Sunday-morning-fever

Gisteren, zondag, had ik de ochtendshift. Moet zeggen dat ik mij nog redelijk "fris" voelde, want de avond ervoor, op het eetfestijn van de plaatselijke brandweer, waren er toch een behoorlijk hoog aantal pintjes naar binnen gelopen. Met een equipe ambulanciers naar een eetfestijn van de brandweer... komt niet goed... :-D
Enfin. We konden er rustig aan beginnen en ik was er eigenlijk niet zo kwaad om. Controles doen, alles in orde zetten, MUG controleren, bestellingen controleren, het hoort er allemaal bij. Stilaan stroomden ook de patiënten binnen : in elkaar gehaakte fietsers, papa's die voeten omslaan terwijl ze met de kinderen spelen, kinderen die vallen terwijl ze met de papa's spelen, enzovoort.
Er bood zich een 15-jarige jongedame aan die hoofdpijn had en plots niets meer kon zeggen. De jongeman die met haar mee was legde 'en français' kort uit dat ze die morgen ineens niks meer kon zeggen. Even testen, dacht ik bij mezelf. En terwijl ik in het Frans aan het meisje vragen begin te stellen, zegt meneer vrij bitsig "dat ze wel Nederlands verstaat hoor!". Hoe kan ik da nu weten als hij da niet op voorhand zegt? Enfin, niet op reageren, dacht ik... Ik vond het raar, en installeerde haar verder waarna ik parameters nam en een haar prikte voor een bloedafname en een infuusje. De spoedarts kwam zich even vergewissen van de situatie. Onze spoedarts spreekt Russisch en waagde een gokje dat die mensen ook Russich spraken. En inderdaad. Mijn collega verpleegkundige en ik stonden er ineens voor piet snot bij, want ik moet zeggen dat Russisch niet mijn sterkste vak geweest is! Maar wat blijkt? Dat meisje begint ineens zo hard en luid te lachen op iets wat de spoedarts in het Russisch uitspuwde, dat ìk ineens niet meer geloof dat ze ècht niks meer kan zeggen. Onze spoedarts vond het ook al verdacht. Een half uur en een RX thorax later is ze ineens miraculeus genezen, kan ze terug praten, is de hoofdpijn even plots verdwenen als ze opkwam en fladdert ze naar huis.

De deurbel gaat en ik laat een echtpaar binnen. "'t Is voor meneer, zijne neus bloedt." "Dag meneer, maar ik zie helemaal geen bloed... "Ah neen, het is juist gestopt." Da's dus altijd hetzelfde hé! "En ik moet morgen (maandag) bij de KNO-arts (Keel-Neus-Oor) komen maar ik denk niet dat ik zo lang kan wachten."
Owkee, ingeschreven, parameters genomen, en eens gepolst wat er nu eigenlijk gebeurd is. "Awel, er stond een korstje in mijne neus, en ik heb daar vorige week zitten aan krabben en da bloeide. En nu heb ik daar deze morgen terug zitten aan krabben en da bloeide weer! En da stopte nie!" Op de vraag of het veel was, durfden ze gelijk niet meer antwoorden, beseffend dat ze wel een beetje overhaastig naar de spoed gekomen waren. Het was wel een feit dat meneer ooit wel eens een echte neusbloeding heeft gehad en men toen een ader heeft moeten toebranden. Maar dat doen we niet voor een paar drupkes hé.
Meneer gaat maandag voor de zekerheid toch evenlangs bij de KNO.

En zoals neusbloedingen spontaan blijken te stoppen de moment dat mensen de parking van de spoed opdraaien, hebben we ook het probleem "We kregen hem nog in den auto maar nu krijgen we hem niet meer uit den auto!"... Kan gaan van oma of opa tot iemand die te diep in het glas heeft gekeken of één of ander vreemde substantie heeft ingenomen... Beste die ik eens gehad he ik dat ze een straalbezopen jongeman nog net in de auto gekregen hadden. Ze hadden hem langs de passagierskant op de achterbank gezet en hem zo verder getrokken, en dan langs de bestuurderszijde de deur toegedaan zodat hij daar tegen de deur leunde. Komen ze bij ons toe, ik pak een rolstoel en wandel naar buiten, en ik zie ze zo mooi de achterdeur langs de bestuurderskant opentrekken, waardoor de jongeman dubbelgeplooid uit de auto rolt! Past op, dan zijn die mensen nog kwaad bij hé!!! Omdat ik dienen tiep, totaal bewusteloos, alléén in de rolstoel trek door hem aan zijn riem omhoog te trekken... Ze moesten allemaal zichzelf eens in nuchtere toestand zo bezig zien! Er moet ne camera komen alleen al om dat te filmen :-D

Wat later. Riiiiiing... MUG. "Meneer van 37 jaar heeft rattenvergif gedronken en is bewusteloos". En weg waren we. Onze spoedarts had ècht geen zin in een intox, ik had eerlijk gezegd geen zin om een maagspoeling te doen. Maar als het zou moeten, geen probleem! Ergens in mijn achterhoofd kon ik rattenvergif linken aan bloedstolling, dus dit kon wel eens serieus zijn...
Bon, we komen aan en een tienermeid staat buiten en toont ons van ver de weg. Ze heeft meer interesse in haar GSM dan dan ze goesting heeft om te tonen waar meneer ergens is. "'t Is in de slaapkamer." Alsof wij van elk huis weten waar de slaapkamer is...
Meneer zit snikkend en snotterend op de zijkant van het bed. Mevrouw staat al even snotterend aan de slaapkamerdeur en nog een tweede tienerdochter schreeuwt hysterisch in de gang. Even horen wat hier aan de hand is.
"Mijn vrouw wil het aftrappen!!!"
"Ah, ok, en u heeft rattenvergif genomen meneer?"
"JA!"
Blijkt dat hij 5 korrels rattenvergif (of muizenvergif, hij wist het niet goed meer) netjes heeft opgelost in water en dan heeft uitgedronken. Sommige mensen denken dus echt dat zo daden alle problemen oplossen. Ik dacht: hij heeft het vergif opgelost dus een maagspoeling geen niet veel nut meer...
"En ik ga NIET mee!!!". Ai, probleem, maar problemen zijn er om opgelost te worden. Rustige babbel met meneer, met de hulp van de ambulanciers, mevrouw helpt door in meneer zijn armen te vallen, en meneer beslist om toch mee te gaan omdat mevrouw belooft om achter te komen. Alhoewel hij er toch nog van overtuigd blijft dat mevrouw wèg zal zijn als hij terugkomt. Eenmaal op spoed trakteer ik meneer op 2 bussen actieve kool. Hoe het smaakt? Geen idee, en ik wil het ook niet weten. Maar hij drinkt ze bijna helemaal leeg. Zijn vrouw komt naar spoed en alles lijkt te bekoelen. Maar meneer moet opgenomen worden om zijn bloedstolling te controleren, en dat is terug een druppel op een hete plaat. "Juste niks van!"
Hij trekt zijn infuus uit en gaat er samen met zijn vrouw vandoor. Waarop de spoedarts tegen ons ronkt dat we meneer moeten toeroepen "dat hij de MUG niet meer moet meevragen als hij straks nog wa vergif pakt want het zal zijnen beste keer nie zijn"! Dat hebben we wijselijk niet gedaan...

Moa njenk 'k em ekik nie gedronken!

Kom ik na een late shift nietsvermoedend de parking van ons appartementje opgedraaid, en zie ik 2 voeten tussen het door het plaatselijk gemeentepersoneel aangeplant plantsoen liggen.... 't is nie waar é! Enfin, auto geparkeerd, en hops eens gaan kijken wat er met die voeten scheelt en of de plantjes niet al te veel omgeploegd zijn...
"Meneer, zegt ne keer wa er scheelt!", tikkend op de man zijne jas, die toont da hij een voetbalsupporter is. "Moa niksken!" Een snuif met mijn gevoelig reukorgaan leert mij dat onze vriend "ethyl" ook mee is. "Allez, draait u nekeer op uwe rug. Edde gij gedronken?" "Moa njenk 'k em ekik nie gedronken!" Meneer blijkt Lucien te noemen, komt van de plaatselijke voetbalkantine en heeft uiteraard een paar glaasjes verzet. Bloed druipt van zijn gezicht want hij heeft toch een ferme snee boven zijn wenkbrauw. Ondertussen vertelt hij lustig verder terwijl hij zich op zijne rug probeert te draaien. Na herhaalde moeilijke pogingen lukt dat toch, terwijl ik de hulp van mijn vriend, ook ambulancier, inroep. Lucien was op 50 stappen van zijn huis verwijderd, want hij woont recht over ons.
We proberen hem recht te trekken maar dat lukt niet. Dedju toch, dienen drank é.
De snijwonde, die duidelijk gehecht moet worden, doet ons beslissen om de plaatselijke 100 dienst op te roepen om meneer waarschijnlijk ook een overnachting in het ziekenhuis cadeau te doen. Ze zullen het graag horen, onze collega's, want je moet weten dat wij zelf ook alletwee op die plaatselijke 100-dienst rijden. Enfin, zij vertrekken voor hun opdrachtje, en terwijl Lucien zelf nog enkele hopeloze pogingen onderneemt om recht te komen, helpen wij een beetje dat die pogingen niet lukken. Hij wil niet naar het ziekenhuis, zoveel is duidelijk, maar naar ons luisteren doet hij ook al niet. Maar ne nuttelozen rit zal het alleszinds niet worden ;-)
Onze collega's draaien de hoek om en hun gezichten spreken boekdelen! De ééne zie je zo denken van "aiiii neeen ééé!" en de andere schokt van het lachen terwijl hij aan het 3-en is (de status van ter plaaste). Eerste logische reactie (natuurlijk) : "Zeg, voert 'em zelf binnen é". Waarop ik zelf repliceer da we niet van wacht zijn. Lucien gaat ondertussen gewillig mee de ziekenwagen in, ik leg een verbandje aan en al knorrend vertrekken ze. Alweer een goede daad verricht ;-)
Mijn glaasje wijn heeft mij nog goed gesmaakt daarna.

's Anderendaags vertrek ik voor mijn late shift en lach spontaan terwijl ik naar mijn autotje stap. Ik zie die voeten nog liggen, was eigenlijk een raar zicht maar kom, komisch tegelijk. Ik zet mijn karretje in beweging, draai de hoek om, en terwijl ik voor het (uiteraard) rode licht sta te wachten... wandelt Lucien het zebrapad over, in dezelfde bebloedde kleren en enkele hechtingen rijker, maar nog niet (of niet meer) nuchter. Waggelend gaat hij verder en als hij mijn auto passeert ziet hij mij zitten, terwijl ik vriendelijk zwaai. Ik kon het niet laten. Hij kijkt verdwaasd en gaat zijn huisje binnen. Hij zal niet meer geweten hebben wie ik was, dankzij koning ethyl. Misschien maar best ;-)

Anekdotes...

- "'t is echt dringend madam!! Mijn vriendin is ziek!! Buikpijn" En hoelang heeft ze dan al buikpijn? "Al een ganse week madam!". Ok, wacht maar in de wachtzaal...
- Razend druk waar we nauwelijks opnames en MUG-gen kunnen bijhouden. Madam met dochter met pijnlijke vingers (zonder ongeval) zegt : "jullie wandelen hier altijd voorbij en wij zitten hier al een uur te wachten zonder dat de dokter kwam kijken..." Awel mevrouw, we doen ons best, maar er zitten hier doodzieke mensen al drie uur te wachten om naar hun kamer te gaan". Zij (tegen mijn collega) : "sorry, ik bedoelde het niet zoals het klonk...
- "La sonnette est cassée! Personne ne vient. Je dois voir un docteur pour une prescription! MAINTENANT!" Ok, we kunnen niet altijd springen om open te doen, da's just, en hij had inderdaad al 2x gebeld, maar dringend was het niet, en zijn rekeningen betaalt hij ook niet, en in de wachtzaal kon hij ook niet zitten want die zat al vol. "Een beetje wachten meneer aub... "Ah, oké!" Al rechtstaand dan maar. En dat lukte perfect!
- "Meneer, mag ik even die rolstoel gebruiken om iemand naar de radiografie te brengen?", zeg ik tegen een bezoeker die zich doodleuk in de laatste leegstaande rolstoel geplaceerd had. Bekijkt die mij vies en staat al mompelend recht. "Dank u wel". *gemompel*...
- "Madaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaam, ik moe drinken hebben!!!!!!!!!!!!!!!" Ge moogt niet drinken Hermine! "Moa ziet, ik versmacht van den dorst!!!!!! En zo ging dat nog een uur verder. Noteer dat madam pottedoof was en de spoed bomvol zat... 't was nog erger dan tierende verkopers op de markt die hun dikke kwaliteitskousen proberen aan de man (of vrouw) te brengen...
- Mug op de Plaats in X, bleek de Markt in X te zijn, maar de Plaats in X bestaat ook. Zwaaiende dame houdt ons tegen op de Markt in X. Den doktoor zegt "Maar 't is hier niet! 't Is op de Plaats!" Enfin, toch even verifiëren. Stoppen, handrem op, 100 oproepen dat het adres wel eens verkeerd kan zijn, en bevestiging krijgen dat de ziekenwagen op de Plaats in X staat en de MUG op de Markt in X, en alletwee voor dezelfde interventie weg zijn... Aan hysterische familie vragen "Welk adres heeft u doorgegeven?" en géén antwoord krijgen, niemand wist daar ineens het adres niet meer. Dan maar aan patiënt zelf gevraagd wat het probleem was en de 100 bevestigd dat wij juist waren en de ziekenwagen naar de Markt in X moest rijden ipv de Plaats in X. Leuk hoor. 10 minuten later zegt de dochter "Maar da is hier toch de "Ploasj""? Yeah right, ge moe da wel nie letterlijk vertalen naar den 100. Verwarrend? Voor ons ook, troost u. Maar we waren wel snel ter plaatse. Vraag mij niet wat het beroep van de dochter was, maar allezins niet vertaler- -tolk. Paniek brengt veel teweeg...
- Wéér MUG : "Ja, 't is echt raar. Een meneer zou al een ganse namiddag epilepsie-aanvallen doen en nu krijgen ze hem al een uur niet wakker..." Een UUR??? De dame van de 100-Centrale wist ook niet goed wat ze ervan moest denken. "Ik durf nie anders dan de MUG mee te sturen". Owkee!! Wiiwaa... Wat bleek : acuut geval van Jupileritis. Later op spoed : "Meneer, wees eens eerlijk, hebde gij al iets gedronken vandaag?", terwijl de man al wankelend stond te plassen en ik zijn infuus omhoog hield. "Awel, ja, maar nie veel zulle! 5 pintjes." Ik : "maar dan kunde toch tegen nie veel, ahzo wankelen op u benen van 5 pintjes..." Meneer mompelde (iets van aja, ah ja, aja, mja euh, awel, ja...). Resultaat : Ethanol van 3,19. Jaja, 5 pintjes! Denk da hij er toch een serieus aantal vergeten was!
- Dezelfde meneer, na het plasbeurtje : "Mag ik een sigaretje gaan roken?" Ikke : "nee meneer." Hij :"Ahja, enne, die draden da's niemeer nodig zu!" Ikke terug : "moa jawel, ahzo kan ik zien wa ge uitsteekt, en kunde gij geen sigaret gaan roken". Hij: "Mmmm, dedju". Ik : "Ei, ik ben slimmer dan da'k er uit zie zunne!" Goe geprobeerd in elk geval.
- Verpleegkundige van verdiep belt naar spoed om naar een van wacht zijnde arts te vragen. Ik neem de telefoon op met "Urgences"! Aan de andere kant antwoorden ze "Ah pardon" en ze legt toe. 3 seconden later belt zelfde verpleegkundige en antwoord ik met "Spoedopname". "Ah goe, want daarjust zat ik verkeerd!"... Manmanman...
- "Meneer, ze zijn weg met de MUG, ge gaat efkes moeten wachten". "Ah da's nie erg, ik kom straks anders wel terug". (was voor een te hechten snijwonde in de vinger, collega's hadden het verzorgd). Anderhalf uur later belt meneer terug aan. "Ik ben teruggekomen!". En als hij 10 minuten in de wachtzaal zit vertrekt de MUG opnieuw... Ze doen erom zeker op den 100??? "'t Is nie waar héééééé!"

;-)

"Kunde nie doen gelijk op TV?"

Gisteren avondwacht. We gingen frietjes bestellen, iets wat we regelmatig doen bij ons op spoed, eten bestellen. Echte boefers zijn we bij momenten. Frietkoten, pitta-uitbaters, chinese restaurants, de pizza-bar... ze verdienen écht geld aan de plaatselijke spoedopname. Enfin. Sinds woensdag waren we al aan het afspreken, na de heerlijke spaghetti van een collega binnegewerkt te hebben. "Vrijdag frietjesdag! Het is eens iets anders dan zondag-Josdag :-D.

Alles begon rustig, tot 17u hebben we ons zelfs een beetje verveeld. Onze bestelling stond al een tijdje op papier, af en toe kwam er een patiënt en ineens besloten we dat onze goesting in frietjes de bovenhand kreeg en draaiden we het nummer van onze trouwe frietjesleverancier. Njammie! We hadden nog een aantal patiënten en werkten deze vrolijk af. Op een bepaald moment waren de frietjes gearriveerd, en een wachtend familielid lachte vrolijk toen ze de heerlijke geur in de gang opmerkte. Op het moment dat we niet echt meer iets konden doen, dat de dokter eerst de patiëntenbehandeling verder moest uitwerken, sneden we onze maaltijd aan. Echt lekker, die geur die omhoog steeg toen we alles op de tafel installeerden! Onze magen begonnen te knorren van plezier dat die frietjes eraan kwamen. Maar helaas voor mij, het mocht weer niet zijn...

Ik had nauwelijks een paar frieten gegeten toen we via de Astridzender de plaatselijke ziekenwagen het HC100 hoorden oproepen. Owkee, ze kwamen eraan met een patiënt, no problem. Maar neen, "Kunt u de MUG bijsturen? Bewusteloze patiënt en we zijn gestart met de reanimatie". NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEN Nie wéér!!! JA dus...

Wiiwaa naar de plaats van interventie. Rea in gang, situatie was... "raar". Niemand kon echt zeggen wat er gebeurd was. Monitor aangelegd, intubatie, infuusje prikken, medicatie geven en we waren vertrokken. Een knappe twintiger stond in een hoekje gedrumd van de kleine keuken en kon geen meer kant op. Op de vraag "wat is er gebeurd" kwam alleen wat gebrabbel en "ik weet het niet", ondanks het feit dat hij erbij was toen alles gebeurde. Geen probleem, woord richten tot een andere man, die ondertussen met een infuuszak in de hand alles overschouwde. Bleek een buurman te zijn. "Tsja, op hem moete nie letten, hij is nie goe bij de zijnen", repliceerde hij naar de arts, bedoelend op de jongen. Maar zelf kon hij ons ook niets wijzer maken. Een andere man was in de zetel scheldwoorden aan het produceren en met zichzelf ruzie aan het maken. Raar, echt raar.

Wij deden naarstig voort, vragen stellend over mevrouw haar gezondheidstoestand. "Tsja, ze drinkt een beetje, en neemt medicatie tegen het drinken". Maar daarvan val je bij mijn weten nog altijd niet van dood. "En ze heeft een glazen oog". Dat hadden we al gemerkt.
Enfin, plots kwam de vraag : "kunde zo nie, allé, ge weet wel, kunde nie doen, allé, gelijk da ze op TV doen, zo ne shock geven?" Leg dan maar eens uit dat dat bij een asystolie geen fluit uitdoet... Tussendoor vond ik het zo zielig dat die jongen daar in dat hoekje gedrumd stond, niet goed beseffend wat er gebeurde, dat ik mijn koffer aan de kant zette, hem een hand reikte en rond ambulanciers en arts naar de woonkamer bracht. Waar hij op slag afgesnauwd werd door de andere meneer die mevrouw haar echtgenoot bleek te zijn.
Even later was de buurman waarschijnlijk opgelucht, want mevrouw fibrilleerde en we gingen dan toch shocken. Een paar keer zelfs. Maar niks mocht baten. Alweer een code 20 om aan mijn lijstje toe te voegen.

Papierwerk in orde brengen was niet zo simpel, want de echtgenoot snauwde ons continu af, terwijl hij amper op zijn benen kon staan en zich met een plof in de zetel liet vallen, luid vloekend. Ach ja, mevrouw dronk, meneer precies ook, en ik kreeg echt medelijden met de zoon, die niks snapte van het ganse gebeuren.
Ik deed een poging om te vragen waar we mevrouw mochten "opbaren", in afwachting van de komst van de ondertussen verwittigde begrafenisondernemer, want die kon pas een uur later komen. Mijne neus werd er bijna letterlijk afgebeten... "Ze ligt daar toch goed op de vloer?" Euh, ik vond dat respect voor een overledene op zijn plaats was en bemiddelde, en we mochten mevrouw uiteindelijk in de slaapkamer leggen.
De buurman beloofde daar te blijven tot de begrafenisondernemer er was. En weg waren we, beetje onder de indruk van het ganse gebeurde.

Eenmaal terug op spoed, merkte ik dat mijn lieve collega's mijn frietjes terug ingepakt hadden. Yeah right, ze wisten ook wel dat ik die niet meer ging opeten, maar het was een leuke gedachte en het gebaar telt. Kon ik ze maar met een elektroshock gelijk op TV terug lekker vers en warm maken... "Dream on"...

Wéér ne rea!

Gisteren in de late shift op spoed, had ik net mijn 2 koffie's binnen toen alweer de bel rinkelde. "Persoon bewusteloos" was de reden van oproep. Rap de MUG in en wiiwaa, maar het was een korte wiiwaa deze keer. Aangekomen in één van de "marginale" straten van 't stad stond de ziekenwagen al voor de deur, en in het deurgat stonden 2 dames rustig een sigaretje te paffen. Van paniek geen sprake dus. Eens binnen zag ik de 2 ambulanciers reanimeren, en ik dacht "nie wéér hé!". Enfin, koffer open, infuus geprikt, intubatie, en daar gingen we. Fibrillatie, reanimatie, fibrillatie, PEA (polsoze elektrische aktiviteit, het hart slaat maar je hebt geen pols) enz... Even rondkijken leerde ons dat meneer een slechte gezondheid had, 60 jaar was en in een ziekenhuisbedje in de kamer vertoefde. Dat bed stond tegen de muur en er was een schone bruine vlek op de muur, wat ons deed concluderen dat hij een verstokte roker was. Zijn bruine vingers konden dat enkel bevstigen. Ondertussen bleven de dames sappig verder roken buiten, en af en toe kwamen ze, sigaret in de hand, zich even van de toestand vergewissen. Toen ik even overnam om te "pompen" zei mevrouw : misschien moet u even zijn glycemie controleren? Yeah right, alsof dat op dat moment een prioriteit was (de bloedsuikerwaarde was trouwens goed).
Na ruim een half uur reanimeren hadden we ritme én pols, dus snel naar het ziekenhuis. Ik was al blij dat ik geen nieuwe code 20 aan mijn lijstje moest toevoegen.
Eenmaal op spoed leerde zelfs maar een halve blik op het 12-lead EKG dat meneer een massief hartinfarct gekregen had! "Euh, doktoor! Kijkt ne keer! Zouden we de cardioloog niet snel bellen??"
20 minuten later lag meneer redelijk stabiel, onder de nodige medicatie en opgelijnd op Intensieve Zorgen.
Alweer een leven gered...

wéér een code 20

Een rustige paasmaandag, maar mijn tweede koffie was nog niet helemaal binnengegoten of 't was al prijs... MUG! "val van trap in kelder, persoon bewusteloos en blauw"... dan weete meestal wel hoe laat het is. Mijn laatste 3 interventies waren 3 rea's (2x code 20 en 1x code DCD, wat zoveel betekent als... inderdaad), dus de 4e interventie mocht eens iets anders geven vond ik.
Enfin, wiiwaa naar de plaats van interventie. De dame was zodanig over haar toeren dat ze zelfs de keldertrap niet meer wist zijn. Te verstaan. Wij dan naar beneden (kende die keldertrappen? Ge moet zowat uw koffers in uwe nek leggen om beneden te raken en u ondertussen concentreren da je zelf niet beneden slibbert), geen mens te zien. Dan maar de kelder gaan verkennen en na een klein zoektochtje meneer gevonden naast de mazoutketel... again, no luck... Overleden. N°4 dus om aan mijn lijstje toe te voegen. Op de duur zou je gaan denken dat je Pietje de Dood meehebt in je binnenzak.
Het was tragisch eigenlijk. Hij was hout aan het stapelen bij een kennis en moet plots iets gekregen hebben, en ondanks onze volle vaart waren we te laat. Zit je daar dan ineens met een lijk in je kelder. Tot overmaat van ramp hoorden we dat meneer zijn dochter nu zaterdag trouwt. Dit wens je niemand toe, het hele verhaal niet eigenlijk. Mevrouw belt de dochter op maar die is zodanig over haar toeren van het tragische nieuws dat ze een schreeuw laat, de telefoon dichtsmijt en daarna haar GSM afstaat... Resultaat : dochter niet meer te bereiken, ambulance weg en wij hebben een tijdje gewacht maar op de spoed wacht ook werk, dus moet je op de duur ook door. Alle nodige informatie en documenten gegeven, gezegd dat ze met de dochter de begrafenisondernemer moeten bellen en dan moet je weg... en dan denk je in jezelf : "shit zeg"!

Een uur of twee later, als je aan eten denkt en je maag begint te knorren : riiiiiiiiiing! Een voetballer met een snee in zijn wenkbrauw, bewusteloos. Feit dat het op een voetbalveld was deed me al rillen, ik HAAT "MUGgen" op plaatsen waar té veel volk is. Again, wiiwaa, snor snor naar het bewuste veld, waar een ambulancier ons opwacht en meldt dat het allemaal behoorlijk meevalt. Bij mijn vraag waar meneer ligt, antwoordt hij : "helemaal vanachter, laatste deur rechts". En ik denk "Ai neeje!", en als ik de hoek om draai bekruipt mij een ziekelijk gevoel. Honderden mannen en vrouwen hebben de plaatselijke voetbalmatch meegemaakt en nuttigen daarna, heel luidruchtig, het nodige bruine schuimende drankje in de plastieken bekertjes dat ik zelf in mijn vrije tijd ook wel graag naar binnengiet. Maar nu supporteren ze voor ons, en als er iets is wat ik liever niet heb... Yeah right!
De ambulancier brengt ons dus tussen de drinkende zotte voetbalfans (met hun nodige commentaar) naar de mannenkleedkamer (hmm) waar de bewuste speler op de verzorginstafel ligt, klein sneetje boven de wenkbrauw, stifneck rond de hals, met hoofdpijn en kaakpijn, maar bewust. Goede pupillen, na onderzoek van de MUG-arts mocht de stifneck af (hij had geen pijn noch tekenen van nekletsel). Enfin, door de bende supporters, met ondertussen waarschijnlijk al een ander pintje in de hand, op naar het ziekenhuis. Met een staande ovatie voor de bewuste gesneuvelde speler op de brancard. Ik blijf erbij, ik HAAT het om te "MUGgen" waar té veel volk is (én teveel bier!!!)!
In het ziekenhuis, een beetje ambras, want volgens de regels van de instelling mag familie pas bij de patient als alle onderzoeken gebeurd zijn. Die mensen schoten de secretaresse letterlijk naar de maan! Had perfect in het Kuifje-verhaal gepast. Maar ik snap het eigenlijk wel, wij willen in rust werken, maar zij willen bij hun geliefde zijn. Maar is er een middenweg? Nee dus... "daar is de wachtzaal", maar blijkbaar bestaat er ook een soort "wachtzaal-allergie", dat er daar nog geen pillekes voor bestaan :-D

Terug naar de standplaats, toch nog rustig dat varkentje in ons kunnen stillen (lees : kunnen eten) en de rest van de shift binnen mogen blijven.

Conclusie : eindelijk toch eens iemand leven én wel naar een ziekenhuis kunnen brengen. Dat doed deugd!