Spoed in reality!

Nieuwe spoed, nieuwe wetten. Vroeger hadden we een kleine spoed, was de wachtzaal in de gang en was er geen privacy voor de patiënt. Na onze mega-verbouwingen is er een mooie wachtzaal, afgezonderd van de ganse spoed. Eerst ga je binnen in de dispatch waar we de patiënt inschrijven, daarna gaat de familie in de wachtzaal en de patiënt wordt in een box geïnstalleerd. Alléén. Enkel bij kinderen mag een ouder mee.
Ik moet zeggen, we hadden er allemaal een beetje schrik van, van die nieuwe wet dat enkel de patiënt op spoed binnen mag. Maar al bij al viel de reactie van de familie op deze maatregel goed mee. Eenmaal alle onderzoeken voorbij mag iemand zijn dierbare vervoegen. En ondertussen regelmatig informatie geven natuurlijk. Kwestie van de mensen op de hoogte te houden. Wie het al wat moeilijker had met de maatregel ijsbeert in de wachtzaal en vat post voor de mega glazen deur in de hoop er wanhopig genoeg uit te zien om toch binnen te mogen...
Maar maandag was't prijs! Maar echt iederéén, IEDEREEN, iederééééééééééééééén kon nie wachten. 't Was alsof er in de wachtzaal een bord hing "doe eens ambetant vandaag!". Moa 't was echt erg.
"Duurt da hier nog lang?" "We zitten hier al een uur!" "Mag ik er echt nie bij?" "ik wil mijne man zijn pillekes gaan geven." "Mijn dochter sms't da ze dorst heeft." Echt iedereen had ervan zu! Nu ik moet toegeven, wachten duurt lang, en maandag ging het op de radiologie ook niet vooruit. Eerder achteruit. En als het op de radiologie niet vooruit gaat, dan gaat het op spoed zeker niet vooruit! Een man met plotse hoofdpijn stond zelfs een uur aan te schuiven aan de CT, je zou voor minder kriebels krijgen. 't Was er eigenlijk misschien wel een beetje òver... Maar telkens we verdere info gingen geven aan zijn schoonzoon, waren wij kop van jut! Als diezelfde meneer met de hoofdpijn dan eindelijk terug is van CT, volgt de diagnose "migraine-aanval". Hij krijgt medicatie en 10 minuten later wandelt hij buiten. Slingert de schoonzoon naar mijn hoofd "moet da nu zo lang duren voor ne stomme migraine-aanval?"... Slikken!!!!!
Mevrouw met een pijnlijke teen komt binnen. "Mijn klein teentje is omgeplooid! Pijn da da doet!" En iedereen weet uit ervaring wel : hoe kleiner de teentjes, hoe meer pijn. Toch maar even foto's laten nemen. Als ik mevrouw 4 minuten later de weg naar de radiologie toon, zegt ze "'t is misschien niks, maar da blijft duren é." "Ach, en wanneer heb je uw teentje dan wel omgeplooid mevrouw?" Zij : "Euh, efkes denken, vorige week zondag." 8 dagen geleden! Enfin, foto's toonden een gebroken teen en een uurtje later (inclusief da het ook al te lang duurde) hinkte ze, ingetapet, terug naar huis.
Een dame komt met haar dochter van 38 naar spoed. De dochter heeft migraine, is vrijdag al eens geweest maar 't ga nog altijd ni beter. Dame binnen, mevrouw hysterisch omda ze nie meemag! Mijne collega legt alles uit en al vloekend blijft ze voor de glazen deur staren... De vrijdag is ze wel even binnen gemogen, maar da komt ervan hé. Laat je dan uit vriendelijkheid toch eens de familie tot bij de patiënt, krijg je het achteraf op uwen boterham. De arts hoort het kabaal, legt alles nog eens uit aan mevrouw, die ondertussen rood aangelopen is van colère. Ze stapt buiten, steekt een sigaret op en begint aan 100 km/u aan die sigaret te trekken...
10 minuten later telefoon van onze collega's van de hoofdcampus. Mevrouw heeft een telefoontje geplaceerd. "Ja, ik weet da het ambetant is, maar lig er bij jullie een patiënte X?" Ik voel de bui al hangen... "Ja", repliceer ik. Waarop ik de boze telefoon uitgelegd krijg. "Mevrouw is nie content da ze nie bij haar dochter mag. Maar hier was ze destijds ook nie content omdat ze toen ook niet binnen mocht." Zijn die mensen ooit wél content, vraag ik mij dan af?
Enfin. Dochter gaat even tot bij de moeder en vraagt moeder om naar huis te gaan terwijl ze pijnstilling toegediend krijgt. En dat doet de moeder ook. En ondertussen denkt ze na over een tweede telefoon... Op een moment krijg ik een buitenlijn op mijn dect. "Kan ik de verantwoordelijke spoedarts spreken?" klinkt het vrij kort en nors aan de andere kant. "Geen probleem mevrouw, ik verbind u door!". Doet ze haar hele verhaal iclusief dat ze "daar door nen doktoor vrij bruut aan de deur gezet is en da ze klacht ga indienen", waarop onze spoedarts repliceert dat hijzelf de verantwoordelijke spoedarts is en haar dus zelf aan de deur gezet heeft... Benieuwd of de klacht op papier gaat binnenkomen...
Rond 20u komen 2 trauma's tegelijk binnen. Een man met zijn zoon die zijn teentje pijn gedaan heeft op school, en een man met zijn echtgenotedie haar voet omgeslagen heeft. Alletwee naar de foto's, en een uurtje later, als de spoedarts aan de papa gaat mededelen dat het teentje van zijn zoon niet gebroken is, vraagt de papa "of het een leuke koffiepauze was!". Echt, wij hadden nog niks kunnen eten en zelfs onzen thermos met koffie niet kunnen vullen! Als ik dat teentje dan tape en aan de zoon zeg dat hij een beetje moet kijken welke schoenen hij aandoet om erop te letten da ze niet knellen met dienen tape, snert papa "We zullen er in 't vervolg direct zijnen teen afkappen!!!!!! Gaat véél sneller!!!" Echt, ik ben moeten buitengaan... En da probeert hij mevrouw met haar enkel nog een beetje op te jutten ook als hij naar huis gaat. "COURAGE zunne!!" *zucht*

Mijn collega kan het mooi zeggen :
"Wachten duurt lang hé!" Waarop hij bijna altijd een "Ja" als antwoord krijgt. Als hij dan vraagt dat het op TV veel rapper gaat, zeggen ze nog kordater "ja!". En dan zegt hij : "Maar op TV duurt een dag maar een half uurke"... Ze moeten eens een serie "Spoed in reality" maken, waar er géén 7 dokters rondlopen, en 12 verpleegkundigen, en 5 ambulanciers, en 4 mensen die vervoer doen, en 3 bewakers stand-by staan... Maar waar 1 spoedarts is, 3 verpleegkundigen, géén bewakers, géén vervoer, géén logistieke steun, géén secretaresse (of af en toe eens een secretaresse). Moa écht reality hé!!!!!

Ondertussen weet ik ook weer dat een spoedverpleegkundige van alle markten thuis moet zijn en écht alles moet kunnen en doen. Een man ging zijn echtgenote halen op dagkliniek om naar huis te gaan. Zij wordt ongemakkelijk in de bezoekerslift en kotst de ganse lift onder. "Sorry, maar mijn vrouw heeft een beetje overgegeven in de lift...". Als ik vraag in welke lift, zeggen ze "in de middelste". Nu moete gij mij ne keer zeggen, als er 4 liften zijn, welke lift dan de middelste is???
Heb ik uiteindelijk de lift gevonden (toch eerst 2 foute liften geprobeerd, ge kent da hé), wil ik de deur blokkeren door er iets tussen te zetten, maar floept de deur toe, en nét dan kan je de lift niet tegenhouden! zoemmmmmmmmmm, lift naar omhoog, zoemmmmmm lift weer naar beneden, gaan de deuren open en staat daar een jong koppel met hun piepkleine zoontje weggedrukt op een klein droog plaatsje, neus toenijpend tegen de stank. "Miljaar hé!" denk ik bij mezelf, verontschuldig me, en begin vrolijk op te kuisen nadat de mensen de gang inlopen, zoekend naar frisse lucht....