Dame komt met zoontje aan op spoed. We laten ze de dispatch binnen en vragen wat er scheelt. Ze zegt dat haar zoon niet normaal doet en dat we er eens serieus moeten naar kijken. De jongen, 7 jaar, komt net boven de "toog" uit en en met zijn armen gekruist op de "toog" trekt hij zich een beetje omhoog.
Terwijl we inschrijven rap al wat vragen stellen, dit kan wel eens serieus zijn, denk je dan.
"Heb je pijn? Ben je gevallen? voel je je ziek?" Op alle vragen volgt een vrolijke "Nee"!!! Maar toch maar even meenemen en onderzoeken, nietwaar? Geen temperatuur, reageerde perfect, antwoordde correct op al mijn vragen....
Nu, na 5 minuten was mijn eigen conclusie een beetje gemaakt. Dat kind had niks, nada, behalve het tegenwoordig o zo populaire ADHD. Echt, stilzitten stond niet in zijne woordenboek, luisteren ook niet. Maar degene met het probleem was mama denk ik. Volges mij had ze er eventjes genoeg van, kon ze de zorg niet meer aan en had nood aan rust. Ze heeft het nooit gezegd maar schoof alles af op de zoon alsof hij ziek was. En blijkbaar had ze hem al eens naar een andere ziekenhuis gebracht waar ze bij het kind ook niks vonden. De dokter twijfelde en schreef een bloedafname voor, wat we deden en daarna bleven er op spoed 3 verpleegkundigen met tuitende oren achter. Want bij hem moest je echt met 3 zijn en dan nog was het kot te klein! Ik vond het eigenlijk wel jammer voor die jongen...
Op weg naar de foto van de longen zegt mama dat zijn heup pijn doet, de jongen ontkent meteen. "De dokter gelooft mij ook niet! Maar hij mankt, da zie je toch, en hij heeft pijn!!!" Dat kereltje stapte veel vlugger en ik denk dat ik, met mijn kramikkige gewrichten, toch wel iets meer last had dan dat hollende ventje.
Terug van RX stond mevrouw trekkend aan haar sigaret terwijl ons ventje vrolijjk voetbalde voor de spoed. "Dokter, kijkt ne keer?" Nee schudded en lachend besloot ook hij dat ht probleem bij de mama lag. Pas op, het moet niet te onderschatten zijn hoor, de zorg voor dat kereltje met ADHD. Op een half uur had hij al meer dan een paar pogingen ondernomen om de spoed en de RX af te breken. Wij waren content dat hij efkes buiten speelde, maar die mama staat wel continu in voor zijn zorg hé! Ik zie het mijzelf niet zomaar doen zunne! Ik hoop dat ze een oplossing zoekt zodat ze zelf eens kan herademen, want van ons wou ze het niet aannemen en bleef ze de symptomen in de schoenen van haar zoontje schuiven...
En toch snap ik het niet, in mijnen tijd, bestond ADHD niet, alhoewel wij ook allemaal hyperactief waren en op tijd en stond het kot afbraken. Maar ik moest luisteren, en mijn ouders hadden aan mij iets te zeggen. Nu lijkt het in veel gevallen omgekeerd!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten