wéér een code 20

Een rustige paasmaandag, maar mijn tweede koffie was nog niet helemaal binnengegoten of 't was al prijs... MUG! "val van trap in kelder, persoon bewusteloos en blauw"... dan weete meestal wel hoe laat het is. Mijn laatste 3 interventies waren 3 rea's (2x code 20 en 1x code DCD, wat zoveel betekent als... inderdaad), dus de 4e interventie mocht eens iets anders geven vond ik.
Enfin, wiiwaa naar de plaats van interventie. De dame was zodanig over haar toeren dat ze zelfs de keldertrap niet meer wist zijn. Te verstaan. Wij dan naar beneden (kende die keldertrappen? Ge moet zowat uw koffers in uwe nek leggen om beneden te raken en u ondertussen concentreren da je zelf niet beneden slibbert), geen mens te zien. Dan maar de kelder gaan verkennen en na een klein zoektochtje meneer gevonden naast de mazoutketel... again, no luck... Overleden. N°4 dus om aan mijn lijstje toe te voegen. Op de duur zou je gaan denken dat je Pietje de Dood meehebt in je binnenzak.
Het was tragisch eigenlijk. Hij was hout aan het stapelen bij een kennis en moet plots iets gekregen hebben, en ondanks onze volle vaart waren we te laat. Zit je daar dan ineens met een lijk in je kelder. Tot overmaat van ramp hoorden we dat meneer zijn dochter nu zaterdag trouwt. Dit wens je niemand toe, het hele verhaal niet eigenlijk. Mevrouw belt de dochter op maar die is zodanig over haar toeren van het tragische nieuws dat ze een schreeuw laat, de telefoon dichtsmijt en daarna haar GSM afstaat... Resultaat : dochter niet meer te bereiken, ambulance weg en wij hebben een tijdje gewacht maar op de spoed wacht ook werk, dus moet je op de duur ook door. Alle nodige informatie en documenten gegeven, gezegd dat ze met de dochter de begrafenisondernemer moeten bellen en dan moet je weg... en dan denk je in jezelf : "shit zeg"!

Een uur of twee later, als je aan eten denkt en je maag begint te knorren : riiiiiiiiiing! Een voetballer met een snee in zijn wenkbrauw, bewusteloos. Feit dat het op een voetbalveld was deed me al rillen, ik HAAT "MUGgen" op plaatsen waar té veel volk is. Again, wiiwaa, snor snor naar het bewuste veld, waar een ambulancier ons opwacht en meldt dat het allemaal behoorlijk meevalt. Bij mijn vraag waar meneer ligt, antwoordt hij : "helemaal vanachter, laatste deur rechts". En ik denk "Ai neeje!", en als ik de hoek om draai bekruipt mij een ziekelijk gevoel. Honderden mannen en vrouwen hebben de plaatselijke voetbalmatch meegemaakt en nuttigen daarna, heel luidruchtig, het nodige bruine schuimende drankje in de plastieken bekertjes dat ik zelf in mijn vrije tijd ook wel graag naar binnengiet. Maar nu supporteren ze voor ons, en als er iets is wat ik liever niet heb... Yeah right!
De ambulancier brengt ons dus tussen de drinkende zotte voetbalfans (met hun nodige commentaar) naar de mannenkleedkamer (hmm) waar de bewuste speler op de verzorginstafel ligt, klein sneetje boven de wenkbrauw, stifneck rond de hals, met hoofdpijn en kaakpijn, maar bewust. Goede pupillen, na onderzoek van de MUG-arts mocht de stifneck af (hij had geen pijn noch tekenen van nekletsel). Enfin, door de bende supporters, met ondertussen waarschijnlijk al een ander pintje in de hand, op naar het ziekenhuis. Met een staande ovatie voor de bewuste gesneuvelde speler op de brancard. Ik blijf erbij, ik HAAT het om te "MUGgen" waar té veel volk is (én teveel bier!!!)!
In het ziekenhuis, een beetje ambras, want volgens de regels van de instelling mag familie pas bij de patient als alle onderzoeken gebeurd zijn. Die mensen schoten de secretaresse letterlijk naar de maan! Had perfect in het Kuifje-verhaal gepast. Maar ik snap het eigenlijk wel, wij willen in rust werken, maar zij willen bij hun geliefde zijn. Maar is er een middenweg? Nee dus... "daar is de wachtzaal", maar blijkbaar bestaat er ook een soort "wachtzaal-allergie", dat er daar nog geen pillekes voor bestaan :-D

Terug naar de standplaats, toch nog rustig dat varkentje in ons kunnen stillen (lees : kunnen eten) en de rest van de shift binnen mogen blijven.

Conclusie : eindelijk toch eens iemand leven én wel naar een ziekenhuis kunnen brengen. Dat doed deugd!