Moa njenk 'k em ekik nie gedronken!

Kom ik na een late shift nietsvermoedend de parking van ons appartementje opgedraaid, en zie ik 2 voeten tussen het door het plaatselijk gemeentepersoneel aangeplant plantsoen liggen.... 't is nie waar é! Enfin, auto geparkeerd, en hops eens gaan kijken wat er met die voeten scheelt en of de plantjes niet al te veel omgeploegd zijn...
"Meneer, zegt ne keer wa er scheelt!", tikkend op de man zijne jas, die toont da hij een voetbalsupporter is. "Moa niksken!" Een snuif met mijn gevoelig reukorgaan leert mij dat onze vriend "ethyl" ook mee is. "Allez, draait u nekeer op uwe rug. Edde gij gedronken?" "Moa njenk 'k em ekik nie gedronken!" Meneer blijkt Lucien te noemen, komt van de plaatselijke voetbalkantine en heeft uiteraard een paar glaasjes verzet. Bloed druipt van zijn gezicht want hij heeft toch een ferme snee boven zijn wenkbrauw. Ondertussen vertelt hij lustig verder terwijl hij zich op zijne rug probeert te draaien. Na herhaalde moeilijke pogingen lukt dat toch, terwijl ik de hulp van mijn vriend, ook ambulancier, inroep. Lucien was op 50 stappen van zijn huis verwijderd, want hij woont recht over ons.
We proberen hem recht te trekken maar dat lukt niet. Dedju toch, dienen drank é.
De snijwonde, die duidelijk gehecht moet worden, doet ons beslissen om de plaatselijke 100 dienst op te roepen om meneer waarschijnlijk ook een overnachting in het ziekenhuis cadeau te doen. Ze zullen het graag horen, onze collega's, want je moet weten dat wij zelf ook alletwee op die plaatselijke 100-dienst rijden. Enfin, zij vertrekken voor hun opdrachtje, en terwijl Lucien zelf nog enkele hopeloze pogingen onderneemt om recht te komen, helpen wij een beetje dat die pogingen niet lukken. Hij wil niet naar het ziekenhuis, zoveel is duidelijk, maar naar ons luisteren doet hij ook al niet. Maar ne nuttelozen rit zal het alleszinds niet worden ;-)
Onze collega's draaien de hoek om en hun gezichten spreken boekdelen! De ééne zie je zo denken van "aiiii neeen ééé!" en de andere schokt van het lachen terwijl hij aan het 3-en is (de status van ter plaaste). Eerste logische reactie (natuurlijk) : "Zeg, voert 'em zelf binnen é". Waarop ik zelf repliceer da we niet van wacht zijn. Lucien gaat ondertussen gewillig mee de ziekenwagen in, ik leg een verbandje aan en al knorrend vertrekken ze. Alweer een goede daad verricht ;-)
Mijn glaasje wijn heeft mij nog goed gesmaakt daarna.

's Anderendaags vertrek ik voor mijn late shift en lach spontaan terwijl ik naar mijn autotje stap. Ik zie die voeten nog liggen, was eigenlijk een raar zicht maar kom, komisch tegelijk. Ik zet mijn karretje in beweging, draai de hoek om, en terwijl ik voor het (uiteraard) rode licht sta te wachten... wandelt Lucien het zebrapad over, in dezelfde bebloedde kleren en enkele hechtingen rijker, maar nog niet (of niet meer) nuchter. Waggelend gaat hij verder en als hij mijn auto passeert ziet hij mij zitten, terwijl ik vriendelijk zwaai. Ik kon het niet laten. Hij kijkt verdwaasd en gaat zijn huisje binnen. Hij zal niet meer geweten hebben wie ik was, dankzij koning ethyl. Misschien maar best ;-)