Wéér ne rea!

Gisteren in de late shift op spoed, had ik net mijn 2 koffie's binnen toen alweer de bel rinkelde. "Persoon bewusteloos" was de reden van oproep. Rap de MUG in en wiiwaa, maar het was een korte wiiwaa deze keer. Aangekomen in één van de "marginale" straten van 't stad stond de ziekenwagen al voor de deur, en in het deurgat stonden 2 dames rustig een sigaretje te paffen. Van paniek geen sprake dus. Eens binnen zag ik de 2 ambulanciers reanimeren, en ik dacht "nie wéér hé!". Enfin, koffer open, infuus geprikt, intubatie, en daar gingen we. Fibrillatie, reanimatie, fibrillatie, PEA (polsoze elektrische aktiviteit, het hart slaat maar je hebt geen pols) enz... Even rondkijken leerde ons dat meneer een slechte gezondheid had, 60 jaar was en in een ziekenhuisbedje in de kamer vertoefde. Dat bed stond tegen de muur en er was een schone bruine vlek op de muur, wat ons deed concluderen dat hij een verstokte roker was. Zijn bruine vingers konden dat enkel bevstigen. Ondertussen bleven de dames sappig verder roken buiten, en af en toe kwamen ze, sigaret in de hand, zich even van de toestand vergewissen. Toen ik even overnam om te "pompen" zei mevrouw : misschien moet u even zijn glycemie controleren? Yeah right, alsof dat op dat moment een prioriteit was (de bloedsuikerwaarde was trouwens goed).
Na ruim een half uur reanimeren hadden we ritme én pols, dus snel naar het ziekenhuis. Ik was al blij dat ik geen nieuwe code 20 aan mijn lijstje moest toevoegen.
Eenmaal op spoed leerde zelfs maar een halve blik op het 12-lead EKG dat meneer een massief hartinfarct gekregen had! "Euh, doktoor! Kijkt ne keer! Zouden we de cardioloog niet snel bellen??"
20 minuten later lag meneer redelijk stabiel, onder de nodige medicatie en opgelijnd op Intensieve Zorgen.
Alweer een leven gered...