"Waar moete zijn?" vroeg de madam van het rusthuis???

Nog ééntje in het kader van "wat doe je als je de MUG tegenkomt op een kruispunt", én "wat moet je zeker niet mededelen als je naar de 100 belt"...

We worden met de MUG opgeroepen naar de xxxxxxlaan 173 in X, een rusthuis, voor een bewoner met dyspnoe en hartdecompensatie. Wiiwaa ernaartoe. We komen op een T-kruispunt, mét natuurlijk lichten én sirene op, en moeten de steenweg op naar rechts. Maar wat doen de auto's die van links komen? Gewoon doorrijden. Zelfs een beetje aandringen lukt niet om hen te doen stoppen... “Laat ze maar wa wachten!”

Aangekomen in het bewuste rusthuis. Ziekenwagen is er nog niet, wat raar is want de brandweerkazerne ligt bij wijze van spreken achter de hoek. MUG-arts begint te discussiëren dat we verkeerd zijn maar ik weet 100% zeker dat dit het bewuste rusthuis is. Koffer en monitor gepakt, evenals de verdovingsmedicatie. Toch denk ik : “Laat ik mijn opdrachtpapierke maar meepakken.”. Alsof MUG-verpleegkundigen op voorhand voelen dat er narigheid op komst is!

Enfin, we stappen het rusthuis binnen en enkele dames zitten achter de desk, gezellig te leuteren. Ik zie de liftdeuren opengaan en een dame, die in het rusthuis blijkt te werken, ziet ons en houdt vriendelijk de deuren open. Als we in de liftopening staan, vraag ik haar: “Waar moeten we zijn?”. Waarop zij antwoordt: “Ah ja, waar moete gulder zijn?”… Excuse me???? Ik zeg: “In het rusthuis, xxxxxxxlaan 173, X.” waarop mevrouw zegt dat dàt wel degelijk het juiste adres is. Ik vraag naar het kamernummer van de zieke persoon, maar plots reageert ze met: “Weete da dan niet?” Ja, als zij het niet doorgeven aan den 100 kan den 100 het ook niet doorgeven aan ons en kan ik het ook niet weten é! Als ik zeg dat er een huisarts zou zijn, valt ze ook al uit de lucht. “Geen idee!”. Moa weten ze hier dan echt niks??? Ik zoek de SDS op in de Astrid-post en toon haar de gegevens van de oproeper, namelijk naam van de verantwoordelijke van het rusthuis inclusief het telefoonnummer... "Oei, da's hier!!!!!" “Mevrouw, zou u anders even naar de verdiepen willen rondbellen en vragen waar het is?” Waarop ze naar de balie holt en begint te telefoneren. “Het tweede!!!!!”. De MUG-arts duwt op de 2 en ik roep de dame nog even toe of ze de achterkomende ambulanciers ook wil informeren dat het op het tweede verdiep te doen is… “Euh, jazeker!!!”

De lift stopt op het 2e verdiep en de arts en ik stappen uit. Staan er ons 5 personen in witte schort op te wachten. 2 van hen begeleiden ons via 2 gangen naar een oud vrouwtje dat moederziel alleen in de kamer op bed ligt, zo plat als horizontaal en geen huisarts te bespeuren… Ik krijg echt medelijden met dat vrouwke dat het geen naam heeft! De huisarts had zijn biezen gepakt en dat vrouwke lag bijna letterlijk te verdrinken in haar eigen vocht-op-de-longen! Want het was klaar en duidelijk een longoedeem…

Eind goed al goed, het vrouwke bleek sterk genoeg om te overleven en we hebben haar goed en wel, onder toediening van de nodige medicatie, in het ziekenhuis gekregen.


Ik geef zelf les BLS in rusthuizen in de stad waar ik werk, in samenwerking met een ambulancedienst. We geven theorie en praktijk, waarbij we in de theorie ook de nadruk leggen op de “oproep 100”. We vragen om het verdiep en kamernummer door te geven. En ik moet zeggen dat het personeel van die rusthuizen zeer goede informatie doorgeeft. Als de oproep ’s nachts is, vragen we om goed door te geven wààr we ’s nachts het rusthuis binnenkomen, en om de code (als die nodig is) via de 100 door te geven. Loopt vlotjes, die mensen doen hun uiterste best, enkel bij een nieuw personeelslid loopt het nog eens stroef. Misschien moeten we in het bewuste rusthuis in X ook maar eens zo’n les gaan geven. Want het is wel schaamtelijk als je met koffer, monitor en verdoving onder de arm, een minuut in de lift moet staan wachten omdat niemand weet waar de persoon in nood is…