De gewoontebezoekers...

Dit weekend nog een leuke gehad. Nu ja... Leuk?
In elke stad of elk dorp heb je zo wel van die "dorpsfiguren"... Ze duiken regelmatig op op spoed en zijn zo ambetant als de pest. Eén van onze "dorpsfiguren", J, zien we liever gaan dan komen. Hij loopt er steeds"carnaval-achtig" gekleed bij en op een goede dag kwam hij me melden dat hij zwanger was! Yeah right! Misschien is "dorpsgek" meer op zijn plaats...
Maar die mensen hebben ook nooit geluk. Steekt J deze week de straat over en rijdt een automobilist hem pardoes aan. Meneer komt dus op spoed terecht (oproep inclusief MUG, zw en Politie) en zaait daar eigenlijk "terreur". Ik zou het zo niet mogen noemen maar als je zo je late shift begint zit de sfeer er al goed in! Roepen, tieren, huilen, in onderbroek (en wàt voor onderbroek) de gang oplopen, slaan, vloeken, nog eens slaan, politie het leven zuur maken, nog wa slaan, scanner weigeren, infuus uittreken en dan al bloedend de gang oplopen... noem maar op. Mijn collega's van de vroegen hadden fixatie geprobeerd maar zelfs daar vond hij zijn weg uit!... Het was nog geen half drie en ik was al mee zot! Uiteindelijk heeft taxi-politie meneer zelfs niet kunnen komen ophalen (J had niks), want hij had zelf al zijn weg naar buiten gevonden. Op onze spoed raak je niet zomaar binnen en ook niet zomaar buiten... maar wees gerust, hij was wél zo slim om te weten hoe je de deur opent (na een korte observatie van buitengaande patiënten)... Politie dus na een "nutteloze rit" terug naar bureau en wij toch stiekem content dat onze "dorpsfiguur" weg was...

Naast de dorpsfiguren heb je ook nog de gewoontebezoekers van de spoed.
Om de meest onnozele reden komen ze naar spoed, voor zichzelf, voor de kinderen, voor anderen (en zij komen dan zelf mee want zij weten toch alles van spoed en kennen het ganse ziekenhuis)... Een rekening betalen doen ze NOOIT! En waarom zouden ze naar de huisarts gaan? "Want daar moete direct betalen!". En hun kinderen geven licht in het donker van alle (onnodige) röntgenstralen die ze al kregen (ik weet het, da kan niet maar 't is bij manier van spreken). En onbeleefd zijn ze ook. En ze spreken artsen aan bij voornaam. En ze zijn nie content als ze de arts van hun keuze niet krijgen. En ze stoken alle andere patiënten op. En ze blijven niet. En ze steken voor. En ze moeten altijd te lang wachten. En ze zagen da den tv in de wachtzaal op Eén staat en nie op VTM. En ze blijven zich afvragen waarom zij voor het ongeluk geboren zijn. En ze komen bijna altijd voor NIETS! En ze weten de weg in het ziekenhuis beter dan de verpleegkundigen. En... ik ga stoppen met opnoemen of morgen zit ik hier nog!
Die bewuste avond belt mevrouw. "Is dokter R daar?" Ik hoor mijn collega haar stem van toonhoogte veranderen en we wagen een gokje van wie er aan de lijn hangt. Erg, ik weet het, maar van de 3 verpleegkundigen en 1 arts, hebben er wel 3 het bij het juiste eind! "Ai neen, da meende niet! Wa nu weer?" vraagt de arts. Blijkt da haar zoon WEERAL slaag gekregen heeft op school (hoe doen ze het toch, die kinderen hebben zèlf nooit niks gedaan hé!). En nu, op ne zondagavond, om 22u, "kan hij het toch niet meer houden en morgen moet hij naar school en da ga toch nie gaan en...". 10 minuten later "Ding-dong", en madam staat met de zoon aan de deur. Anamnese leert dat hij ne slag tegen zijnen arm gehad heeft. Maar één blik van iedereen toont dat hij niks heeft. Maar wel haar op zijn tanden want "mag ik de afstandsbediening van den tv?" kwam er op onbeschofte toon uit...
Het zijn net die mensen die gaan moeten oppassen, want als het serieus is gaan ze eerst ook nie geloofd worden... Altijd koppeke erbij houden, maar als we ze zien komen...grrrr