Nog ééntje in het kader van "wat doe je als je de MUG tegenkomt op een kruispunt", én "wat moet je zeker niet mededelen als je naar de 100 belt"...
We worden met de MUG opgeroepen naar de xxxxxxlaan 173 in X, een rusthuis, voor een bewoner met dyspnoe en hartdecompensatie. Wiiwaa ernaartoe. We komen op een T-kruispunt, mét natuurlijk lichten én sirene op, en moeten de steenweg op naar rechts. Maar wat doen de auto's die van links komen? Gewoon doorrijden. Zelfs een beetje aandringen lukt niet om hen te doen stoppen... “Laat ze maar wa wachten!”
Aangekomen in het bewuste rusthuis. Ziekenwagen is er nog niet, wat raar is want de brandweerkazerne ligt bij wijze van spreken achter de hoek. MUG-arts begint te discussiëren dat we verkeerd zijn maar ik weet 100% zeker dat dit het bewuste rusthuis is. Koffer en monitor gepakt, evenals de verdovingsmedicatie. Toch denk ik : “Laat ik mijn opdrachtpapierke maar meepakken.”. Alsof MUG-verpleegkundigen op voorhand voelen dat er narigheid op komst is!
Enfin, we stappen het rusthuis binnen en enkele dames zitten achter de desk, gezellig te leuteren. Ik zie de liftdeuren opengaan en een dame, die in het rusthuis blijkt te werken, ziet ons en houdt vriendelijk de deuren open. Als we in de liftopening staan, vraag ik haar: “Waar moeten we zijn?”. Waarop zij antwoordt: “Ah ja, waar moete gulder zijn?”… Excuse me???? Ik zeg: “In het rusthuis, xxxxxxxlaan 173, X.” waarop mevrouw zegt dat dàt wel degelijk het juiste adres is. Ik vraag naar het kamernummer van de zieke persoon, maar plots reageert ze met: “Weete da dan niet?” Ja, als zij het niet doorgeven aan den 100 kan den 100 het ook niet doorgeven aan ons en kan ik het ook niet weten é! Als ik zeg dat er een huisarts zou zijn, valt ze ook al uit de lucht. “Geen idee!”. Moa weten ze hier dan echt niks??? Ik zoek de SDS op in de Astrid-post en toon haar de gegevens van de oproeper, namelijk naam van de verantwoordelijke van het rusthuis inclusief het telefoonnummer... "Oei, da's hier!!!!!" “Mevrouw, zou u anders even naar de verdiepen willen rondbellen en vragen waar het is?” Waarop ze naar de balie holt en begint te telefoneren. “Het tweede!!!!!”. De MUG-arts duwt op de 2 en ik roep de dame nog even toe of ze de achterkomende ambulanciers ook wil informeren dat het op het tweede verdiep te doen is… “Euh, jazeker!!!”
De lift stopt op het 2e verdiep en de arts en ik stappen uit. Staan er ons 5 personen in witte schort op te wachten. 2 van hen begeleiden ons via 2 gangen naar een oud vrouwtje dat moederziel alleen in de kamer op bed ligt, zo plat als horizontaal en geen huisarts te bespeuren… Ik krijg echt medelijden met dat vrouwke dat het geen naam heeft! De huisarts had zijn biezen gepakt en dat vrouwke lag bijna letterlijk te verdrinken in haar eigen vocht-op-de-longen! Want het was klaar en duidelijk een longoedeem…
Eind goed al goed, het vrouwke bleek sterk genoeg om te overleven en we hebben haar goed en wel, onder toediening van de nodige medicatie, in het ziekenhuis gekregen.
Ik geef zelf les BLS in rusthuizen in de stad waar ik werk, in samenwerking met een ambulancedienst. We geven theorie en praktijk, waarbij we in de theorie ook de nadruk leggen op de “oproep 100”. We vragen om het verdiep en kamernummer door te geven. En ik moet zeggen dat het personeel van die rusthuizen zeer goede informatie doorgeeft. Als de oproep ’s nachts is, vragen we om goed door te geven wààr we ’s nachts het rusthuis binnenkomen, en om de code (als die nodig is) via de 100 door te geven. Loopt vlotjes, die mensen doen hun uiterste best, enkel bij een nieuw personeelslid loopt het nog eens stroef. Misschien moeten we in het bewuste rusthuis in X ook maar eens zo’n les gaan geven. Want het is wel schaamtelijk als je met koffer, monitor en verdoving onder de arm, een minuut in de lift moet staan wachten omdat niemand weet waar de persoon in nood is…
zaterdag 29 mei 2010
woensdag 19 mei 2010
Hij doe raar!! Mijne zoon doe echt raar!
Dame komt met zoontje aan op spoed. We laten ze de dispatch binnen en vragen wat er scheelt. Ze zegt dat haar zoon niet normaal doet en dat we er eens serieus moeten naar kijken. De jongen, 7 jaar, komt net boven de "toog" uit en en met zijn armen gekruist op de "toog" trekt hij zich een beetje omhoog.
Terwijl we inschrijven rap al wat vragen stellen, dit kan wel eens serieus zijn, denk je dan.
"Heb je pijn? Ben je gevallen? voel je je ziek?" Op alle vragen volgt een vrolijke "Nee"!!! Maar toch maar even meenemen en onderzoeken, nietwaar? Geen temperatuur, reageerde perfect, antwoordde correct op al mijn vragen....
Nu, na 5 minuten was mijn eigen conclusie een beetje gemaakt. Dat kind had niks, nada, behalve het tegenwoordig o zo populaire ADHD. Echt, stilzitten stond niet in zijne woordenboek, luisteren ook niet. Maar degene met het probleem was mama denk ik. Volges mij had ze er eventjes genoeg van, kon ze de zorg niet meer aan en had nood aan rust. Ze heeft het nooit gezegd maar schoof alles af op de zoon alsof hij ziek was. En blijkbaar had ze hem al eens naar een andere ziekenhuis gebracht waar ze bij het kind ook niks vonden. De dokter twijfelde en schreef een bloedafname voor, wat we deden en daarna bleven er op spoed 3 verpleegkundigen met tuitende oren achter. Want bij hem moest je echt met 3 zijn en dan nog was het kot te klein! Ik vond het eigenlijk wel jammer voor die jongen...
Op weg naar de foto van de longen zegt mama dat zijn heup pijn doet, de jongen ontkent meteen. "De dokter gelooft mij ook niet! Maar hij mankt, da zie je toch, en hij heeft pijn!!!" Dat kereltje stapte veel vlugger en ik denk dat ik, met mijn kramikkige gewrichten, toch wel iets meer last had dan dat hollende ventje.
Terug van RX stond mevrouw trekkend aan haar sigaret terwijl ons ventje vrolijjk voetbalde voor de spoed. "Dokter, kijkt ne keer?" Nee schudded en lachend besloot ook hij dat ht probleem bij de mama lag. Pas op, het moet niet te onderschatten zijn hoor, de zorg voor dat kereltje met ADHD. Op een half uur had hij al meer dan een paar pogingen ondernomen om de spoed en de RX af te breken. Wij waren content dat hij efkes buiten speelde, maar die mama staat wel continu in voor zijn zorg hé! Ik zie het mijzelf niet zomaar doen zunne! Ik hoop dat ze een oplossing zoekt zodat ze zelf eens kan herademen, want van ons wou ze het niet aannemen en bleef ze de symptomen in de schoenen van haar zoontje schuiven...
En toch snap ik het niet, in mijnen tijd, bestond ADHD niet, alhoewel wij ook allemaal hyperactief waren en op tijd en stond het kot afbraken. Maar ik moest luisteren, en mijn ouders hadden aan mij iets te zeggen. Nu lijkt het in veel gevallen omgekeerd!
Terwijl we inschrijven rap al wat vragen stellen, dit kan wel eens serieus zijn, denk je dan.
"Heb je pijn? Ben je gevallen? voel je je ziek?" Op alle vragen volgt een vrolijke "Nee"!!! Maar toch maar even meenemen en onderzoeken, nietwaar? Geen temperatuur, reageerde perfect, antwoordde correct op al mijn vragen....
Nu, na 5 minuten was mijn eigen conclusie een beetje gemaakt. Dat kind had niks, nada, behalve het tegenwoordig o zo populaire ADHD. Echt, stilzitten stond niet in zijne woordenboek, luisteren ook niet. Maar degene met het probleem was mama denk ik. Volges mij had ze er eventjes genoeg van, kon ze de zorg niet meer aan en had nood aan rust. Ze heeft het nooit gezegd maar schoof alles af op de zoon alsof hij ziek was. En blijkbaar had ze hem al eens naar een andere ziekenhuis gebracht waar ze bij het kind ook niks vonden. De dokter twijfelde en schreef een bloedafname voor, wat we deden en daarna bleven er op spoed 3 verpleegkundigen met tuitende oren achter. Want bij hem moest je echt met 3 zijn en dan nog was het kot te klein! Ik vond het eigenlijk wel jammer voor die jongen...
Op weg naar de foto van de longen zegt mama dat zijn heup pijn doet, de jongen ontkent meteen. "De dokter gelooft mij ook niet! Maar hij mankt, da zie je toch, en hij heeft pijn!!!" Dat kereltje stapte veel vlugger en ik denk dat ik, met mijn kramikkige gewrichten, toch wel iets meer last had dan dat hollende ventje.
Terug van RX stond mevrouw trekkend aan haar sigaret terwijl ons ventje vrolijjk voetbalde voor de spoed. "Dokter, kijkt ne keer?" Nee schudded en lachend besloot ook hij dat ht probleem bij de mama lag. Pas op, het moet niet te onderschatten zijn hoor, de zorg voor dat kereltje met ADHD. Op een half uur had hij al meer dan een paar pogingen ondernomen om de spoed en de RX af te breken. Wij waren content dat hij efkes buiten speelde, maar die mama staat wel continu in voor zijn zorg hé! Ik zie het mijzelf niet zomaar doen zunne! Ik hoop dat ze een oplossing zoekt zodat ze zelf eens kan herademen, want van ons wou ze het niet aannemen en bleef ze de symptomen in de schoenen van haar zoontje schuiven...
En toch snap ik het niet, in mijnen tijd, bestond ADHD niet, alhoewel wij ook allemaal hyperactief waren en op tijd en stond het kot afbraken. Maar ik moest luisteren, en mijn ouders hadden aan mij iets te zeggen. Nu lijkt het in veel gevallen omgekeerd!
Spoed in reality!
Nieuwe spoed, nieuwe wetten. Vroeger hadden we een kleine spoed, was de wachtzaal in de gang en was er geen privacy voor de patiënt. Na onze mega-verbouwingen is er een mooie wachtzaal, afgezonderd van de ganse spoed. Eerst ga je binnen in de dispatch waar we de patiënt inschrijven, daarna gaat de familie in de wachtzaal en de patiënt wordt in een box geïnstalleerd. Alléén. Enkel bij kinderen mag een ouder mee.
Ik moet zeggen, we hadden er allemaal een beetje schrik van, van die nieuwe wet dat enkel de patiënt op spoed binnen mag. Maar al bij al viel de reactie van de familie op deze maatregel goed mee. Eenmaal alle onderzoeken voorbij mag iemand zijn dierbare vervoegen. En ondertussen regelmatig informatie geven natuurlijk. Kwestie van de mensen op de hoogte te houden. Wie het al wat moeilijker had met de maatregel ijsbeert in de wachtzaal en vat post voor de mega glazen deur in de hoop er wanhopig genoeg uit te zien om toch binnen te mogen...
Maar maandag was't prijs! Maar echt iederéén, IEDEREEN, iederééééééééééééééén kon nie wachten. 't Was alsof er in de wachtzaal een bord hing "doe eens ambetant vandaag!". Moa 't was echt erg.
"Duurt da hier nog lang?" "We zitten hier al een uur!" "Mag ik er echt nie bij?" "ik wil mijne man zijn pillekes gaan geven." "Mijn dochter sms't da ze dorst heeft." Echt iedereen had ervan zu! Nu ik moet toegeven, wachten duurt lang, en maandag ging het op de radiologie ook niet vooruit. Eerder achteruit. En als het op de radiologie niet vooruit gaat, dan gaat het op spoed zeker niet vooruit! Een man met plotse hoofdpijn stond zelfs een uur aan te schuiven aan de CT, je zou voor minder kriebels krijgen. 't Was er eigenlijk misschien wel een beetje òver... Maar telkens we verdere info gingen geven aan zijn schoonzoon, waren wij kop van jut! Als diezelfde meneer met de hoofdpijn dan eindelijk terug is van CT, volgt de diagnose "migraine-aanval". Hij krijgt medicatie en 10 minuten later wandelt hij buiten. Slingert de schoonzoon naar mijn hoofd "moet da nu zo lang duren voor ne stomme migraine-aanval?"... Slikken!!!!!
Mevrouw met een pijnlijke teen komt binnen. "Mijn klein teentje is omgeplooid! Pijn da da doet!" En iedereen weet uit ervaring wel : hoe kleiner de teentjes, hoe meer pijn. Toch maar even foto's laten nemen. Als ik mevrouw 4 minuten later de weg naar de radiologie toon, zegt ze "'t is misschien niks, maar da blijft duren é." "Ach, en wanneer heb je uw teentje dan wel omgeplooid mevrouw?" Zij : "Euh, efkes denken, vorige week zondag." 8 dagen geleden! Enfin, foto's toonden een gebroken teen en een uurtje later (inclusief da het ook al te lang duurde) hinkte ze, ingetapet, terug naar huis.
Een dame komt met haar dochter van 38 naar spoed. De dochter heeft migraine, is vrijdag al eens geweest maar 't ga nog altijd ni beter. Dame binnen, mevrouw hysterisch omda ze nie meemag! Mijne collega legt alles uit en al vloekend blijft ze voor de glazen deur staren... De vrijdag is ze wel even binnen gemogen, maar da komt ervan hé. Laat je dan uit vriendelijkheid toch eens de familie tot bij de patiënt, krijg je het achteraf op uwen boterham. De arts hoort het kabaal, legt alles nog eens uit aan mevrouw, die ondertussen rood aangelopen is van colère. Ze stapt buiten, steekt een sigaret op en begint aan 100 km/u aan die sigaret te trekken...
10 minuten later telefoon van onze collega's van de hoofdcampus. Mevrouw heeft een telefoontje geplaceerd. "Ja, ik weet da het ambetant is, maar lig er bij jullie een patiënte X?" Ik voel de bui al hangen... "Ja", repliceer ik. Waarop ik de boze telefoon uitgelegd krijg. "Mevrouw is nie content da ze nie bij haar dochter mag. Maar hier was ze destijds ook nie content omdat ze toen ook niet binnen mocht." Zijn die mensen ooit wél content, vraag ik mij dan af?
Enfin. Dochter gaat even tot bij de moeder en vraagt moeder om naar huis te gaan terwijl ze pijnstilling toegediend krijgt. En dat doet de moeder ook. En ondertussen denkt ze na over een tweede telefoon... Op een moment krijg ik een buitenlijn op mijn dect. "Kan ik de verantwoordelijke spoedarts spreken?" klinkt het vrij kort en nors aan de andere kant. "Geen probleem mevrouw, ik verbind u door!". Doet ze haar hele verhaal iclusief dat ze "daar door nen doktoor vrij bruut aan de deur gezet is en da ze klacht ga indienen", waarop onze spoedarts repliceert dat hijzelf de verantwoordelijke spoedarts is en haar dus zelf aan de deur gezet heeft... Benieuwd of de klacht op papier gaat binnenkomen...
Rond 20u komen 2 trauma's tegelijk binnen. Een man met zijn zoon die zijn teentje pijn gedaan heeft op school, en een man met zijn echtgenotedie haar voet omgeslagen heeft. Alletwee naar de foto's, en een uurtje later, als de spoedarts aan de papa gaat mededelen dat het teentje van zijn zoon niet gebroken is, vraagt de papa "of het een leuke koffiepauze was!". Echt, wij hadden nog niks kunnen eten en zelfs onzen thermos met koffie niet kunnen vullen! Als ik dat teentje dan tape en aan de zoon zeg dat hij een beetje moet kijken welke schoenen hij aandoet om erop te letten da ze niet knellen met dienen tape, snert papa "We zullen er in 't vervolg direct zijnen teen afkappen!!!!!! Gaat véél sneller!!!" Echt, ik ben moeten buitengaan... En da probeert hij mevrouw met haar enkel nog een beetje op te jutten ook als hij naar huis gaat. "COURAGE zunne!!" *zucht*
Mijn collega kan het mooi zeggen :
"Wachten duurt lang hé!" Waarop hij bijna altijd een "Ja" als antwoord krijgt. Als hij dan vraagt dat het op TV veel rapper gaat, zeggen ze nog kordater "ja!". En dan zegt hij : "Maar op TV duurt een dag maar een half uurke"... Ze moeten eens een serie "Spoed in reality" maken, waar er géén 7 dokters rondlopen, en 12 verpleegkundigen, en 5 ambulanciers, en 4 mensen die vervoer doen, en 3 bewakers stand-by staan... Maar waar 1 spoedarts is, 3 verpleegkundigen, géén bewakers, géén vervoer, géén logistieke steun, géén secretaresse (of af en toe eens een secretaresse). Moa écht reality hé!!!!!
Ondertussen weet ik ook weer dat een spoedverpleegkundige van alle markten thuis moet zijn en écht alles moet kunnen en doen. Een man ging zijn echtgenote halen op dagkliniek om naar huis te gaan. Zij wordt ongemakkelijk in de bezoekerslift en kotst de ganse lift onder. "Sorry, maar mijn vrouw heeft een beetje overgegeven in de lift...". Als ik vraag in welke lift, zeggen ze "in de middelste". Nu moete gij mij ne keer zeggen, als er 4 liften zijn, welke lift dan de middelste is???
Heb ik uiteindelijk de lift gevonden (toch eerst 2 foute liften geprobeerd, ge kent da hé), wil ik de deur blokkeren door er iets tussen te zetten, maar floept de deur toe, en nét dan kan je de lift niet tegenhouden! zoemmmmmmmmmm, lift naar omhoog, zoemmmmmm lift weer naar beneden, gaan de deuren open en staat daar een jong koppel met hun piepkleine zoontje weggedrukt op een klein droog plaatsje, neus toenijpend tegen de stank. "Miljaar hé!" denk ik bij mezelf, verontschuldig me, en begin vrolijk op te kuisen nadat de mensen de gang inlopen, zoekend naar frisse lucht....
Ik moet zeggen, we hadden er allemaal een beetje schrik van, van die nieuwe wet dat enkel de patiënt op spoed binnen mag. Maar al bij al viel de reactie van de familie op deze maatregel goed mee. Eenmaal alle onderzoeken voorbij mag iemand zijn dierbare vervoegen. En ondertussen regelmatig informatie geven natuurlijk. Kwestie van de mensen op de hoogte te houden. Wie het al wat moeilijker had met de maatregel ijsbeert in de wachtzaal en vat post voor de mega glazen deur in de hoop er wanhopig genoeg uit te zien om toch binnen te mogen...
Maar maandag was't prijs! Maar echt iederéén, IEDEREEN, iederééééééééééééééén kon nie wachten. 't Was alsof er in de wachtzaal een bord hing "doe eens ambetant vandaag!". Moa 't was echt erg.
"Duurt da hier nog lang?" "We zitten hier al een uur!" "Mag ik er echt nie bij?" "ik wil mijne man zijn pillekes gaan geven." "Mijn dochter sms't da ze dorst heeft." Echt iedereen had ervan zu! Nu ik moet toegeven, wachten duurt lang, en maandag ging het op de radiologie ook niet vooruit. Eerder achteruit. En als het op de radiologie niet vooruit gaat, dan gaat het op spoed zeker niet vooruit! Een man met plotse hoofdpijn stond zelfs een uur aan te schuiven aan de CT, je zou voor minder kriebels krijgen. 't Was er eigenlijk misschien wel een beetje òver... Maar telkens we verdere info gingen geven aan zijn schoonzoon, waren wij kop van jut! Als diezelfde meneer met de hoofdpijn dan eindelijk terug is van CT, volgt de diagnose "migraine-aanval". Hij krijgt medicatie en 10 minuten later wandelt hij buiten. Slingert de schoonzoon naar mijn hoofd "moet da nu zo lang duren voor ne stomme migraine-aanval?"... Slikken!!!!!
Mevrouw met een pijnlijke teen komt binnen. "Mijn klein teentje is omgeplooid! Pijn da da doet!" En iedereen weet uit ervaring wel : hoe kleiner de teentjes, hoe meer pijn. Toch maar even foto's laten nemen. Als ik mevrouw 4 minuten later de weg naar de radiologie toon, zegt ze "'t is misschien niks, maar da blijft duren é." "Ach, en wanneer heb je uw teentje dan wel omgeplooid mevrouw?" Zij : "Euh, efkes denken, vorige week zondag." 8 dagen geleden! Enfin, foto's toonden een gebroken teen en een uurtje later (inclusief da het ook al te lang duurde) hinkte ze, ingetapet, terug naar huis.
Een dame komt met haar dochter van 38 naar spoed. De dochter heeft migraine, is vrijdag al eens geweest maar 't ga nog altijd ni beter. Dame binnen, mevrouw hysterisch omda ze nie meemag! Mijne collega legt alles uit en al vloekend blijft ze voor de glazen deur staren... De vrijdag is ze wel even binnen gemogen, maar da komt ervan hé. Laat je dan uit vriendelijkheid toch eens de familie tot bij de patiënt, krijg je het achteraf op uwen boterham. De arts hoort het kabaal, legt alles nog eens uit aan mevrouw, die ondertussen rood aangelopen is van colère. Ze stapt buiten, steekt een sigaret op en begint aan 100 km/u aan die sigaret te trekken...
10 minuten later telefoon van onze collega's van de hoofdcampus. Mevrouw heeft een telefoontje geplaceerd. "Ja, ik weet da het ambetant is, maar lig er bij jullie een patiënte X?" Ik voel de bui al hangen... "Ja", repliceer ik. Waarop ik de boze telefoon uitgelegd krijg. "Mevrouw is nie content da ze nie bij haar dochter mag. Maar hier was ze destijds ook nie content omdat ze toen ook niet binnen mocht." Zijn die mensen ooit wél content, vraag ik mij dan af?
Enfin. Dochter gaat even tot bij de moeder en vraagt moeder om naar huis te gaan terwijl ze pijnstilling toegediend krijgt. En dat doet de moeder ook. En ondertussen denkt ze na over een tweede telefoon... Op een moment krijg ik een buitenlijn op mijn dect. "Kan ik de verantwoordelijke spoedarts spreken?" klinkt het vrij kort en nors aan de andere kant. "Geen probleem mevrouw, ik verbind u door!". Doet ze haar hele verhaal iclusief dat ze "daar door nen doktoor vrij bruut aan de deur gezet is en da ze klacht ga indienen", waarop onze spoedarts repliceert dat hijzelf de verantwoordelijke spoedarts is en haar dus zelf aan de deur gezet heeft... Benieuwd of de klacht op papier gaat binnenkomen...
Rond 20u komen 2 trauma's tegelijk binnen. Een man met zijn zoon die zijn teentje pijn gedaan heeft op school, en een man met zijn echtgenotedie haar voet omgeslagen heeft. Alletwee naar de foto's, en een uurtje later, als de spoedarts aan de papa gaat mededelen dat het teentje van zijn zoon niet gebroken is, vraagt de papa "of het een leuke koffiepauze was!". Echt, wij hadden nog niks kunnen eten en zelfs onzen thermos met koffie niet kunnen vullen! Als ik dat teentje dan tape en aan de zoon zeg dat hij een beetje moet kijken welke schoenen hij aandoet om erop te letten da ze niet knellen met dienen tape, snert papa "We zullen er in 't vervolg direct zijnen teen afkappen!!!!!! Gaat véél sneller!!!" Echt, ik ben moeten buitengaan... En da probeert hij mevrouw met haar enkel nog een beetje op te jutten ook als hij naar huis gaat. "COURAGE zunne!!" *zucht*
Mijn collega kan het mooi zeggen :
"Wachten duurt lang hé!" Waarop hij bijna altijd een "Ja" als antwoord krijgt. Als hij dan vraagt dat het op TV veel rapper gaat, zeggen ze nog kordater "ja!". En dan zegt hij : "Maar op TV duurt een dag maar een half uurke"... Ze moeten eens een serie "Spoed in reality" maken, waar er géén 7 dokters rondlopen, en 12 verpleegkundigen, en 5 ambulanciers, en 4 mensen die vervoer doen, en 3 bewakers stand-by staan... Maar waar 1 spoedarts is, 3 verpleegkundigen, géén bewakers, géén vervoer, géén logistieke steun, géén secretaresse (of af en toe eens een secretaresse). Moa écht reality hé!!!!!
Ondertussen weet ik ook weer dat een spoedverpleegkundige van alle markten thuis moet zijn en écht alles moet kunnen en doen. Een man ging zijn echtgenote halen op dagkliniek om naar huis te gaan. Zij wordt ongemakkelijk in de bezoekerslift en kotst de ganse lift onder. "Sorry, maar mijn vrouw heeft een beetje overgegeven in de lift...". Als ik vraag in welke lift, zeggen ze "in de middelste". Nu moete gij mij ne keer zeggen, als er 4 liften zijn, welke lift dan de middelste is???
Heb ik uiteindelijk de lift gevonden (toch eerst 2 foute liften geprobeerd, ge kent da hé), wil ik de deur blokkeren door er iets tussen te zetten, maar floept de deur toe, en nét dan kan je de lift niet tegenhouden! zoemmmmmmmmmm, lift naar omhoog, zoemmmmmm lift weer naar beneden, gaan de deuren open en staat daar een jong koppel met hun piepkleine zoontje weggedrukt op een klein droog plaatsje, neus toenijpend tegen de stank. "Miljaar hé!" denk ik bij mezelf, verontschuldig me, en begin vrolijk op te kuisen nadat de mensen de gang inlopen, zoekend naar frisse lucht....
donderdag 13 mei 2010
10 geboden "wat te doen als de MUG achter u rijdt"
Omdat het atijd een uitdaging is om u als MUG en ziekenwagen door het verkeer te murwen, zijn hier de 10 geboden voor de burger, wat ze moeten doen als de MUG/ziekenwagen achter u rijdt...
1° NIET in uwe spiegel kijken, dan kunnen die blauw lichten u niet verblinden.
2° Mijne radio staat luid? Da die mannen hun sirene ne keer wa luider zetten!
3° Als ge ze ziet, en ze zijn vlak achter u, ga dan hard in de remmen!
4° Of stopt in een onoverzichtelijke bocht. Die mensen kunnen zelfs achter het hoekje kijken.
5° Geef plankgas en ga racen!
6° Als de auto vóór u aan de kant gaat, rij dan zelf gewoon door. Vriendelijk van uw voorligger.
7° Sta je voor een rood licht, wacht gewoon tot het groen wordt. Ge gaat u zelf toch geen boete riskeren zekers?
8° als je zelf door het groen rijdt en je ziet de MUG het kruispunt dwarsen en stoppen zoals de regels dat voorschrijven, om te zien of het verkeer de MUG gezien heeft, dan moet je vooral zelf niet stoppen. Voor u is het groen, gij hebt voorrang! Da ze wachten!
9° Als ze u tegenkomen en gij kunt aan de kant gaan door efkes op het fietspad te rijden, niet doen.
10° Als ze naar u "lichten" om u vriendelijk te vragen om aan de kant te gaan, zwaai dan even naar ze! En blijf verder rijden. Vriendelijke mensen... Misschien kennen ze u wel.
Zelf aan te vullen indien nog iemand iedeeën heeft!
1° NIET in uwe spiegel kijken, dan kunnen die blauw lichten u niet verblinden.
2° Mijne radio staat luid? Da die mannen hun sirene ne keer wa luider zetten!
3° Als ge ze ziet, en ze zijn vlak achter u, ga dan hard in de remmen!
4° Of stopt in een onoverzichtelijke bocht. Die mensen kunnen zelfs achter het hoekje kijken.
5° Geef plankgas en ga racen!
6° Als de auto vóór u aan de kant gaat, rij dan zelf gewoon door. Vriendelijk van uw voorligger.
7° Sta je voor een rood licht, wacht gewoon tot het groen wordt. Ge gaat u zelf toch geen boete riskeren zekers?
8° als je zelf door het groen rijdt en je ziet de MUG het kruispunt dwarsen en stoppen zoals de regels dat voorschrijven, om te zien of het verkeer de MUG gezien heeft, dan moet je vooral zelf niet stoppen. Voor u is het groen, gij hebt voorrang! Da ze wachten!
9° Als ze u tegenkomen en gij kunt aan de kant gaan door efkes op het fietspad te rijden, niet doen.
10° Als ze naar u "lichten" om u vriendelijk te vragen om aan de kant te gaan, zwaai dan even naar ze! En blijf verder rijden. Vriendelijke mensen... Misschien kennen ze u wel.
Zelf aan te vullen indien nog iemand iedeeën heeft!
Bel eens naar den 100!
Analoog naar wat mijn vriend ooit de "10 geboden om naar de 100 te bellen" noemde, ga ik zelf ook eens zo'n lijstje samenstellen...
Wat te zeggen/doen als je naar den 100 belt?
1° Ook al is het niet erg, doe alsof het erg is. Overdrijf!!!!!
2° Wees zeer onduidelijk over de oproep. Zeg dat het "in 't stad" is, die mannen op den 100 kunnen alles toch achterhalen. Da zijn écht krakken!
3° Als ge gebeld hebt, zet uwe GSM gewoon af of pakt niet meer op. Dan kunne ze u ie meer lastig vallen terwijl gij helpt.
4° Zeg da ze hun moeten haasten! Ze doen da toch nooit!
5° Als ze vragen wààr u zich bevindt, zeg dan da ge 't niet weet. Sta je in 't midden van een veld, gewoon zo zeggen! Ze zullen da veld wel vinden. Hoe groter 't veld, hoe rapper ze 't vinden.
6° Bel nog ne keer terug om zeker te zijn da ze hulp sturen!
7° Als het te lang duurt eer iemand komt, en uiteindelijk is het zo erg niet, steek de persoon gewoon in uwen auto en rij naar spoed. Den 100 moete da nie laten weten zunne. Die zullen da wel zien als ze toekomen!
8° Als de persoon écht niks heeft, en zegt dat 'em nie mee wilt, moete da zeker nie zeggen aan den 100. Die mannen kunnen iedereen overtuigen om mee te gaan!
9° Als't nen alcoholintox is, zeker nie vernoemen, bier geeft plezier, die mannen van den 100 willen ook wel eens een leuke oproep!
10° Als de oproep op café is, of in ne bekende winkel of in de Fortisbank, NIET meedelen. Gewoon aan die mensen van de winkel de huisnummer vragen en die doorgeven, zeker als die NIET op de gevel hangt. De mensen van den 100 vinden alles!
Aan de gewone mensen die dit lezen : dit is een vrolijke noot. Vooral niks van aannemen, maar DUIDELIJK en zo RUSTIG mogelijk alle gegevens aan de 100 doorgeven, blijf ter plaatse, laat indien mogelijk iemand buiten wachen (handig als de plaats moeilijk te vinden is of de huisnummers weggewaaid zijn) en als er iemand terugbelt, neem op. Soms bellen de mannen van de 100 terug om bijkomnde informatie in te winnen. En als de persoon in kwestie plots uit de dood opstaat en springlevend begint rond te wandelen, kan je ook de 100 terugbellen om dat eens te zeggen, zodat hulpdiensten geen onnodige risico's gaan nemen.
Wat te zeggen/doen als je naar den 100 belt?
1° Ook al is het niet erg, doe alsof het erg is. Overdrijf!!!!!
2° Wees zeer onduidelijk over de oproep. Zeg dat het "in 't stad" is, die mannen op den 100 kunnen alles toch achterhalen. Da zijn écht krakken!
3° Als ge gebeld hebt, zet uwe GSM gewoon af of pakt niet meer op. Dan kunne ze u ie meer lastig vallen terwijl gij helpt.
4° Zeg da ze hun moeten haasten! Ze doen da toch nooit!
5° Als ze vragen wààr u zich bevindt, zeg dan da ge 't niet weet. Sta je in 't midden van een veld, gewoon zo zeggen! Ze zullen da veld wel vinden. Hoe groter 't veld, hoe rapper ze 't vinden.
6° Bel nog ne keer terug om zeker te zijn da ze hulp sturen!
7° Als het te lang duurt eer iemand komt, en uiteindelijk is het zo erg niet, steek de persoon gewoon in uwen auto en rij naar spoed. Den 100 moete da nie laten weten zunne. Die zullen da wel zien als ze toekomen!
8° Als de persoon écht niks heeft, en zegt dat 'em nie mee wilt, moete da zeker nie zeggen aan den 100. Die mannen kunnen iedereen overtuigen om mee te gaan!
9° Als't nen alcoholintox is, zeker nie vernoemen, bier geeft plezier, die mannen van den 100 willen ook wel eens een leuke oproep!
10° Als de oproep op café is, of in ne bekende winkel of in de Fortisbank, NIET meedelen. Gewoon aan die mensen van de winkel de huisnummer vragen en die doorgeven, zeker als die NIET op de gevel hangt. De mensen van den 100 vinden alles!
Aan de gewone mensen die dit lezen : dit is een vrolijke noot. Vooral niks van aannemen, maar DUIDELIJK en zo RUSTIG mogelijk alle gegevens aan de 100 doorgeven, blijf ter plaatse, laat indien mogelijk iemand buiten wachen (handig als de plaats moeilijk te vinden is of de huisnummers weggewaaid zijn) en als er iemand terugbelt, neem op. Soms bellen de mannen van de 100 terug om bijkomnde informatie in te winnen. En als de persoon in kwestie plots uit de dood opstaat en springlevend begint rond te wandelen, kan je ook de 100 terugbellen om dat eens te zeggen, zodat hulpdiensten geen onnodige risico's gaan nemen.
Slagaderlijke bloeding!!!!
Je hebt van die mensen die nen 100 nodig hebben maar niet bellen en wachten en wachten en wachten en dan halfdood in den auto kruipen en naar spoed bollen. Je hebt van die mensen die geen 100 nodig hebben maar die toch maar bellen omdat ze geen ander vervoer hebben om naar spoed te komen. En dan heb je nog mensen die eigenlijk niet veel hebben maar dat omstaanders een gans leger hulpdiesten optrommelen... Het laatste was vandaag het geval.
Riiiiiiiiiing! MUG. "Een fietser is gevallen en heeft een slagaderlijke bloeding in de nek!!!" Owkee! Wiiwaa!! We komen daar toe, en daar staat héél veel volk, terwijl een gevallen fietser ondertussen door een vriendelijke buur op een stoel geïnstalleerd is. Dan verwacht je een slagaderlijke bloeding, en zie je enkel wat bloed uit een snijwonde aan de kin sijpelen... Na het drieën (status 3 doorgeven), uitgestapt, en patiënt onderzocht. Meneer had niks, enkel een te hechten wonde aan de kin. Gevraagd wat er gebeurd was : "Awel, kom ik hier den berg afgereden, geef ik een versnellingske, en schiet ik toch wel nie uit mijne pedal zekers! Boenk patat op de grond!" Ik had het eigenlijk willen zien gebeuren, en zou wel eens de oproep naar den 100 willen hebben beluisteren. Maar ja, die mannen daar zien natuurlijk ook niet hoe de patiënt het stelt he!
Zijn we de patiënt aan het inladen, komen plots 2 politiecombi's aangevlamd. "En en en???? Slagaderlijke bloeding? Levensgevaar????" "Moa neen gij!". Verbaasde gezichten alom, en de buurtbewoners begonnen af te druipen, alsof de vrienden van de politie plots de vijand werden. Iedereen heeft gelijk schrik van die mannen é. Enfin, kort uitleg gegeven dat zij komen kijken omdat het ongeval gebeurde op een openbare plaats, en iedereen toverde een "Ah jaaaa" uit zijn keel, alsof ze ineens gered waren van een gevangenisverblijf! Eind goed, al goed.
Een ritje dat eigenlijk geen echt ritje was, maar om het met de woorden van de MUGarts te zeggen : "we zijn toch ne keer buiten geweest"!
Riiiiiiiiiing! MUG. "Een fietser is gevallen en heeft een slagaderlijke bloeding in de nek!!!" Owkee! Wiiwaa!! We komen daar toe, en daar staat héél veel volk, terwijl een gevallen fietser ondertussen door een vriendelijke buur op een stoel geïnstalleerd is. Dan verwacht je een slagaderlijke bloeding, en zie je enkel wat bloed uit een snijwonde aan de kin sijpelen... Na het drieën (status 3 doorgeven), uitgestapt, en patiënt onderzocht. Meneer had niks, enkel een te hechten wonde aan de kin. Gevraagd wat er gebeurd was : "Awel, kom ik hier den berg afgereden, geef ik een versnellingske, en schiet ik toch wel nie uit mijne pedal zekers! Boenk patat op de grond!" Ik had het eigenlijk willen zien gebeuren, en zou wel eens de oproep naar den 100 willen hebben beluisteren. Maar ja, die mannen daar zien natuurlijk ook niet hoe de patiënt het stelt he!
Zijn we de patiënt aan het inladen, komen plots 2 politiecombi's aangevlamd. "En en en???? Slagaderlijke bloeding? Levensgevaar????" "Moa neen gij!". Verbaasde gezichten alom, en de buurtbewoners begonnen af te druipen, alsof de vrienden van de politie plots de vijand werden. Iedereen heeft gelijk schrik van die mannen é. Enfin, kort uitleg gegeven dat zij komen kijken omdat het ongeval gebeurde op een openbare plaats, en iedereen toverde een "Ah jaaaa" uit zijn keel, alsof ze ineens gered waren van een gevangenisverblijf! Eind goed, al goed.
Een ritje dat eigenlijk geen echt ritje was, maar om het met de woorden van de MUGarts te zeggen : "we zijn toch ne keer buiten geweest"!
woensdag 12 mei 2010
"Communietijd!"
't Is weer den tijd van 't jaar... Communies! Leuk voor wie naar de feest mag, minder leuk voor wie onregelmatige shiften moet draaien en géén communiefeest heeft, want die personen moeten 'Zondag of Feestdag met manlief' opofferen om te gaan werken. Inclusief ik dus... wééral! Enfin, chance da we ons werk graag doen!
Je ziet ze prachtig uitgedost over straat lopen, de "feestvierders", de wagens netjes versierd met de witte linten. Sommige opa's en oma's komen waarschijnlijk net die ene dag per jaar buiten om zich rijkelijk van feestmaal en de nodige alcohol daarbij te voorzien. En dan... heb je de vagale syncopes (of "vaginale" syncopes zoals mijn collega zich ooit missprak hihi).
Riiing... MUG. "Meneer van 70, bewusteloos en zonder pols." Wiiwaa naar adres, blijkt een kleine plaatselijke feestzaal te zijn. Man in pak doet buiten op straat teken dat we ons niet moeten opjagen. Precies of wij doen dat, ons opjagen. Heb ik al lang afgeleerd!
Eenmaal in de feestzaal zitten dames in nette jurkjes aan rijkelijk gevulde tafels, daartussen een man van 70 die klam van zweet een beetje bleek en ongemakkelijk zit te wezen. "'t is nie erg zunne, 't gaat wel over. 't Is al veel beter. Ik moet toch niet mee hé?"". Toch even grondig checken. Meneer is diabeet en hartpatiënt, maar onderzoek toont dat alles normaal is. Verder onderzoek op spoed toont niks afwijkends, maar meneer heeft wel een verblijf in het ziekenhuis gewonnen, mede door zijn medische voorgeschiedenis.
Hij vertelt dat hij nooit buitenkomt, enkel boterhammen eet (als hij al honger heeft), maar vandaag heeft hij zich uitermate opgejaagd voor de communie van zijn kleindochter en bijbehorend feest, dat hij ongemakkelijk werd aan tafel. En doordat iedereen panikeerde werd het alleen nog erger. Eénmaal op spoed, was meneer terug 100% bij de zijnen, was de familie terug kalm, werd een opname geregeld, en was de feest afgelopen. Jammer van de kleindochter, en zonde van het dessert. Want terwijl mijn eten al lang verteerd was (ik had al weer honger) moesten zij het lam nog aansnijden. "Maar we zullen dat wel op een andere keer doen hoor mevrouw." Mij geen probleem, ik was vooral blij voor meneer dat het niet erger was.
En morgen... gaan we terug ne late shift draaien op Hemelvaart ;-)
Je ziet ze prachtig uitgedost over straat lopen, de "feestvierders", de wagens netjes versierd met de witte linten. Sommige opa's en oma's komen waarschijnlijk net die ene dag per jaar buiten om zich rijkelijk van feestmaal en de nodige alcohol daarbij te voorzien. En dan... heb je de vagale syncopes (of "vaginale" syncopes zoals mijn collega zich ooit missprak hihi).
Riiing... MUG. "Meneer van 70, bewusteloos en zonder pols." Wiiwaa naar adres, blijkt een kleine plaatselijke feestzaal te zijn. Man in pak doet buiten op straat teken dat we ons niet moeten opjagen. Precies of wij doen dat, ons opjagen. Heb ik al lang afgeleerd!
Eenmaal in de feestzaal zitten dames in nette jurkjes aan rijkelijk gevulde tafels, daartussen een man van 70 die klam van zweet een beetje bleek en ongemakkelijk zit te wezen. "'t is nie erg zunne, 't gaat wel over. 't Is al veel beter. Ik moet toch niet mee hé?"". Toch even grondig checken. Meneer is diabeet en hartpatiënt, maar onderzoek toont dat alles normaal is. Verder onderzoek op spoed toont niks afwijkends, maar meneer heeft wel een verblijf in het ziekenhuis gewonnen, mede door zijn medische voorgeschiedenis.
Hij vertelt dat hij nooit buitenkomt, enkel boterhammen eet (als hij al honger heeft), maar vandaag heeft hij zich uitermate opgejaagd voor de communie van zijn kleindochter en bijbehorend feest, dat hij ongemakkelijk werd aan tafel. En doordat iedereen panikeerde werd het alleen nog erger. Eénmaal op spoed, was meneer terug 100% bij de zijnen, was de familie terug kalm, werd een opname geregeld, en was de feest afgelopen. Jammer van de kleindochter, en zonde van het dessert. Want terwijl mijn eten al lang verteerd was (ik had al weer honger) moesten zij het lam nog aansnijden. "Maar we zullen dat wel op een andere keer doen hoor mevrouw." Mij geen probleem, ik was vooral blij voor meneer dat het niet erger was.
En morgen... gaan we terug ne late shift draaien op Hemelvaart ;-)
De gewoontebezoekers...
Dit weekend nog een leuke gehad. Nu ja... Leuk?
In elke stad of elk dorp heb je zo wel van die "dorpsfiguren"... Ze duiken regelmatig op op spoed en zijn zo ambetant als de pest. Eén van onze "dorpsfiguren", J, zien we liever gaan dan komen. Hij loopt er steeds"carnaval-achtig" gekleed bij en op een goede dag kwam hij me melden dat hij zwanger was! Yeah right! Misschien is "dorpsgek" meer op zijn plaats...
Maar die mensen hebben ook nooit geluk. Steekt J deze week de straat over en rijdt een automobilist hem pardoes aan. Meneer komt dus op spoed terecht (oproep inclusief MUG, zw en Politie) en zaait daar eigenlijk "terreur". Ik zou het zo niet mogen noemen maar als je zo je late shift begint zit de sfeer er al goed in! Roepen, tieren, huilen, in onderbroek (en wàt voor onderbroek) de gang oplopen, slaan, vloeken, nog eens slaan, politie het leven zuur maken, nog wa slaan, scanner weigeren, infuus uittreken en dan al bloedend de gang oplopen... noem maar op. Mijn collega's van de vroegen hadden fixatie geprobeerd maar zelfs daar vond hij zijn weg uit!... Het was nog geen half drie en ik was al mee zot! Uiteindelijk heeft taxi-politie meneer zelfs niet kunnen komen ophalen (J had niks), want hij had zelf al zijn weg naar buiten gevonden. Op onze spoed raak je niet zomaar binnen en ook niet zomaar buiten... maar wees gerust, hij was wél zo slim om te weten hoe je de deur opent (na een korte observatie van buitengaande patiënten)... Politie dus na een "nutteloze rit" terug naar bureau en wij toch stiekem content dat onze "dorpsfiguur" weg was...
Naast de dorpsfiguren heb je ook nog de gewoontebezoekers van de spoed.
Om de meest onnozele reden komen ze naar spoed, voor zichzelf, voor de kinderen, voor anderen (en zij komen dan zelf mee want zij weten toch alles van spoed en kennen het ganse ziekenhuis)... Een rekening betalen doen ze NOOIT! En waarom zouden ze naar de huisarts gaan? "Want daar moete direct betalen!". En hun kinderen geven licht in het donker van alle (onnodige) röntgenstralen die ze al kregen (ik weet het, da kan niet maar 't is bij manier van spreken). En onbeleefd zijn ze ook. En ze spreken artsen aan bij voornaam. En ze zijn nie content als ze de arts van hun keuze niet krijgen. En ze stoken alle andere patiënten op. En ze blijven niet. En ze steken voor. En ze moeten altijd te lang wachten. En ze zagen da den tv in de wachtzaal op Eén staat en nie op VTM. En ze blijven zich afvragen waarom zij voor het ongeluk geboren zijn. En ze komen bijna altijd voor NIETS! En ze weten de weg in het ziekenhuis beter dan de verpleegkundigen. En... ik ga stoppen met opnoemen of morgen zit ik hier nog!
Die bewuste avond belt mevrouw. "Is dokter R daar?" Ik hoor mijn collega haar stem van toonhoogte veranderen en we wagen een gokje van wie er aan de lijn hangt. Erg, ik weet het, maar van de 3 verpleegkundigen en 1 arts, hebben er wel 3 het bij het juiste eind! "Ai neen, da meende niet! Wa nu weer?" vraagt de arts. Blijkt da haar zoon WEERAL slaag gekregen heeft op school (hoe doen ze het toch, die kinderen hebben zèlf nooit niks gedaan hé!). En nu, op ne zondagavond, om 22u, "kan hij het toch niet meer houden en morgen moet hij naar school en da ga toch nie gaan en...". 10 minuten later "Ding-dong", en madam staat met de zoon aan de deur. Anamnese leert dat hij ne slag tegen zijnen arm gehad heeft. Maar één blik van iedereen toont dat hij niks heeft. Maar wel haar op zijn tanden want "mag ik de afstandsbediening van den tv?" kwam er op onbeschofte toon uit...
Het zijn net die mensen die gaan moeten oppassen, want als het serieus is gaan ze eerst ook nie geloofd worden... Altijd koppeke erbij houden, maar als we ze zien komen...grrrr
In elke stad of elk dorp heb je zo wel van die "dorpsfiguren"... Ze duiken regelmatig op op spoed en zijn zo ambetant als de pest. Eén van onze "dorpsfiguren", J, zien we liever gaan dan komen. Hij loopt er steeds"carnaval-achtig" gekleed bij en op een goede dag kwam hij me melden dat hij zwanger was! Yeah right! Misschien is "dorpsgek" meer op zijn plaats...
Maar die mensen hebben ook nooit geluk. Steekt J deze week de straat over en rijdt een automobilist hem pardoes aan. Meneer komt dus op spoed terecht (oproep inclusief MUG, zw en Politie) en zaait daar eigenlijk "terreur". Ik zou het zo niet mogen noemen maar als je zo je late shift begint zit de sfeer er al goed in! Roepen, tieren, huilen, in onderbroek (en wàt voor onderbroek) de gang oplopen, slaan, vloeken, nog eens slaan, politie het leven zuur maken, nog wa slaan, scanner weigeren, infuus uittreken en dan al bloedend de gang oplopen... noem maar op. Mijn collega's van de vroegen hadden fixatie geprobeerd maar zelfs daar vond hij zijn weg uit!... Het was nog geen half drie en ik was al mee zot! Uiteindelijk heeft taxi-politie meneer zelfs niet kunnen komen ophalen (J had niks), want hij had zelf al zijn weg naar buiten gevonden. Op onze spoed raak je niet zomaar binnen en ook niet zomaar buiten... maar wees gerust, hij was wél zo slim om te weten hoe je de deur opent (na een korte observatie van buitengaande patiënten)... Politie dus na een "nutteloze rit" terug naar bureau en wij toch stiekem content dat onze "dorpsfiguur" weg was...
Naast de dorpsfiguren heb je ook nog de gewoontebezoekers van de spoed.
Om de meest onnozele reden komen ze naar spoed, voor zichzelf, voor de kinderen, voor anderen (en zij komen dan zelf mee want zij weten toch alles van spoed en kennen het ganse ziekenhuis)... Een rekening betalen doen ze NOOIT! En waarom zouden ze naar de huisarts gaan? "Want daar moete direct betalen!". En hun kinderen geven licht in het donker van alle (onnodige) röntgenstralen die ze al kregen (ik weet het, da kan niet maar 't is bij manier van spreken). En onbeleefd zijn ze ook. En ze spreken artsen aan bij voornaam. En ze zijn nie content als ze de arts van hun keuze niet krijgen. En ze stoken alle andere patiënten op. En ze blijven niet. En ze steken voor. En ze moeten altijd te lang wachten. En ze zagen da den tv in de wachtzaal op Eén staat en nie op VTM. En ze blijven zich afvragen waarom zij voor het ongeluk geboren zijn. En ze komen bijna altijd voor NIETS! En ze weten de weg in het ziekenhuis beter dan de verpleegkundigen. En... ik ga stoppen met opnoemen of morgen zit ik hier nog!
Die bewuste avond belt mevrouw. "Is dokter R daar?" Ik hoor mijn collega haar stem van toonhoogte veranderen en we wagen een gokje van wie er aan de lijn hangt. Erg, ik weet het, maar van de 3 verpleegkundigen en 1 arts, hebben er wel 3 het bij het juiste eind! "Ai neen, da meende niet! Wa nu weer?" vraagt de arts. Blijkt da haar zoon WEERAL slaag gekregen heeft op school (hoe doen ze het toch, die kinderen hebben zèlf nooit niks gedaan hé!). En nu, op ne zondagavond, om 22u, "kan hij het toch niet meer houden en morgen moet hij naar school en da ga toch nie gaan en...". 10 minuten later "Ding-dong", en madam staat met de zoon aan de deur. Anamnese leert dat hij ne slag tegen zijnen arm gehad heeft. Maar één blik van iedereen toont dat hij niks heeft. Maar wel haar op zijn tanden want "mag ik de afstandsbediening van den tv?" kwam er op onbeschofte toon uit...
Het zijn net die mensen die gaan moeten oppassen, want als het serieus is gaan ze eerst ook nie geloofd worden... Altijd koppeke erbij houden, maar als we ze zien komen...grrrr
Miserie!
Meneer X, een jongeman van 40 met een ernstige levercirrose, wordt opgenomen met reden "Daling Algemene Toestand", een DAT-je zeg maar. Normaal gereserveerd voor ouderlingen...
Meneer kon eigenlijk zo goed als niks meer, niet stappen, moeilijk spreken, moeilijk plassen, niet meer eten, niet meer drinken... noem maar op. Hij zag zo geel als een banaan, gevolg van de levercirrose (door alcoholmisbruik), maar bij de vraag wat er scheelde werd alles vlotjes opgenoemd, maar van ooit enig alcoholgebruik werd met geen woord gerept!
Enfin, zo moeilijk dat hij kon praten, reclameren daarentegen ging wel nog! Sta ik naast meneer zijn dossier in te vullen, moet hij plots plassen. "Ik moet pissen!! NUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU! EEN FLES! 't Is te LAAT! RAPPER! ALLEZ JONG!" Rap-rap-rap om een fles hollen, is de eerste druppel in de broek (was da normaal niet de laatste druppel?), kwaad omdat ik te lang weg was terwijl ik zelden zoo spurt om een fles! Echt, ik had me gehaast, reken er maar op!
Bon, labo'tje, infuusje, EKG, urinekultuurke terwijl we toch bezig zijn, de gebruikelijke zaken. Ik vroeg me eigenlijk al af wat er zo "stonk" (vergeef me het taalgebruik), maar toen ik meneer zijn penis zag, wist ik het direct. Ontstoken tot-en-met! Zelfs het vel was er al van af! Zucht, da moet pijn doen!
Resultaat van het urineonderzoekske : een urineweginfectie! Meneer ontwikkelt daarbij onder mijn handen ook nog eens hoge koorts (van 36,7°C naar 39,7°C in een half uurke tijd). Antibiotica-therapie voor de infectie, opname voor de oppuntstelling algemene toestand, en ik denk bij mezelf... Alcohol is toch voor nie veel goed...
Meneer kon eigenlijk zo goed als niks meer, niet stappen, moeilijk spreken, moeilijk plassen, niet meer eten, niet meer drinken... noem maar op. Hij zag zo geel als een banaan, gevolg van de levercirrose (door alcoholmisbruik), maar bij de vraag wat er scheelde werd alles vlotjes opgenoemd, maar van ooit enig alcoholgebruik werd met geen woord gerept!
Enfin, zo moeilijk dat hij kon praten, reclameren daarentegen ging wel nog! Sta ik naast meneer zijn dossier in te vullen, moet hij plots plassen. "Ik moet pissen!! NUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU! EEN FLES! 't Is te LAAT! RAPPER! ALLEZ JONG!" Rap-rap-rap om een fles hollen, is de eerste druppel in de broek (was da normaal niet de laatste druppel?), kwaad omdat ik te lang weg was terwijl ik zelden zoo spurt om een fles! Echt, ik had me gehaast, reken er maar op!
Bon, labo'tje, infuusje, EKG, urinekultuurke terwijl we toch bezig zijn, de gebruikelijke zaken. Ik vroeg me eigenlijk al af wat er zo "stonk" (vergeef me het taalgebruik), maar toen ik meneer zijn penis zag, wist ik het direct. Ontstoken tot-en-met! Zelfs het vel was er al van af! Zucht, da moet pijn doen!
Resultaat van het urineonderzoekske : een urineweginfectie! Meneer ontwikkelt daarbij onder mijn handen ook nog eens hoge koorts (van 36,7°C naar 39,7°C in een half uurke tijd). Antibiotica-therapie voor de infectie, opname voor de oppuntstelling algemene toestand, en ik denk bij mezelf... Alcohol is toch voor nie veel goed...
zondag 2 mei 2010
Leve den informatica!
We hebben een nieuwe apotheekkast. Afijn, nieuw kan je ze niet noemen want ze is al een tijdje in gebruik, alleen niet zoals het moet.
Wat houdt het nu eigenlijk in? We moeten, als we iets van medicatie uit de kast willen halen, onszelf registreren dmv onze vingerafdruk. Dan "haal" je de patient op, je registreert de aanwezige arts, en dan het medicament. En dan floept de overeenkomstige schuif met het gevraagde medicament open. Moet zeggen, iedereen stond er een beetje sceptisch tegenover maar het blijkt uiteindelijk nog vlotjes te werken. En je kan niks meer vergeten aan te rekenen want dat gebeurt allemaal automatisch! Yehaa!
Bon, de kast was 24u in gebruik, nog niet helemaal zelfs, toen de computers uitvielen waarop alle medische programma's staan. De dokters konden niks meer typen maar wat kon ons dat schelen? Inderdaad, niet veel, tot we merkten dat we geen medicatie uit onze kast meer kregen... omdat het systeem "out of sync" was en "niet meer kon aanmelden"!
"Ahum, sorry mevrouw, u moet even wachten want we krijgen de Fastumgel niet uit onze apotheekkast!" Dus apotheek bellen, de kast deblokkeren en alles dubbel aanrekenen en tenslotte, als het systeem terug werkt, alles terug in die verdomde software inbrengen... Fantastisch systeem toch!?
Sinds de kast in gebruik is heeft het systeem al verscheidene keren gefaald. Ambetant voor ons, maar al even ambetant voor de apothekers die ons dan steeds te hulp moeten snellen... Maar ja, ze doen dat met plezier hoor, de apotheekdames! En de informatiecamensen komen ons al met evenveel met plezier te hulp.
Je merkt eigenlijk dat heel die informatica aan mekaar hangt. Ligt het inschrijfsysteem (Infohos bij ons) plat? Geen medicatie. Ligt het Meddos plat? Geen medicatie. Op het verdiep twijfelden ze in elk geval niet aan mijn goede wil, maar ik moest mijn patient afleveren zonder dat hij al zijn medicatie gekregen had. Ik zag dat het eerst op hun heupen werkte dat de KCl niet in het infuus zat, maar toch gaven ze mij het voordeel van de twijfel en zonder morren brachten ze alles in orde.
Lang leve de techniek. Een makkie, zolang het maar werkt!
Wat houdt het nu eigenlijk in? We moeten, als we iets van medicatie uit de kast willen halen, onszelf registreren dmv onze vingerafdruk. Dan "haal" je de patient op, je registreert de aanwezige arts, en dan het medicament. En dan floept de overeenkomstige schuif met het gevraagde medicament open. Moet zeggen, iedereen stond er een beetje sceptisch tegenover maar het blijkt uiteindelijk nog vlotjes te werken. En je kan niks meer vergeten aan te rekenen want dat gebeurt allemaal automatisch! Yehaa!
Bon, de kast was 24u in gebruik, nog niet helemaal zelfs, toen de computers uitvielen waarop alle medische programma's staan. De dokters konden niks meer typen maar wat kon ons dat schelen? Inderdaad, niet veel, tot we merkten dat we geen medicatie uit onze kast meer kregen... omdat het systeem "out of sync" was en "niet meer kon aanmelden"!
"Ahum, sorry mevrouw, u moet even wachten want we krijgen de Fastumgel niet uit onze apotheekkast!" Dus apotheek bellen, de kast deblokkeren en alles dubbel aanrekenen en tenslotte, als het systeem terug werkt, alles terug in die verdomde software inbrengen... Fantastisch systeem toch!?
Sinds de kast in gebruik is heeft het systeem al verscheidene keren gefaald. Ambetant voor ons, maar al even ambetant voor de apothekers die ons dan steeds te hulp moeten snellen... Maar ja, ze doen dat met plezier hoor, de apotheekdames! En de informatiecamensen komen ons al met evenveel met plezier te hulp.
Je merkt eigenlijk dat heel die informatica aan mekaar hangt. Ligt het inschrijfsysteem (Infohos bij ons) plat? Geen medicatie. Ligt het Meddos plat? Geen medicatie. Op het verdiep twijfelden ze in elk geval niet aan mijn goede wil, maar ik moest mijn patient afleveren zonder dat hij al zijn medicatie gekregen had. Ik zag dat het eerst op hun heupen werkte dat de KCl niet in het infuus zat, maar toch gaven ze mij het voordeel van de twijfel en zonder morren brachten ze alles in orde.
Lang leve de techniek. Een makkie, zolang het maar werkt!
Abonneren op:
Posts (Atom)
