wachtzaal op Eén staat en nie op VTM. En ze blijven zich afvragen waarom zij voor het ongeluk geboren zijn. En ze komen bijna altijd voor NIETS! En ze weten de weg in het ziekenhuis beter dan de verpleegkundigen. En... ik ga stoppen met opnoemen of morgen zit ik hier nog!
Die bewuste avond belt mevrouw. "Is dokter R daar?" Ik hoor mijn collega haar stem van toonhoogte veranderen en we wagen een gokje van wie er aan de lijn hangt. Erg, ik weet het, maar van de 3 verpleegkundigen en 1 arts, hebben er wel 3 het bij het juiste eind! "Ai neen, da meende niet! Wa nu weer?" vraagt de arts. Blijkt da haar zoon WEERAL slaag gekregen heeft op school (hoe doen ze het toch, die kinderen hebben zèlf nooit niks gedaan hé!). En nu, op ne zondagavond, om 22u, "kan hij het toch niet meer houden en morgen moet hij naar school en da ga toch nie gaan en...". 10 minuten later "Ding-dong", en madam staat met de zoon aan de deur. Anamnese leert dat hij ne slag tegen zijnen arm gehad heeft. Maar één blik van iedereen toont dat hij niks heeft. Maar wel haar op zijn tanden want "mag ik de afstandsbediening van den tv?" kwam er op onbeschofte toon uit...
Het zijn net die mensen die gaan moeten oppassen, want als het serieus is gaan ze eerst ook nie geloofd worden... Altijd koppeke erbij houden, maar als we ze zien komen...grrrr
Miserie!
Meneer X, een jongeman van 40 met een ernstige levercirrose, wordt opgenomen met reden "Daling Algemene Toestand", een DAT-je zeg maar. Normaal gereserveerd voor ouderlingen...
Meneer kon eigenlijk zo goed als niks meer, niet stappen, moeilijk spreken, moeilijk plassen, niet meer eten, niet meer drinken... noem maar op. Hij zag zo geel als een banaan, gevolg van de levercirrose (door alcoholmisbruik), maar bij de vraag wat er scheelde werd alles vlotjes opgenoemd, maar van ooit enig alcoholgebruik werd met geen woord gerept!
Enfin, zo moeilijk dat hij kon praten, reclameren daarentegen ging wel nog! Sta ik naast meneer zijn dossier in te vullen, moet hij plots plassen. "Ik moet pissen!! NUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU! EEN FLES! 't Is te LAAT! RAPPER! ALLEZ JONG!" Rap-rap-rap om een fles hollen, is de eerste druppel in de broek (was da normaal niet de laatste druppel?), kwaad omdat ik te lang weg was terwijl ik zelden zoo spurt om een fles! Echt, ik had me gehaast, reken er maar op!
Bon, labo'tje, infuusje, EKG, urinekultuurke terwijl we toch bezig zijn, de gebruikelijke zaken. Ik vroeg me eigenlijk al af wat er zo "stonk" (vergeef me het taalgebruik), maar toen ik meneer zijn penis zag, wist ik het direct. Ontstoken tot-en-met! Zelfs het vel was er al van af! Zucht, da moet pijn doen!
Resultaat van het urineonderzoekske : een urineweginfectie! Meneer ontwikkelt daarbij onder mijn handen ook nog eens hoge koorts (van 36,7°C naar 39,7°C in een half uurke tijd). Antibiotica-therapie voor de infectie, opname voor de oppuntstelling algemene toestand, en ik denk bij mezelf... Alcohol is toch voor nie veel goed...
Meneer kon eigenlijk zo goed als niks meer, niet stappen, moeilijk spreken, moeilijk plassen, niet meer eten, niet meer drinken... noem maar op. Hij zag zo geel als een banaan, gevolg van de levercirrose (door alcoholmisbruik), maar bij de vraag wat er scheelde werd alles vlotjes opgenoemd, maar van ooit enig alcoholgebruik werd met geen woord gerept!
Enfin, zo moeilijk dat hij kon praten, reclameren daarentegen ging wel nog! Sta ik naast meneer zijn dossier in te vullen, moet hij plots plassen. "Ik moet pissen!! NUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU! EEN FLES! 't Is te LAAT! RAPPER! ALLEZ JONG!" Rap-rap-rap om een fles hollen, is de eerste druppel in de broek (was da normaal niet de laatste druppel?), kwaad omdat ik te lang weg was terwijl ik zelden zoo spurt om een fles! Echt, ik had me gehaast, reken er maar op!
Bon, labo'tje, infuusje, EKG, urinekultuurke terwijl we toch bezig zijn, de gebruikelijke zaken. Ik vroeg me eigenlijk al af wat er zo "stonk" (vergeef me het taalgebruik), maar toen ik meneer zijn penis zag, wist ik het direct. Ontstoken tot-en-met! Zelfs het vel was er al van af! Zucht, da moet pijn doen!
Resultaat van het urineonderzoekske : een urineweginfectie! Meneer ontwikkelt daarbij onder mijn handen ook nog eens hoge koorts (van 36,7°C naar 39,7°C in een half uurke tijd). Antibiotica-therapie voor de infectie, opname voor de oppuntstelling algemene toestand, en ik denk bij mezelf... Alcohol is toch voor nie veel goed...
zondag 2 mei 2010
Leve den informatica!
We hebben een nieuwe apotheekkast. Afijn, nieuw kan je ze niet noemen want ze is al een tijdje in gebruik, alleen niet zoals het moet.
Wat houdt het nu eigenlijk in? We moeten, als we iets van medicatie uit de kast willen halen, onszelf registreren dmv onze vingerafdruk. Dan "haal" je de patient op, je registreert de aanwezige arts, en dan het medicament. En dan floept de overeenkomstige schuif met het gevraagde medicament open. Moet zeggen, iedereen stond er een beetje sceptisch tegenover maar het blijkt uiteindelijk nog vlotjes te werken. En je kan niks meer vergeten aan te rekenen want dat gebeurt allemaal automatisch! Yehaa!
Bon, de kast was 24u in gebruik, nog niet helemaal zelfs, toen de computers uitvielen waarop alle medische programma's staan. De dokters konden niks meer typen maar wat kon ons dat schelen? Inderdaad, niet veel, tot we merkten dat we geen medicatie uit onze kast meer kregen... omdat het systeem "out of sync" was en "niet meer kon aanmelden"!
"Ahum, sorry mevrouw, u moet even wachten want we krijgen de Fastumgel niet uit onze apotheekkast!" Dus apotheek bellen, de kast deblokkeren en alles dubbel aanrekenen en tenslotte, als het systeem terug werkt, alles terug in die verdomde software inbrengen... Fantastisch systeem toch!?
Sinds de kast in gebruik is heeft het systeem al verscheidene keren gefaald. Ambetant voor ons, maar al even ambetant voor de apothekers die ons dan steeds te hulp moeten snellen... Maar ja, ze doen dat met plezier hoor, de apotheekdames! En de informatiecamensen komen ons al met evenveel met plezier te hulp.
Je merkt eigenlijk dat heel die informatica aan mekaar hangt. Ligt het inschrijfsysteem (Infohos bij ons) plat? Geen medicatie. Ligt het Meddos plat? Geen medicatie. Op het verdiep twijfelden ze in elk geval niet aan mijn goede wil, maar ik moest mijn patient afleveren zonder dat hij al zijn medicatie gekregen had. Ik zag dat het eerst op hun heupen werkte dat de KCl niet in het infuus zat, maar toch gaven ze mij het voordeel van de twijfel en zonder morren brachten ze alles in orde.
Lang leve de techniek. Een makkie, zolang het maar werkt!
Wat houdt het nu eigenlijk in? We moeten, als we iets van medicatie uit de kast willen halen, onszelf registreren dmv onze vingerafdruk. Dan "haal" je de patient op, je registreert de aanwezige arts, en dan het medicament. En dan floept de overeenkomstige schuif met het gevraagde medicament open. Moet zeggen, iedereen stond er een beetje sceptisch tegenover maar het blijkt uiteindelijk nog vlotjes te werken. En je kan niks meer vergeten aan te rekenen want dat gebeurt allemaal automatisch! Yehaa!
Bon, de kast was 24u in gebruik, nog niet helemaal zelfs, toen de computers uitvielen waarop alle medische programma's staan. De dokters konden niks meer typen maar wat kon ons dat schelen? Inderdaad, niet veel, tot we merkten dat we geen medicatie uit onze kast meer kregen... omdat het systeem "out of sync" was en "niet meer kon aanmelden"!
"Ahum, sorry mevrouw, u moet even wachten want we krijgen de Fastumgel niet uit onze apotheekkast!" Dus apotheek bellen, de kast deblokkeren en alles dubbel aanrekenen en tenslotte, als het systeem terug werkt, alles terug in die verdomde software inbrengen... Fantastisch systeem toch!?
Sinds de kast in gebruik is heeft het systeem al verscheidene keren gefaald. Ambetant voor ons, maar al even ambetant voor de apothekers die ons dan steeds te hulp moeten snellen... Maar ja, ze doen dat met plezier hoor, de apotheekdames! En de informatiecamensen komen ons al met evenveel met plezier te hulp.
Je merkt eigenlijk dat heel die informatica aan mekaar hangt. Ligt het inschrijfsysteem (Infohos bij ons) plat? Geen medicatie. Ligt het Meddos plat? Geen medicatie. Op het verdiep twijfelden ze in elk geval niet aan mijn goede wil, maar ik moest mijn patient afleveren zonder dat hij al zijn medicatie gekregen had. Ik zag dat het eerst op hun heupen werkte dat de KCl niet in het infuus zat, maar toch gaven ze mij het voordeel van de twijfel en zonder morren brachten ze alles in orde.
Lang leve de techniek. Een makkie, zolang het maar werkt!
maandag 26 april 2010
Sunday-morning-fever
Gisteren, zondag, had ik de ochtendshift. Moet zeggen dat ik mij nog redelijk "fris" voelde, want de avond ervoor, op het eetfestijn van de plaatselijke brandweer, waren er toch een behoorlijk hoog aantal pintjes naar binnen gelopen. Met een equipe ambulanciers naar een eetfestijn van de brandweer... komt niet goed... :-D
Enfin. We konden er rustig aan beginnen en ik was er eigenlijk niet zo kwaad om. Controles doen, alles in orde zetten, MUG controleren, bestellingen controleren, het hoort er allemaal bij. Stilaan stroomden ook de patiënten binnen : in elkaar gehaakte fietsers, papa's die voeten omslaan terwijl ze met de kinderen spelen, kinderen die vallen terwijl ze met de papa's spelen, enzovoort.
Er bood zich een 15-jarige jongedame aan die hoofdpijn had en plots niets meer kon zeggen. De jongeman die met haar mee was legde 'en français' kort uit dat ze die morgen ineens niks meer kon zeggen. Even testen, dacht ik bij mezelf. En terwijl ik in het Frans aan het meisje vragen begin te stellen, zegt meneer vrij bitsig "dat ze wel Nederlands verstaat hoor!". Hoe kan ik da nu weten als hij da niet op voorhand zegt? Enfin, niet op reageren, dacht ik... Ik vond het raar, en installeerde haar verder waarna ik parameters nam en een haar prikte voor een bloedafname en een infuusje. De spoedarts kwam zich even vergewissen van de situatie. Onze spoedarts spreekt Russisch en waagde een gokje dat die mensen ook Russich spraken. En inderdaad. Mijn collega verpleegkundige en ik stonden er ineens voor piet snot bij, want ik moet zeggen dat Russisch niet mijn sterkste vak geweest is! Maar wat blijkt? Dat meisje begint ineens zo hard en luid te lachen op iets wat de spoedarts in het Russisch uitspuwde, dat ìk ineens niet meer geloof dat ze ècht niks meer kan zeggen. Onze spoedarts vond het ook al verdacht. Een half uur en een RX thorax later is ze ineens miraculeus genezen, kan ze terug praten, is de hoofdpijn even plots verdwenen als ze opkwam en fladdert ze naar huis.
De deurbel gaat en ik laat een echtpaar binnen. "'t Is voor meneer, zijne neus bloedt." "Dag meneer, maar ik zie helemaal geen bloed... "Ah neen, het is juist gestopt." Da's dus altijd hetzelfde hé! "En ik moet morgen (maandag) bij de KNO-arts (Keel-Neus-Oor) komen maar ik denk niet dat ik zo lang kan wachten."
Owkee, ingeschreven, parameters genomen, en eens gepolst wat er nu eigenlijk gebeurd is. "Awel, er stond een korstje in mijne neus, en ik heb daar vorige week zitten aan krabben en da bloeide. En nu heb ik daar deze morgen terug zitten aan krabben en da bloeide weer! En da stopte nie!" Op de vraag of het veel was, durfden ze gelijk niet meer antwoorden, beseffend dat ze wel een beetje overhaastig naar de spoed gekomen waren. Het was wel een feit dat meneer ooit wel eens een echte neusbloeding heeft gehad en men toen een ader heeft moeten toebranden. Maar dat doen we niet voor een paar drupkes hé.
Meneer gaat maandag voor de zekerheid toch evenlangs bij de KNO.
En zoals neusbloedingen spontaan blijken te stoppen de moment dat mensen de parking van de spoed opdraaien, hebben we ook het probleem "We kregen hem nog in den auto maar nu krijgen we hem niet meer uit den auto!"... Kan gaan van oma of opa tot iemand die te diep in het glas heeft gekeken of één of ander vreemde substantie heeft ingenomen... Beste die ik eens gehad he ik dat ze een straalbezopen jongeman nog net in de auto gekregen hadden. Ze hadden hem langs de passagierskant op de achterbank gezet en hem zo verder getrokken, en dan langs de bestuurderszijde de deur toegedaan zodat hij daar tegen de deur leunde. Komen ze bij ons toe, ik pak een rolstoel en wandel naar buiten, en ik zie ze zo mooi de achterdeur langs de bestuurderskant opentrekken, waardoor de jongeman dubbelgeplooid uit de auto rolt! Past op, dan zijn die mensen nog kwaad bij hé!!! Omdat ik dienen tiep, totaal bewusteloos, alléén in de rolstoel trek door hem aan zijn riem omhoog te trekken... Ze moesten allemaal zichzelf eens in nuchtere toestand zo bezig zien! Er moet ne camera komen alleen al om dat te filmen :-D
Wat later. Riiiiiing... MUG. "Meneer van 37 jaar heeft rattenvergif gedronken en is bewusteloos". En weg waren we. Onze spoedarts had ècht geen zin in een intox, ik had eerlijk gezegd geen zin om een maagspoeling te doen. Maar als het zou moeten, geen probleem! Ergens in mijn achterhoofd kon ik rattenvergif linken aan bloedstolling, dus dit kon wel eens serieus zijn...
Bon, we komen aan en een tienermeid staat buiten en toont ons van ver de weg. Ze heeft meer interesse in haar GSM dan dan ze goesting heeft om te tonen waar meneer ergens is. "'t Is in de slaapkamer." Alsof wij van elk huis weten waar de slaapkamer is...
Meneer zit snikkend en snotterend op de zijkant van het bed. Mevrouw staat al even snotterend aan de slaapkamerdeur en nog een tweede tienerdochter schreeuwt hysterisch in de gang. Even horen wat hier aan de hand is.
"Mijn vrouw wil het aftrappen!!!"
"Ah, ok, en u heeft rattenvergif genomen meneer?"
"JA!"
Blijkt dat hij 5 korrels rattenvergif (of muizenvergif, hij wist het niet goed meer) netjes heeft opgelost in water en dan heeft uitgedronken. Sommige mensen denken dus echt dat zo daden alle problemen oplossen. Ik dacht: hij heeft het vergif opgelost dus een maagspoeling geen niet veel nut meer...
"En ik ga NIET mee!!!". Ai, probleem, maar problemen zijn er om opgelost te worden. Rustige babbel met meneer, met de hulp van de ambulanciers, mevrouw helpt door in meneer zijn armen te vallen, en meneer beslist om toch mee te gaan omdat mevrouw belooft om achter te komen. Alhoewel hij er toch nog van overtuigd blijft dat mevrouw wèg zal zijn als hij terugkomt. Eenmaal op spoed trakteer ik meneer op 2 bussen actieve kool. Hoe het smaakt? Geen idee, en ik wil het ook niet weten. Maar hij drinkt ze bijna helemaal leeg. Zijn vrouw komt naar spoed en alles lijkt te bekoelen. Maar meneer moet opgenomen worden om zijn bloedstolling te controleren, en dat is terug een druppel op een hete plaat. "Juste niks van!"
Hij trekt zijn infuus uit en gaat er samen met zijn vrouw vandoor. Waarop de spoedarts tegen ons ronkt dat we meneer moeten toeroepen "dat hij de MUG niet meer moet meevragen als hij straks nog wa vergif pakt want het zal zijnen beste keer nie zijn"! Dat hebben we wijselijk niet gedaan...
Enfin. We konden er rustig aan beginnen en ik was er eigenlijk niet zo kwaad om. Controles doen, alles in orde zetten, MUG controleren, bestellingen controleren, het hoort er allemaal bij. Stilaan stroomden ook de patiënten binnen : in elkaar gehaakte fietsers, papa's die voeten omslaan terwijl ze met de kinderen spelen, kinderen die vallen terwijl ze met de papa's spelen, enzovoort.
Er bood zich een 15-jarige jongedame aan die hoofdpijn had en plots niets meer kon zeggen. De jongeman die met haar mee was legde 'en français' kort uit dat ze die morgen ineens niks meer kon zeggen. Even testen, dacht ik bij mezelf. En terwijl ik in het Frans aan het meisje vragen begin te stellen, zegt meneer vrij bitsig "dat ze wel Nederlands verstaat hoor!". Hoe kan ik da nu weten als hij da niet op voorhand zegt? Enfin, niet op reageren, dacht ik... Ik vond het raar, en installeerde haar verder waarna ik parameters nam en een haar prikte voor een bloedafname en een infuusje. De spoedarts kwam zich even vergewissen van de situatie. Onze spoedarts spreekt Russisch en waagde een gokje dat die mensen ook Russich spraken. En inderdaad. Mijn collega verpleegkundige en ik stonden er ineens voor piet snot bij, want ik moet zeggen dat Russisch niet mijn sterkste vak geweest is! Maar wat blijkt? Dat meisje begint ineens zo hard en luid te lachen op iets wat de spoedarts in het Russisch uitspuwde, dat ìk ineens niet meer geloof dat ze ècht niks meer kan zeggen. Onze spoedarts vond het ook al verdacht. Een half uur en een RX thorax later is ze ineens miraculeus genezen, kan ze terug praten, is de hoofdpijn even plots verdwenen als ze opkwam en fladdert ze naar huis.
De deurbel gaat en ik laat een echtpaar binnen. "'t Is voor meneer, zijne neus bloedt." "Dag meneer, maar ik zie helemaal geen bloed... "Ah neen, het is juist gestopt." Da's dus altijd hetzelfde hé! "En ik moet morgen (maandag) bij de KNO-arts (Keel-Neus-Oor) komen maar ik denk niet dat ik zo lang kan wachten."
Owkee, ingeschreven, parameters genomen, en eens gepolst wat er nu eigenlijk gebeurd is. "Awel, er stond een korstje in mijne neus, en ik heb daar vorige week zitten aan krabben en da bloeide. En nu heb ik daar deze morgen terug zitten aan krabben en da bloeide weer! En da stopte nie!" Op de vraag of het veel was, durfden ze gelijk niet meer antwoorden, beseffend dat ze wel een beetje overhaastig naar de spoed gekomen waren. Het was wel een feit dat meneer ooit wel eens een echte neusbloeding heeft gehad en men toen een ader heeft moeten toebranden. Maar dat doen we niet voor een paar drupkes hé.
Meneer gaat maandag voor de zekerheid toch evenlangs bij de KNO.
En zoals neusbloedingen spontaan blijken te stoppen de moment dat mensen de parking van de spoed opdraaien, hebben we ook het probleem "We kregen hem nog in den auto maar nu krijgen we hem niet meer uit den auto!"... Kan gaan van oma of opa tot iemand die te diep in het glas heeft gekeken of één of ander vreemde substantie heeft ingenomen... Beste die ik eens gehad he ik dat ze een straalbezopen jongeman nog net in de auto gekregen hadden. Ze hadden hem langs de passagierskant op de achterbank gezet en hem zo verder getrokken, en dan langs de bestuurderszijde de deur toegedaan zodat hij daar tegen de deur leunde. Komen ze bij ons toe, ik pak een rolstoel en wandel naar buiten, en ik zie ze zo mooi de achterdeur langs de bestuurderskant opentrekken, waardoor de jongeman dubbelgeplooid uit de auto rolt! Past op, dan zijn die mensen nog kwaad bij hé!!! Omdat ik dienen tiep, totaal bewusteloos, alléén in de rolstoel trek door hem aan zijn riem omhoog te trekken... Ze moesten allemaal zichzelf eens in nuchtere toestand zo bezig zien! Er moet ne camera komen alleen al om dat te filmen :-D
Wat later. Riiiiiing... MUG. "Meneer van 37 jaar heeft rattenvergif gedronken en is bewusteloos". En weg waren we. Onze spoedarts had ècht geen zin in een intox, ik had eerlijk gezegd geen zin om een maagspoeling te doen. Maar als het zou moeten, geen probleem! Ergens in mijn achterhoofd kon ik rattenvergif linken aan bloedstolling, dus dit kon wel eens serieus zijn...
Bon, we komen aan en een tienermeid staat buiten en toont ons van ver de weg. Ze heeft meer interesse in haar GSM dan dan ze goesting heeft om te tonen waar meneer ergens is. "'t Is in de slaapkamer." Alsof wij van elk huis weten waar de slaapkamer is...
Meneer zit snikkend en snotterend op de zijkant van het bed. Mevrouw staat al even snotterend aan de slaapkamerdeur en nog een tweede tienerdochter schreeuwt hysterisch in de gang. Even horen wat hier aan de hand is.
"Mijn vrouw wil het aftrappen!!!"
"Ah, ok, en u heeft rattenvergif genomen meneer?"
"JA!"
Blijkt dat hij 5 korrels rattenvergif (of muizenvergif, hij wist het niet goed meer) netjes heeft opgelost in water en dan heeft uitgedronken. Sommige mensen denken dus echt dat zo daden alle problemen oplossen. Ik dacht: hij heeft het vergif opgelost dus een maagspoeling geen niet veel nut meer...
"En ik ga NIET mee!!!". Ai, probleem, maar problemen zijn er om opgelost te worden. Rustige babbel met meneer, met de hulp van de ambulanciers, mevrouw helpt door in meneer zijn armen te vallen, en meneer beslist om toch mee te gaan omdat mevrouw belooft om achter te komen. Alhoewel hij er toch nog van overtuigd blijft dat mevrouw wèg zal zijn als hij terugkomt. Eenmaal op spoed trakteer ik meneer op 2 bussen actieve kool. Hoe het smaakt? Geen idee, en ik wil het ook niet weten. Maar hij drinkt ze bijna helemaal leeg. Zijn vrouw komt naar spoed en alles lijkt te bekoelen. Maar meneer moet opgenomen worden om zijn bloedstolling te controleren, en dat is terug een druppel op een hete plaat. "Juste niks van!"
Hij trekt zijn infuus uit en gaat er samen met zijn vrouw vandoor. Waarop de spoedarts tegen ons ronkt dat we meneer moeten toeroepen "dat hij de MUG niet meer moet meevragen als hij straks nog wa vergif pakt want het zal zijnen beste keer nie zijn"! Dat hebben we wijselijk niet gedaan...
maandag 19 april 2010
Moa njenk 'k em ekik nie gedronken!
Kom ik na een late shift nietsvermoedend de parking van ons appartementje opgedraaid, en zie ik 2 voeten tussen het door het plaatselijk gemeentepersoneel aangeplant plantsoen liggen.... 't is nie waar é! Enfin, auto geparkeerd, en hops eens gaan kijken wat er met die voeten scheelt en of de plantjes niet al te veel omgeploegd zijn...
"Meneer, zegt ne keer wa er scheelt!", tikkend op de man zijne jas, die toont da hij een voetbalsupporter is. "Moa niksken!" Een snuif met mijn gevoelig reukorgaan leert mij dat onze vriend "ethyl" ook mee is. "Allez, draait u nekeer op uwe rug. Edde gij gedronken?" "Moa njenk 'k em ekik nie gedronken!" Meneer blijkt Lucien te noemen, komt van de plaatselijke voetbalkantine en heeft uiteraard een paar glaasjes verzet. Bloed druipt van zijn gezicht want hij heeft toch een ferme snee boven zijn wenkbrauw. Ondertussen vertelt hij lustig verder terwijl hij zich op zijne rug probeert te draaien. Na herhaalde moeilijke pogingen lukt dat toch, terwijl ik de hulp van mijn vriend, ook ambulancier, inroep. Lucien was op 50 stappen van zijn huis verwijderd, want hij woont recht over ons.
We proberen hem recht te trekken maar dat lukt niet. Dedju toch, dienen drank é.
De snijwonde, die duidelijk gehecht moet worden, doet ons beslissen om de plaatselijke 100 dienst op te roepen om meneer waarschijnlijk ook een overnachting in het ziekenhuis cadeau te doen. Ze zullen het graag horen, onze collega's, want je moet weten dat wij zelf ook alletwee op die plaatselijke 100-dienst rijden. Enfin, zij vertrekken voor hun opdrachtje, en terwijl Lucien zelf nog enkele hopeloze pogingen onderneemt om recht te komen, helpen wij een beetje dat die pogingen niet lukken. Hij wil niet naar het ziekenhuis, zoveel is duidelijk, maar naar ons luisteren doet hij ook al niet. Maar ne nuttelozen rit zal het alleszinds niet worden ;-)
Onze collega's draaien de hoek om en hun gezichten spreken boekdelen! De ééne zie je zo denken van "aiiii neeen ééé!" en de andere schokt van het lachen terwijl hij aan het 3-en is (de status van ter plaaste). Eerste logische reactie (natuurlijk) : "Zeg, voert 'em zelf binnen é". Waarop ik zelf repliceer da we niet van wacht zijn. Lucien gaat ondertussen gewillig mee de ziekenwagen in, ik leg een verbandje aan en al knorrend vertrekken ze. Alweer een goede daad verricht ;-)
Mijn glaasje wijn heeft mij nog goed gesmaakt daarna.
's Anderendaags vertrek ik voor mijn late shift en lach spontaan terwijl ik naar mijn autotje stap. Ik zie die voeten nog liggen, was eigenlijk een raar zicht maar kom, komisch tegelijk. Ik zet mijn karretje in beweging, draai de hoek om, en terwijl ik voor het (uiteraard) rode licht sta te wachten... wandelt Lucien het zebrapad over, in dezelfde bebloedde kleren en enkele hechtingen rijker, maar nog niet (of niet meer) nuchter. Waggelend gaat hij verder en als hij mijn auto passeert ziet hij mij zitten, terwijl ik vriendelijk zwaai. Ik kon het niet laten. Hij kijkt verdwaasd en gaat zijn huisje binnen. Hij zal niet meer geweten hebben wie ik was, dankzij koning ethyl. Misschien maar best ;-)
"Meneer, zegt ne keer wa er scheelt!", tikkend op de man zijne jas, die toont da hij een voetbalsupporter is. "Moa niksken!" Een snuif met mijn gevoelig reukorgaan leert mij dat onze vriend "ethyl" ook mee is. "Allez, draait u nekeer op uwe rug. Edde gij gedronken?" "Moa njenk 'k em ekik nie gedronken!" Meneer blijkt Lucien te noemen, komt van de plaatselijke voetbalkantine en heeft uiteraard een paar glaasjes verzet. Bloed druipt van zijn gezicht want hij heeft toch een ferme snee boven zijn wenkbrauw. Ondertussen vertelt hij lustig verder terwijl hij zich op zijne rug probeert te draaien. Na herhaalde moeilijke pogingen lukt dat toch, terwijl ik de hulp van mijn vriend, ook ambulancier, inroep. Lucien was op 50 stappen van zijn huis verwijderd, want hij woont recht over ons.
We proberen hem recht te trekken maar dat lukt niet. Dedju toch, dienen drank é.
De snijwonde, die duidelijk gehecht moet worden, doet ons beslissen om de plaatselijke 100 dienst op te roepen om meneer waarschijnlijk ook een overnachting in het ziekenhuis cadeau te doen. Ze zullen het graag horen, onze collega's, want je moet weten dat wij zelf ook alletwee op die plaatselijke 100-dienst rijden. Enfin, zij vertrekken voor hun opdrachtje, en terwijl Lucien zelf nog enkele hopeloze pogingen onderneemt om recht te komen, helpen wij een beetje dat die pogingen niet lukken. Hij wil niet naar het ziekenhuis, zoveel is duidelijk, maar naar ons luisteren doet hij ook al niet. Maar ne nuttelozen rit zal het alleszinds niet worden ;-)
Onze collega's draaien de hoek om en hun gezichten spreken boekdelen! De ééne zie je zo denken van "aiiii neeen ééé!" en de andere schokt van het lachen terwijl hij aan het 3-en is (de status van ter plaaste). Eerste logische reactie (natuurlijk) : "Zeg, voert 'em zelf binnen é". Waarop ik zelf repliceer da we niet van wacht zijn. Lucien gaat ondertussen gewillig mee de ziekenwagen in, ik leg een verbandje aan en al knorrend vertrekken ze. Alweer een goede daad verricht ;-)
Mijn glaasje wijn heeft mij nog goed gesmaakt daarna.
's Anderendaags vertrek ik voor mijn late shift en lach spontaan terwijl ik naar mijn autotje stap. Ik zie die voeten nog liggen, was eigenlijk een raar zicht maar kom, komisch tegelijk. Ik zet mijn karretje in beweging, draai de hoek om, en terwijl ik voor het (uiteraard) rode licht sta te wachten... wandelt Lucien het zebrapad over, in dezelfde bebloedde kleren en enkele hechtingen rijker, maar nog niet (of niet meer) nuchter. Waggelend gaat hij verder en als hij mijn auto passeert ziet hij mij zitten, terwijl ik vriendelijk zwaai. Ik kon het niet laten. Hij kijkt verdwaasd en gaat zijn huisje binnen. Hij zal niet meer geweten hebben wie ik was, dankzij koning ethyl. Misschien maar best ;-)
vrijdag 16 april 2010
Anekdotes...
- "'t is echt dringend madam!! Mijn vriendin is ziek!! Buikpijn" En hoelang heeft ze dan al buikpijn? "Al een ganse week madam!". Ok, wacht maar in de wachtzaal...
- Razend druk waar we nauwelijks opnames en MUG-gen kunnen bijhouden. Madam met dochter met pijnlijke vingers (zonder ongeval) zegt : "jullie wandelen hier altijd voorbij en wij zitten hier al een uur te wachten zonder dat de dokter kwam kijken..." Awel mevrouw, we doen ons best, maar er zitten hier doodzieke mensen al drie uur te wachten om naar hun kamer te gaan". Zij (tegen mijn collega) : "sorry, ik bedoelde het niet zoals het klonk...
- "La sonnette est cassée! Personne ne vient. Je dois voir un docteur pour une prescription! MAINTENANT!" Ok, we kunnen niet altijd springen om open te doen, da's just, en hij had inderdaad al 2x gebeld, maar dringend was het niet, en zijn rekeningen betaalt hij ook niet, en in de wachtzaal kon hij ook niet zitten want die zat al vol. "Een beetje wachten meneer aub... "Ah, oké!" Al rechtstaand dan maar. En dat lukte perfect!
- "Meneer, mag ik even die rolstoel gebruiken om iemand naar de radiografie te brengen?", zeg ik tegen een bezoeker die zich doodleuk in de laatste leegstaande rolstoel geplaceerd had. Bekijkt die mij vies en staat al mompelend recht. "Dank u wel". *gemompel*...
- "Madaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaam, ik moe drinken hebben!!!!!!!!!!!!!!!" Ge moogt niet drinken Hermine! "Moa ziet, ik versmacht van den dorst!!!!!! En zo ging dat nog een uur verder. Noteer dat madam pottedoof was en de spoed bomvol zat... 't was nog erger dan tierende verkopers op de markt die hun dikke kwaliteitskousen proberen aan de man (of vrouw) te brengen...
- Mug op de Plaats in X, bleek de Markt in X te zijn, maar de Plaats in X bestaat ook. Zwaaiende dame houdt ons tegen op de Markt in X. Den doktoor zegt "Maar 't is hier niet! 't Is op de Plaats!" Enfin, toch even verifiëren. Stoppen, handrem op, 100 oproepen dat het adres wel eens verkeerd kan zijn, en bevestiging krijgen dat de ziekenwagen op de Plaats in X staat en de MUG op de Markt in X, en alletwee voor dezelfde interventie weg zijn... Aan hysterische familie vragen "Welk adres heeft u doorgegeven?" en géén antwoord krijgen, niemand wist daar ineens het adres niet meer. Dan maar aan patiënt zelf gevraagd wat het probleem was en de 100 bevestigd dat wij juist waren en de ziekenwagen naar de Markt in X moest rijden ipv de Plaats in X. Leuk hoor. 10 minuten later zegt de dochter "Maar da is hier toch de "Ploasj""? Yeah right, ge moe da wel nie letterlijk vertalen naar den 100. Verwarrend? Voor ons ook, troost u. Maar we waren wel snel ter plaatse. Vraag mij niet wat het beroep van de dochter was, maar allezins niet vertaler- -tolk. Paniek brengt veel teweeg...
- Wéér MUG : "Ja, 't is echt raar. Een meneer zou al een ganse namiddag epilepsie-aanvallen doen en nu krijgen ze hem al een uur niet wakker..." Een UUR??? De dame van de 100-Centrale wist ook niet goed wat ze ervan moest denken. "Ik durf nie anders dan de MUG mee te sturen". Owkee!! Wiiwaa... Wat bleek : acuut geval van Jupileritis. Later op spoed : "Meneer, wees eens eerlijk, hebde gij al iets gedronken vandaag?", terwijl de man al wankelend stond te plassen en ik zijn infuus omhoog hield. "Awel, ja, maar nie veel zulle! 5 pintjes." Ik : "maar dan kunde toch tegen nie veel, ahzo wankelen op u benen van 5 pintjes..." Meneer mompelde (iets van aja, ah ja, aja, mja euh, awel, ja...). Resultaat : Ethanol van 3,19. Jaja, 5 pintjes! Denk da hij er toch een serieus aantal vergeten was!
- Dezelfde meneer, na het plasbeurtje : "Mag ik een sigaretje gaan roken?" Ikke : "nee meneer." Hij :"Ahja, enne, die draden da's niemeer nodig zu!" Ikke terug : "moa jawel, ahzo kan ik zien wa ge uitsteekt, en kunde gij geen sigaret gaan roken". Hij: "Mmmm, dedju". Ik : "Ei, ik ben slimmer dan da'k er uit zie zunne!" Goe geprobeerd in elk geval.
- Verpleegkundige van verdiep belt naar spoed om naar een van wacht zijnde arts te vragen. Ik neem de telefoon op met "Urgences"! Aan de andere kant antwoorden ze "Ah pardon" en ze legt toe. 3 seconden later belt zelfde verpleegkundige en antwoord ik met "Spoedopname". "Ah goe, want daarjust zat ik verkeerd!"... Manmanman...
- "Meneer, ze zijn weg met de MUG, ge gaat efkes moeten wachten". "Ah da's nie erg, ik kom straks anders wel terug". (was voor een te hechten snijwonde in de vinger, collega's hadden het verzorgd). Anderhalf uur later belt meneer terug aan. "Ik ben teruggekomen!". En als hij 10 minuten in de wachtzaal zit vertrekt de MUG opnieuw... Ze doen erom zeker op den 100??? "'t Is nie waar héééééé!"
;-)
- Razend druk waar we nauwelijks opnames en MUG-gen kunnen bijhouden. Madam met dochter met pijnlijke vingers (zonder ongeval) zegt : "jullie wandelen hier altijd voorbij en wij zitten hier al een uur te wachten zonder dat de dokter kwam kijken..." Awel mevrouw, we doen ons best, maar er zitten hier doodzieke mensen al drie uur te wachten om naar hun kamer te gaan". Zij (tegen mijn collega) : "sorry, ik bedoelde het niet zoals het klonk...
- "La sonnette est cassée! Personne ne vient. Je dois voir un docteur pour une prescription! MAINTENANT!" Ok, we kunnen niet altijd springen om open te doen, da's just, en hij had inderdaad al 2x gebeld, maar dringend was het niet, en zijn rekeningen betaalt hij ook niet, en in de wachtzaal kon hij ook niet zitten want die zat al vol. "Een beetje wachten meneer aub... "Ah, oké!" Al rechtstaand dan maar. En dat lukte perfect!
- "Meneer, mag ik even die rolstoel gebruiken om iemand naar de radiografie te brengen?", zeg ik tegen een bezoeker die zich doodleuk in de laatste leegstaande rolstoel geplaceerd had. Bekijkt die mij vies en staat al mompelend recht. "Dank u wel". *gemompel*...
- "Madaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaam, ik moe drinken hebben!!!!!!!!!!!!!!!" Ge moogt niet drinken Hermine! "Moa ziet, ik versmacht van den dorst!!!!!! En zo ging dat nog een uur verder. Noteer dat madam pottedoof was en de spoed bomvol zat... 't was nog erger dan tierende verkopers op de markt die hun dikke kwaliteitskousen proberen aan de man (of vrouw) te brengen...
- Mug op de Plaats in X, bleek de Markt in X te zijn, maar de Plaats in X bestaat ook. Zwaaiende dame houdt ons tegen op de Markt in X. Den doktoor zegt "Maar 't is hier niet! 't Is op de Plaats!" Enfin, toch even verifiëren. Stoppen, handrem op, 100 oproepen dat het adres wel eens verkeerd kan zijn, en bevestiging krijgen dat de ziekenwagen op de Plaats in X staat en de MUG op de Markt in X, en alletwee voor dezelfde interventie weg zijn... Aan hysterische familie vragen "Welk adres heeft u doorgegeven?" en géén antwoord krijgen, niemand wist daar ineens het adres niet meer. Dan maar aan patiënt zelf gevraagd wat het probleem was en de 100 bevestigd dat wij juist waren en de ziekenwagen naar de Markt in X moest rijden ipv de Plaats in X. Leuk hoor. 10 minuten later zegt de dochter "Maar da is hier toch de "Ploasj""? Yeah right, ge moe da wel nie letterlijk vertalen naar den 100. Verwarrend? Voor ons ook, troost u. Maar we waren wel snel ter plaatse. Vraag mij niet wat het beroep van de dochter was, maar allezins niet vertaler- -tolk. Paniek brengt veel teweeg...
- Wéér MUG : "Ja, 't is echt raar. Een meneer zou al een ganse namiddag epilepsie-aanvallen doen en nu krijgen ze hem al een uur niet wakker..." Een UUR??? De dame van de 100-Centrale wist ook niet goed wat ze ervan moest denken. "Ik durf nie anders dan de MUG mee te sturen". Owkee!! Wiiwaa... Wat bleek : acuut geval van Jupileritis. Later op spoed : "Meneer, wees eens eerlijk, hebde gij al iets gedronken vandaag?", terwijl de man al wankelend stond te plassen en ik zijn infuus omhoog hield. "Awel, ja, maar nie veel zulle! 5 pintjes." Ik : "maar dan kunde toch tegen nie veel, ahzo wankelen op u benen van 5 pintjes..." Meneer mompelde (iets van aja, ah ja, aja, mja euh, awel, ja...). Resultaat : Ethanol van 3,19. Jaja, 5 pintjes! Denk da hij er toch een serieus aantal vergeten was!
- Dezelfde meneer, na het plasbeurtje : "Mag ik een sigaretje gaan roken?" Ikke : "nee meneer." Hij :"Ahja, enne, die draden da's niemeer nodig zu!" Ikke terug : "moa jawel, ahzo kan ik zien wa ge uitsteekt, en kunde gij geen sigaret gaan roken". Hij: "Mmmm, dedju". Ik : "Ei, ik ben slimmer dan da'k er uit zie zunne!" Goe geprobeerd in elk geval.
- Verpleegkundige van verdiep belt naar spoed om naar een van wacht zijnde arts te vragen. Ik neem de telefoon op met "Urgences"! Aan de andere kant antwoorden ze "Ah pardon" en ze legt toe. 3 seconden later belt zelfde verpleegkundige en antwoord ik met "Spoedopname". "Ah goe, want daarjust zat ik verkeerd!"... Manmanman...
- "Meneer, ze zijn weg met de MUG, ge gaat efkes moeten wachten". "Ah da's nie erg, ik kom straks anders wel terug". (was voor een te hechten snijwonde in de vinger, collega's hadden het verzorgd). Anderhalf uur later belt meneer terug aan. "Ik ben teruggekomen!". En als hij 10 minuten in de wachtzaal zit vertrekt de MUG opnieuw... Ze doen erom zeker op den 100??? "'t Is nie waar héééééé!"
;-)
zaterdag 10 april 2010
"Kunde nie doen gelijk op TV?"
Gisteren avondwacht. We gingen frietjes bestellen, iets wat we regelmatig doen bij ons op spoed, eten bestellen. Echte boefers zijn we bij momenten. Frietkoten, pitta-uitbaters, chinese restaurants, de pizza-bar... ze verdienen écht geld aan de plaatselijke spoedopname. Enfin. Sinds woensdag waren we al aan het afspreken, na de heerlijke spaghetti van een collega binnegewerkt te hebben. "Vrijdag frietjesdag! Het is eens iets anders dan zondag-Josdag :-D.
Alles begon rustig, tot 17u hebben we ons zelfs een beetje verveeld. Onze bestelling stond al een tijdje op papier, af en toe kwam er een patiënt en ineens besloten we dat onze goesting in frietjes de bovenhand kreeg en draaiden we het nummer van onze trouwe frietjesleverancier. Njammie! We hadden nog een aantal patiënten en werkten deze vrolijk af. Op een bepaald moment waren de frietjes gearriveerd, en een wachtend familielid lachte vrolijk toen ze de heerlijke geur in de gang opmerkte. Op het moment dat we niet echt meer iets konden doen, dat de dokter eerst de patiëntenbehandeling verder moest uitwerken, sneden we onze maaltijd aan. Echt lekker, die geur die omhoog steeg toen we alles op de tafel installeerden! Onze magen begonnen te knorren van plezier dat die frietjes eraan kwamen. Maar helaas voor mij, het mocht weer niet zijn...
Ik had nauwelijks een paar frieten gegeten toen we via de Astridzender de plaatselijke ziekenwagen het HC100 hoorden oproepen. Owkee, ze kwamen eraan met een patiënt, no problem. Maar neen, "Kunt u de MUG bijsturen? Bewusteloze patiënt en we zijn gestart met de reanimatie". NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEN Nie wéér!!! JA dus...
Wiiwaa naar de plaats van interventie. Rea in gang, situatie was... "raar". Niemand kon echt zeggen wat er gebeurd was. Monitor aangelegd, intubatie, infuusje prikken, medicatie geven en we waren vertrokken. Een knappe twintiger stond in een hoekje gedrumd van de kleine keuken en kon geen meer kant op. Op de vraag "wat is er gebeurd" kwam alleen wat gebrabbel en "ik weet het niet", ondanks het feit dat hij erbij was toen alles gebeurde. Geen probleem, woord richten tot een andere man, die ondertussen met een infuuszak in de hand alles overschouwde. Bleek een buurman te zijn. "Tsja, op hem moete nie letten, hij is nie goe bij de zijnen", repliceerde hij naar de arts, bedoelend op de jongen. Maar zelf kon hij ons ook niets wijzer maken. Een andere man was in de zetel scheldwoorden aan het produceren en met zichzelf ruzie aan het maken. Raar, echt raar.
Wij deden naarstig voort, vragen stellend over mevrouw haar gezondheidstoestand. "Tsja, ze drinkt een beetje, en neemt medicatie tegen het drinken". Maar daarvan val je bij mijn weten nog altijd niet van dood. "En ze heeft een glazen oog". Dat hadden we al gemerkt.
Enfin, plots kwam de vraag : "kunde zo nie, allé, ge weet wel, kunde nie doen, allé, gelijk da ze op TV doen, zo ne shock geven?" Leg dan maar eens uit dat dat bij een asystolie geen fluit uitdoet... Tussendoor vond ik het zo zielig dat die jongen daar in dat hoekje gedrumd stond, niet goed beseffend wat er gebeurde, dat ik mijn koffer aan de kant zette, hem een hand reikte en rond ambulanciers en arts naar de woonkamer bracht. Waar hij op slag afgesnauwd werd door de andere meneer die mevrouw haar echtgenoot bleek te zijn.
Even later was de buurman waarschijnlijk opgelucht, want mevrouw fibrilleerde en we gingen dan toch shocken. Een paar keer zelfs. Maar niks mocht baten. Alweer een code 20 om aan mijn lijstje toe te voegen.
Papierwerk in orde brengen was niet zo simpel, want de echtgenoot snauwde ons continu af, terwijl hij amper op zijn benen kon staan en zich met een plof in de zetel liet vallen, luid vloekend. Ach ja, mevrouw dronk, meneer precies ook, en ik kreeg echt medelijden met de zoon, die niks snapte van het ganse gebeuren.
Ik deed een poging om te vragen waar we mevrouw mochten "opbaren", in afwachting van de komst van de ondertussen verwittigde begrafenisondernemer, want die kon pas een uur later komen. Mijne neus werd er bijna letterlijk afgebeten... "Ze ligt daar toch goed op de vloer?" Euh, ik vond dat respect voor een overledene op zijn plaats was en bemiddelde, en we mochten mevrouw uiteindelijk in de slaapkamer leggen.
De buurman beloofde daar te blijven tot de begrafenisondernemer er was. En weg waren we, beetje onder de indruk van het ganse gebeurde.
Eenmaal terug op spoed, merkte ik dat mijn lieve collega's mijn frietjes terug ingepakt hadden. Yeah right, ze wisten ook wel dat ik die niet meer ging opeten, maar het was een leuke gedachte en het gebaar telt. Kon ik ze maar met een elektroshock gelijk op TV terug lekker vers en warm maken... "Dream on"...
Alles begon rustig, tot 17u hebben we ons zelfs een beetje verveeld. Onze bestelling stond al een tijdje op papier, af en toe kwam er een patiënt en ineens besloten we dat onze goesting in frietjes de bovenhand kreeg en draaiden we het nummer van onze trouwe frietjesleverancier. Njammie! We hadden nog een aantal patiënten en werkten deze vrolijk af. Op een bepaald moment waren de frietjes gearriveerd, en een wachtend familielid lachte vrolijk toen ze de heerlijke geur in de gang opmerkte. Op het moment dat we niet echt meer iets konden doen, dat de dokter eerst de patiëntenbehandeling verder moest uitwerken, sneden we onze maaltijd aan. Echt lekker, die geur die omhoog steeg toen we alles op de tafel installeerden! Onze magen begonnen te knorren van plezier dat die frietjes eraan kwamen. Maar helaas voor mij, het mocht weer niet zijn...
Ik had nauwelijks een paar frieten gegeten toen we via de Astridzender de plaatselijke ziekenwagen het HC100 hoorden oproepen. Owkee, ze kwamen eraan met een patiënt, no problem. Maar neen, "Kunt u de MUG bijsturen? Bewusteloze patiënt en we zijn gestart met de reanimatie". NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEN Nie wéér!!! JA dus...
Wiiwaa naar de plaats van interventie. Rea in gang, situatie was... "raar". Niemand kon echt zeggen wat er gebeurd was. Monitor aangelegd, intubatie, infuusje prikken, medicatie geven en we waren vertrokken. Een knappe twintiger stond in een hoekje gedrumd van de kleine keuken en kon geen meer kant op. Op de vraag "wat is er gebeurd" kwam alleen wat gebrabbel en "ik weet het niet", ondanks het feit dat hij erbij was toen alles gebeurde. Geen probleem, woord richten tot een andere man, die ondertussen met een infuuszak in de hand alles overschouwde. Bleek een buurman te zijn. "Tsja, op hem moete nie letten, hij is nie goe bij de zijnen", repliceerde hij naar de arts, bedoelend op de jongen. Maar zelf kon hij ons ook niets wijzer maken. Een andere man was in de zetel scheldwoorden aan het produceren en met zichzelf ruzie aan het maken. Raar, echt raar.
Wij deden naarstig voort, vragen stellend over mevrouw haar gezondheidstoestand. "Tsja, ze drinkt een beetje, en neemt medicatie tegen het drinken". Maar daarvan val je bij mijn weten nog altijd niet van dood. "En ze heeft een glazen oog". Dat hadden we al gemerkt.
Enfin, plots kwam de vraag : "kunde zo nie, allé, ge weet wel, kunde nie doen, allé, gelijk da ze op TV doen, zo ne shock geven?" Leg dan maar eens uit dat dat bij een asystolie geen fluit uitdoet... Tussendoor vond ik het zo zielig dat die jongen daar in dat hoekje gedrumd stond, niet goed beseffend wat er gebeurde, dat ik mijn koffer aan de kant zette, hem een hand reikte en rond ambulanciers en arts naar de woonkamer bracht. Waar hij op slag afgesnauwd werd door de andere meneer die mevrouw haar echtgenoot bleek te zijn.
Even later was de buurman waarschijnlijk opgelucht, want mevrouw fibrilleerde en we gingen dan toch shocken. Een paar keer zelfs. Maar niks mocht baten. Alweer een code 20 om aan mijn lijstje toe te voegen.
Papierwerk in orde brengen was niet zo simpel, want de echtgenoot snauwde ons continu af, terwijl hij amper op zijn benen kon staan en zich met een plof in de zetel liet vallen, luid vloekend. Ach ja, mevrouw dronk, meneer precies ook, en ik kreeg echt medelijden met de zoon, die niks snapte van het ganse gebeuren.
Ik deed een poging om te vragen waar we mevrouw mochten "opbaren", in afwachting van de komst van de ondertussen verwittigde begrafenisondernemer, want die kon pas een uur later komen. Mijne neus werd er bijna letterlijk afgebeten... "Ze ligt daar toch goed op de vloer?" Euh, ik vond dat respect voor een overledene op zijn plaats was en bemiddelde, en we mochten mevrouw uiteindelijk in de slaapkamer leggen.
De buurman beloofde daar te blijven tot de begrafenisondernemer er was. En weg waren we, beetje onder de indruk van het ganse gebeurde.
Eenmaal terug op spoed, merkte ik dat mijn lieve collega's mijn frietjes terug ingepakt hadden. Yeah right, ze wisten ook wel dat ik die niet meer ging opeten, maar het was een leuke gedachte en het gebaar telt. Kon ik ze maar met een elektroshock gelijk op TV terug lekker vers en warm maken... "Dream on"...
woensdag 7 april 2010
Wéér ne rea!
Gisteren in de late shift op spoed, had ik net mijn 2 koffie's binnen toen alweer de bel rinkelde. "Persoon bewusteloos" was de reden van oproep. Rap de MUG in en wiiwaa, maar het was een korte wiiwaa deze keer. Aangekomen in één van de "marginale" straten van 't stad stond de ziekenwagen al voor de deur, en in het deurgat stonden 2 dames rustig een sigaretje te paffen. Van paniek geen sprake dus. Eens binnen zag ik de 2 ambulanciers reanimeren, en ik dacht "nie wéér hé!". Enfin, koffer open, infuus geprikt, intubatie, en daar gingen we. Fibrillatie, reanimatie, fibrillatie, PEA (polsoze elektrische aktiviteit, het hart slaat maar je hebt geen pols) enz... Even rondkijken leerde ons dat meneer een slechte gezondheid had, 60 jaar was en in een ziekenhuisbedje in de kamer vertoefde. Dat bed stond tegen de muur en er was een schone bruine vlek op de muur, wat ons deed concluderen dat hij een verstokte roker was. Zijn bruine vingers konden dat enkel bevstigen. Ondertussen bleven de dames sappig verder roken buiten, en af en toe kwamen ze, sigaret in de hand, zich even van de toestand vergewissen. Toen ik even overnam om te "pompen" zei mevrouw : misschien moet u even zijn glycemie controleren? Yeah right, alsof dat op dat moment een prioriteit was (de bloedsuikerwaarde was trouwens goed).
Na ruim een half uur reanimeren hadden we ritme én pols, dus snel naar het ziekenhuis. Ik was al blij dat ik geen nieuwe code 20 aan mijn lijstje moest toevoegen.
Eenmaal op spoed leerde zelfs maar een halve blik op het 12-lead EKG dat meneer een massief hartinfarct gekregen had! "Euh, doktoor! Kijkt ne keer! Zouden we de cardioloog niet snel bellen??"
20 minuten later lag meneer redelijk stabiel, onder de nodige medicatie en opgelijnd op Intensieve Zorgen.
Alweer een leven gered...
Na ruim een half uur reanimeren hadden we ritme én pols, dus snel naar het ziekenhuis. Ik was al blij dat ik geen nieuwe code 20 aan mijn lijstje moest toevoegen.
Eenmaal op spoed leerde zelfs maar een halve blik op het 12-lead EKG dat meneer een massief hartinfarct gekregen had! "Euh, doktoor! Kijkt ne keer! Zouden we de cardioloog niet snel bellen??"
20 minuten later lag meneer redelijk stabiel, onder de nodige medicatie en opgelijnd op Intensieve Zorgen.
Alweer een leven gered...
maandag 5 april 2010
wéér een code 20
Een rustige paasmaandag, maar mijn tweede koffie was nog niet helemaal binnengegoten of 't was al prijs... MUG! "val van trap in kelder, persoon bewusteloos en blauw"... dan weete meestal wel hoe laat het is. Mijn laatste 3 interventies waren 3 rea's (2x code 20 en 1x code DCD, wat zoveel betekent als... inderdaad), dus de 4e interventie mocht eens iets anders geven vond ik.
Enfin, wiiwaa naar de plaats van interventie. De dame was zodanig over haar toeren dat ze zelfs de keldertrap niet meer wist zijn. Te verstaan. Wij dan naar beneden (kende die keldertrappen? Ge moet zowat uw koffers in uwe nek leggen om beneden te raken en u ondertussen concentreren da je zelf niet beneden slibbert), geen mens te zien. Dan maar de kelder gaan verkennen en na een klein zoektochtje meneer gevonden naast de mazoutketel... again, no luck... Overleden. N°4 dus om aan mijn lijstje toe te voegen. Op de duur zou je gaan denken dat je Pietje de Dood meehebt in je binnenzak.
Het was tragisch eigenlijk. Hij was hout aan het stapelen bij een kennis en moet plots iets gekregen hebben, en ondanks onze volle vaart waren we te laat. Zit je daar dan ineens met een lijk in je kelder. Tot overmaat van ramp hoorden we dat meneer zijn dochter nu zaterdag trouwt. Dit wens je niemand toe, het hele verhaal niet eigenlijk. Mevrouw belt de dochter op maar die is zodanig over haar toeren van het tragische nieuws dat ze een schreeuw laat, de telefoon dichtsmijt en daarna haar GSM afstaat... Resultaat : dochter niet meer te bereiken, ambulance weg en wij hebben een tijdje gewacht maar op de spoed wacht ook werk, dus moet je op de duur ook door. Alle nodige informatie en documenten gegeven, gezegd dat ze met de dochter de begrafenisondernemer moeten bellen en dan moet je weg... en dan denk je in jezelf : "shit zeg"!
Een uur of twee later, als je aan eten denkt en je maag begint te knorren : riiiiiiiiiing! Een voetballer met een snee in zijn wenkbrauw, bewusteloos. Feit dat het op een voetbalveld was deed me al rillen, ik HAAT "MUGgen" op plaatsen waar té veel volk is. Again, wiiwaa, snor snor naar het bewuste veld, waar een ambulancier ons opwacht en meldt dat het allemaal behoorlijk meevalt. Bij mijn vraag waar meneer ligt, antwoordt hij : "helemaal vanachter, laatste deur rechts". En ik denk "Ai neeje!", en als ik de hoek om draai bekruipt mij een ziekelijk gevoel. Honderden mannen en vrouwen hebben de plaatselijke voetbalmatch meegemaakt en nuttigen daarna, heel luidruchtig, het nodige bruine schuimende drankje in de plastieken bekertjes dat ik zelf in mijn vrije tijd ook wel graag naar binnengiet. Maar nu supporteren ze voor ons, en als er iets is wat ik liever niet heb... Yeah right!
De ambulancier brengt ons dus tussen de drinkende zotte voetbalfans (met hun nodige commentaar) naar de mannenkleedkamer (hmm) waar de bewuste speler op de verzorginstafel ligt, klein sneetje boven de wenkbrauw, stifneck rond de hals, met hoofdpijn en kaakpijn, maar bewust. Goede pupillen, na onderzoek van de MUG-arts mocht de stifneck af (hij had geen pijn noch tekenen van nekletsel). Enfin, door de bende supporters, met ondertussen waarschijnlijk al een ander pintje in de hand, op naar het ziekenhuis. Met een staande ovatie voor de bewuste gesneuvelde speler op de brancard. Ik blijf erbij, ik HAAT het om te "MUGgen" waar té veel volk is (én teveel bier!!!)!
In het ziekenhuis, een beetje ambras, want volgens de regels van de instelling mag familie pas bij de patient als alle onderzoeken gebeurd zijn. Die mensen schoten de secretaresse letterlijk naar de maan! Had perfect in het Kuifje-verhaal gepast. Maar ik snap het eigenlijk wel, wij willen in rust werken, maar zij willen bij hun geliefde zijn. Maar is er een middenweg? Nee dus... "daar is de wachtzaal", maar blijkbaar bestaat er ook een soort "wachtzaal-allergie", dat er daar nog geen pillekes voor bestaan :-D
Terug naar de standplaats, toch nog rustig dat varkentje in ons kunnen stillen (lees : kunnen eten) en de rest van de shift binnen mogen blijven.
Conclusie : eindelijk toch eens iemand leven én wel naar een ziekenhuis kunnen brengen. Dat doed deugd!
Enfin, wiiwaa naar de plaats van interventie. De dame was zodanig over haar toeren dat ze zelfs de keldertrap niet meer wist zijn. Te verstaan. Wij dan naar beneden (kende die keldertrappen? Ge moet zowat uw koffers in uwe nek leggen om beneden te raken en u ondertussen concentreren da je zelf niet beneden slibbert), geen mens te zien. Dan maar de kelder gaan verkennen en na een klein zoektochtje meneer gevonden naast de mazoutketel... again, no luck... Overleden. N°4 dus om aan mijn lijstje toe te voegen. Op de duur zou je gaan denken dat je Pietje de Dood meehebt in je binnenzak.
Het was tragisch eigenlijk. Hij was hout aan het stapelen bij een kennis en moet plots iets gekregen hebben, en ondanks onze volle vaart waren we te laat. Zit je daar dan ineens met een lijk in je kelder. Tot overmaat van ramp hoorden we dat meneer zijn dochter nu zaterdag trouwt. Dit wens je niemand toe, het hele verhaal niet eigenlijk. Mevrouw belt de dochter op maar die is zodanig over haar toeren van het tragische nieuws dat ze een schreeuw laat, de telefoon dichtsmijt en daarna haar GSM afstaat... Resultaat : dochter niet meer te bereiken, ambulance weg en wij hebben een tijdje gewacht maar op de spoed wacht ook werk, dus moet je op de duur ook door. Alle nodige informatie en documenten gegeven, gezegd dat ze met de dochter de begrafenisondernemer moeten bellen en dan moet je weg... en dan denk je in jezelf : "shit zeg"!
Een uur of twee later, als je aan eten denkt en je maag begint te knorren : riiiiiiiiiing! Een voetballer met een snee in zijn wenkbrauw, bewusteloos. Feit dat het op een voetbalveld was deed me al rillen, ik HAAT "MUGgen" op plaatsen waar té veel volk is. Again, wiiwaa, snor snor naar het bewuste veld, waar een ambulancier ons opwacht en meldt dat het allemaal behoorlijk meevalt. Bij mijn vraag waar meneer ligt, antwoordt hij : "helemaal vanachter, laatste deur rechts". En ik denk "Ai neeje!", en als ik de hoek om draai bekruipt mij een ziekelijk gevoel. Honderden mannen en vrouwen hebben de plaatselijke voetbalmatch meegemaakt en nuttigen daarna, heel luidruchtig, het nodige bruine schuimende drankje in de plastieken bekertjes dat ik zelf in mijn vrije tijd ook wel graag naar binnengiet. Maar nu supporteren ze voor ons, en als er iets is wat ik liever niet heb... Yeah right!
De ambulancier brengt ons dus tussen de drinkende zotte voetbalfans (met hun nodige commentaar) naar de mannenkleedkamer (hmm) waar de bewuste speler op de verzorginstafel ligt, klein sneetje boven de wenkbrauw, stifneck rond de hals, met hoofdpijn en kaakpijn, maar bewust. Goede pupillen, na onderzoek van de MUG-arts mocht de stifneck af (hij had geen pijn noch tekenen van nekletsel). Enfin, door de bende supporters, met ondertussen waarschijnlijk al een ander pintje in de hand, op naar het ziekenhuis. Met een staande ovatie voor de bewuste gesneuvelde speler op de brancard. Ik blijf erbij, ik HAAT het om te "MUGgen" waar té veel volk is (én teveel bier!!!)!
In het ziekenhuis, een beetje ambras, want volgens de regels van de instelling mag familie pas bij de patient als alle onderzoeken gebeurd zijn. Die mensen schoten de secretaresse letterlijk naar de maan! Had perfect in het Kuifje-verhaal gepast. Maar ik snap het eigenlijk wel, wij willen in rust werken, maar zij willen bij hun geliefde zijn. Maar is er een middenweg? Nee dus... "daar is de wachtzaal", maar blijkbaar bestaat er ook een soort "wachtzaal-allergie", dat er daar nog geen pillekes voor bestaan :-D
Terug naar de standplaats, toch nog rustig dat varkentje in ons kunnen stillen (lees : kunnen eten) en de rest van de shift binnen mogen blijven.
Conclusie : eindelijk toch eens iemand leven én wel naar een ziekenhuis kunnen brengen. Dat doed deugd!
Abonneren op:
Posts (Atom)
