Vorige week in mijn nachtshiftjes was het een gezellige drukte. Om 1u 's nachts besluiten we om een tasje koffie te nuttigen in onze keuken, nadat we net alle patiënten ontslagen ofwel opgenomen hadden. Onze dokter van dienst vergezelde ons.
Maar de rust wordt doorbroken door onze MUG-bel. Snel in de keuken de oproep aannemen: auto uit de bocht, overkop gegaan, mensen hebben niemand gezien en weten niet of er nog iemand in de wagen zit. In straat X ter hoogte van huisnummer 23 in dorp Y. Wij zoef weg.
We draaien de bocht van het ziekenhuis en een politiecombie vliegt ons voorbij, zonder zwaailichten of sirene. Maar aangezien ze continu voor ons uit rijden besluiten we dat ze ook op weg zijn naar dezelfde plek van interventie. En jawel. De ambulance was al voor ons weg omdat de kazerne dichter bij de interventieplaats is.
Soit, die combi blijft maar rijden, en wij erachter, maar nergens een auto overkop te bespeuren. Plots zie ik iemand staan langs de kant, ik stop, raampje naar beneden, en meneer vraagt of we de auto niet gezien hebben. Euh,... neen...???? "Awel, hier! Ziet! Hij ligt daar!" Den doktoor en ik kijken maar eerlijk, we zagen niks. Ik besloot dan maar om de MUG in achteruit te leggen, en ineens zie ik in het pikkedonker, tegen zo een werfwagentje, 4 wielen van een auto die op zijn zij ligt. Iedereen (2 politiecombi's, de ziekenwagen en een brandweerwagen), bijna inclusief de MUG, was er voorbij! Dan maar rap de ziekenwagen via Astrid verwittigd (ze riepen op dat ze al op een beroemde berg in onze buurt waren) dat ze moesten terugkeren, en bevestigd aan den 100 dat wij ter plaatse waren.
Doktoor en ik stappen uit, en aangezien het daar erg donker is pak ik de MagLite om te gaan schijnen in het wrak. Aangezien den doktoor blijft overleggen met de politie over wat er gebeurd is, ga ik dan maar, (met een ei in mijn broek over wat ik nú weer ga zien) alleen gaan kijken. Maar wat zie ik? Een total loss wrak en een beetje bloed ergens aan de carosserie, maar niemand te bespeuren. Dan maar in de haag gaan kijken, onder de werfwagen en in de nabije omgeving maar niemand te vinden. Het is een wonder dat deze persoon hier levend uit geraakt is... Het was een autotje van een plaatselijke pittabar, maar véél schoot daar niet meer van over. Naam en telefoonnummer van de pittabar waren anders nog wel duidelijk te herkennen!
Na overleg met de politie vertrekken we. Maar op terugweg komen we, 2km verder, meneer tegen... Hij wandelde gewoon naar huis, naar een gemeente die een goeie 25km verderop ligt! Goe zot! Enfin, meneer ging gewillig mee naar 't hôpital ('t was weer en francais), maar reeds bij aanleggen van de stifneck begon het gebruikelijke gevloek, want..."ik heb geen pijn in mijne nek, wel in mijne rug, ik heb da spel nie nodig!" (in 't Frans dan é).
Eenmaal in het ziekenhuis was het hek van de dam. IK had met meneer gelachen toen hij, gelegen op de brancard, zijn elleboog tegen de deur stootte (en ik was nog mijn kilometers van de MUG aan 't opschrijven). Ik kom in den box en hij begint van zijn oren te maken dat IK geen Frans tegen hem wil spreken, terwijl ik de ganse baan niet anders gedaan heb dan Frans gesproken!!! Ik vraag dan maar aan mijn collega of zij de SIS-kaart wil vragen, kwestie van niet nòg meer boeman te zijn, maar dan richt hij zich tot haar. Want... hij heeft pijn en wil NU verzorgd worden, en wij vragen alleen zijn SIS-kaart! "C' est pas possible!! PUTAIN!!!!" Ik hààt da woord hé!
Van het één komt het ander, de Stifneck vliegt de reabox rond, hij vloekt aan 100 per uur!, weigert ineens alle zorg, roept en tiert tegen iedereen en geeft zelfs onze spoedarts enkele duwen, zonder aanleiding!
Zijn echtgenote komt toe en ik vraag haar of ze meneer kan kalmeren, maar als ook dat niet lukt bellen we de politie om de gemoederen te bedaren. Alweer zonder resultaat. Ze besluiten om meneer mee te nemen, maar wij zeggen dat hij zich, gezien de crash, zéker moet laten onderzoeken door een arts in een ziekenhuis!
Besluit : de brandweer bestelde zeker wekelijks een lekkere pitta in deze bar (en ik kan echt zeggen, hun pitta is verukkelijk!), maar prompt werd beslist om daarmee te stoppen. Ook wij in het ziekenhuis, boefers dat we zijn, placeerden daar af en toe een bestellingske, maar in de toekomst zal dat ook niet meer gebeuren! Ook mijn vriend, bourgondiër tot én met, begaf zich regelmatig vol overgave naar deze pittazaak voor een lekkere bestelling, maar ik heb hem dat vanaf dàt moment verboden. Als er daar nog éénen pitta bestelt, zal IK het zijn, en ik zal hem zéker niet opeten, maar eens boel maken in zijn zaakske zoals hij dat die keer op onze spoed deed!
Ok, ik geef toe, ik heb ne grote mond. Boel zal ik daar niet gaan zoeken, maar... hij ziet ons daar NOOIT meer!!!!
zaterdag 27 november 2010
Brand? Wààr brand??
Wij hebben in ons ziekenhuis geen psychiatrie/PAAZ, maar toch komen de depressies bij ons binnen als zoete broodjes. Waarop we de echt ernstige gevallen dan moeten doorverwijzen naar naburige ziekenhuizen.
Gisteren is onze poetsvrouw was aan het plooien in onze "grote" berging, klopt er plots iemand op de poort. Dat was vroeger een garage, eigenlijk nog steeds, met een sectionale poort die na de verbouwingen nog steeds aanwezig is. Maar die "garage" wordt gebruikt als berging van alle soort.
Wat doet de kuisvrouw? Ze stuurt de franssprekende dame vriendelijk naar de ingang van de spoed. En ondertussen zegt ze tegen een collega dat er een "rare" dame aankomt.Enfin, we verwachten ze, maar zien plots op onze decten dat er gebeld wordt aan de ambulancegarage. Wij er naartoe, en wie laten we binnen? Jawel, dezelfde dame, die ons onvriendelijk zegt dat ze depressief is en hulp wil. De poort van de ambulancegarage stond open en dus had ze maar besloten om langs daar zich naar binnen te werken. Owkee, inschrijven en de dame in een box gezet, maar dat zat ze nog geen 2 minuten of ze moest hoogdringend een sigaret gaan roken. Dus de dame langs de hoofdingang naar buiten gelaten en gezegd dat ze gezellig buiten op het bankje lekker haar sigaretje kon opsmoren. Op de plaats waar ze eigenlijk binnen moest komen.
Zitten we een kwartiertje later in ons bureau (het was kalm voor een doordeweekse vrijdag) als plots het brandalarm afgaat! Nu, overdag is dat een taak van de receptie om op het brandalarm te reageren, maar omdat ze al de ganse dag het brandalarm op alle diensten aan het testen waren, besloten we zelf het irriterend gepiep af te zetten. De verpleegkundigen op spoed moeten immers àlles doen en kunnen!
Wat blijkt? Op de alarmdoos staat : BRAND SPOED NIVEAU 0 INGANG! Ik merk dat al onze toegangsdeuren open gaan en zie nog net de depressieve dame binnenglippen! Wat blijkt? In plaats van te bellen waar het hoorde en waar het ook netjes aangeduid staat (ok, in Nederlands), floepte ze het beschermkapje van het brandalarm en duwde gezwind de knop in! Waarna ze zich peilsnel naar haar box begaf! Een blaam van de hoofdverpleegkundige volgde. De dokter zei ook nog eens dat een brandalarm niet dient om zomaar in te duwen en ze bestelde een one-way-ticket naar de PAAZ van ons moederziekenhuis.
Hoe is het toch mogelijk...
Gisteren is onze poetsvrouw was aan het plooien in onze "grote" berging, klopt er plots iemand op de poort. Dat was vroeger een garage, eigenlijk nog steeds, met een sectionale poort die na de verbouwingen nog steeds aanwezig is. Maar die "garage" wordt gebruikt als berging van alle soort.
Wat doet de kuisvrouw? Ze stuurt de franssprekende dame vriendelijk naar de ingang van de spoed. En ondertussen zegt ze tegen een collega dat er een "rare" dame aankomt.Enfin, we verwachten ze, maar zien plots op onze decten dat er gebeld wordt aan de ambulancegarage. Wij er naartoe, en wie laten we binnen? Jawel, dezelfde dame, die ons onvriendelijk zegt dat ze depressief is en hulp wil. De poort van de ambulancegarage stond open en dus had ze maar besloten om langs daar zich naar binnen te werken. Owkee, inschrijven en de dame in een box gezet, maar dat zat ze nog geen 2 minuten of ze moest hoogdringend een sigaret gaan roken. Dus de dame langs de hoofdingang naar buiten gelaten en gezegd dat ze gezellig buiten op het bankje lekker haar sigaretje kon opsmoren. Op de plaats waar ze eigenlijk binnen moest komen.
Zitten we een kwartiertje later in ons bureau (het was kalm voor een doordeweekse vrijdag) als plots het brandalarm afgaat! Nu, overdag is dat een taak van de receptie om op het brandalarm te reageren, maar omdat ze al de ganse dag het brandalarm op alle diensten aan het testen waren, besloten we zelf het irriterend gepiep af te zetten. De verpleegkundigen op spoed moeten immers àlles doen en kunnen!
Wat blijkt? Op de alarmdoos staat : BRAND SPOED NIVEAU 0 INGANG! Ik merk dat al onze toegangsdeuren open gaan en zie nog net de depressieve dame binnenglippen! Wat blijkt? In plaats van te bellen waar het hoorde en waar het ook netjes aangeduid staat (ok, in Nederlands), floepte ze het beschermkapje van het brandalarm en duwde gezwind de knop in! Waarna ze zich peilsnel naar haar box begaf! Een blaam van de hoofdverpleegkundige volgde. De dokter zei ook nog eens dat een brandalarm niet dient om zomaar in te duwen en ze bestelde een one-way-ticket naar de PAAZ van ons moederziekenhuis.
Hoe is het toch mogelijk...
vrijdag 26 november 2010
Vorige week verschoot ik mij een bult...
... toen ik dringend moest plassen, en in volle vaart naar het toilet vloog. Ik trok de deur open, en een lollige collega had een isolerend alluminiumdeken aan het deurkozijn gehangen langs de binnenkant. Ik verzeker u... mijnen tikker sloeg over. Maar ik heb er dan wel nog hartelijk om gelachen! De automatische lichten in de kleedkamer en ook in het toilet hebben toch wel een secondje nodig tussen detectie en aanschieten, dat was genoeg om een geslaagde grap uit te halen! :-D
Niet te geloven....
...dat ze op sommige scholen erin slagen om leerlingen naar spoed te brengen zonder dat ze zelfs de naam van hun leerling kennen...
2 dames melden zich op spoed aan. "'t Is voor hém", zegt de ene, terwijl ze een verzekeringspapier op de balie legt. Achter de balie staat, onzichtbaar (hij was niet te zien omdat de balie vrij hoog is), een jongetje van ongeveer 10 jaar. Hij staat eventjes op zijn tenen en tuurt triestig over de balie heen. Blijkbaar is hij gevallen met een zichtbaar blauw oog tot gevolg. Uit ervaring weten we dat de lieve schooljuffrouwen nooit een SIS-kaart meehebben, vragen we naar de naam van de jongen. Maar blijkbaar was dat een heel domme vraag, want één van de dames vraagt of dat nu écht wel nodig is! Euh... ja...? Is dat nu écht zó raar? Enfin...
"Wat is de naam van de jongen?", vraag ik. Tot mijn verbazing kennen de dames enkel de voornaam (Sylvain), de achternaam kennen ze enkel fonetisch brabbelen... Als ik vraag hoe ik die achternaam moet schrijven, kijken de 2 dames mij onweerachtig aan... "Alles staat op het papier", zegt de ene dame in volle ergernis. Maar als ik haar dat papier toon en zeg dat er geen naam op staat (en ook niets anders), moeten ze beiden met het schaamrood op de wangen toegeven dat ze eigenlijk niets van de jongen weten.
Ok, laat ik dan maar zelf een gokje wagen naar de mogelijke schrijfwijze van de naam van de jongen. Na een paar pogingen vind ik een naam, die wel eens van onze kleine Sylvain zou kunnen zijn. Geboren in 2000, dus dat zou wel eens kunnen kloppen. Dus de naam aanvinken en het adres navragen bij onze schooljuffrouwen. Ja lap! Die konden dus uit de verste verte niet zeggen of dat adres wel eens juist of fout kon zijn. En navraag bij de Sylvain leverde nog minder op. Want... "Mijn mama heeft mij nooit verteld waar ik woon, ik mag dat niet weten", antwoordde de jongen! Geërgerd door de 2 schoolmistessen voor mijn neus, zeg ik dat ik zonder correcte naam, geboortedatum en adres niks kan doen en dat ze dus eindelijk maar eens moeten gaan bellen voor de juiste gegevens van die jongen! Man, ik kan dat dus echt niet geloven... komen ze daar bij mij hoog van de toren blazen en dan moeten ze tenslotte nog 3 telefoons plegen eer ze de gegevens van Sylvain allemaal opgesnord hebben!
Eind goed al goed, Sylvain kon met de dames terug mee (hij had enkel een blauw gezwollen oog), en ik hoop dat ze van mijn stiefkinderen tenminste een deftig schooldossier hebben én dat ze dat ook gebruiken indien nodig...
2 dames melden zich op spoed aan. "'t Is voor hém", zegt de ene, terwijl ze een verzekeringspapier op de balie legt. Achter de balie staat, onzichtbaar (hij was niet te zien omdat de balie vrij hoog is), een jongetje van ongeveer 10 jaar. Hij staat eventjes op zijn tenen en tuurt triestig over de balie heen. Blijkbaar is hij gevallen met een zichtbaar blauw oog tot gevolg. Uit ervaring weten we dat de lieve schooljuffrouwen nooit een SIS-kaart meehebben, vragen we naar de naam van de jongen. Maar blijkbaar was dat een heel domme vraag, want één van de dames vraagt of dat nu écht wel nodig is! Euh... ja...? Is dat nu écht zó raar? Enfin...
"Wat is de naam van de jongen?", vraag ik. Tot mijn verbazing kennen de dames enkel de voornaam (Sylvain), de achternaam kennen ze enkel fonetisch brabbelen... Als ik vraag hoe ik die achternaam moet schrijven, kijken de 2 dames mij onweerachtig aan... "Alles staat op het papier", zegt de ene dame in volle ergernis. Maar als ik haar dat papier toon en zeg dat er geen naam op staat (en ook niets anders), moeten ze beiden met het schaamrood op de wangen toegeven dat ze eigenlijk niets van de jongen weten.
Ok, laat ik dan maar zelf een gokje wagen naar de mogelijke schrijfwijze van de naam van de jongen. Na een paar pogingen vind ik een naam, die wel eens van onze kleine Sylvain zou kunnen zijn. Geboren in 2000, dus dat zou wel eens kunnen kloppen. Dus de naam aanvinken en het adres navragen bij onze schooljuffrouwen. Ja lap! Die konden dus uit de verste verte niet zeggen of dat adres wel eens juist of fout kon zijn. En navraag bij de Sylvain leverde nog minder op. Want... "Mijn mama heeft mij nooit verteld waar ik woon, ik mag dat niet weten", antwoordde de jongen! Geërgerd door de 2 schoolmistessen voor mijn neus, zeg ik dat ik zonder correcte naam, geboortedatum en adres niks kan doen en dat ze dus eindelijk maar eens moeten gaan bellen voor de juiste gegevens van die jongen! Man, ik kan dat dus echt niet geloven... komen ze daar bij mij hoog van de toren blazen en dan moeten ze tenslotte nog 3 telefoons plegen eer ze de gegevens van Sylvain allemaal opgesnord hebben!
Eind goed al goed, Sylvain kon met de dames terug mee (hij had enkel een blauw gezwollen oog), en ik hoop dat ze van mijn stiefkinderen tenminste een deftig schooldossier hebben én dat ze dat ook gebruiken indien nodig...
Abonneren op:
Posts (Atom)
