Tiens, ik ken da van ergens ...

Overal, op elke spoedopname, bij elke ambulancedienst, heb je ze … De gewoonte-bellers en de gewoonte-bezoekers … De naam zegt je iets, het gezicht komt je (veel te bekend) voor, je herkent stemmen van mensen, en als je MUG- of ziekenwagenoproepen krijgt, kan je aan het adres al bepalen welke persoon je gaat ophalen … Sedert een aantal weken hebben we een echte gewoonte-beller, de persoon slaagde er in om op 4 dagentijd 3x met onze MUG opgehaald te worden … uiteraard telkens om dezelfde reden (te diep in ’t glas gekeken zeg maar, of zeg ik beter: te diep in de fles gekeken). Zelfs de mensen van de 100 centrale begonnen ons al te vragen wat er daar eigenlijk allemaal gaande was met die persoon … Afijn, vandaag de vroegen aan ’t doen en ineens riiiiiiiiiiiiiiing … Mug dus! Ik stond klaar om een patiënt voor een opname naar de kamer te brengen, maar bij het horen van de bel heb ik spontaan mijn kar gekeerd aangezien ik op MUG stond. Mijn collega haakte net de telefoon in toen ik vroeg voor welke 100 centrale we moesten bollen (kwestie van mij in ’t francais een beetje voor te bereiden lol). “Voor Gent” zegt ze, ze zegt het adres en er gaat gelijk al een belletje rinkelen. Ze zegt dat ik moet vertrekken voor een COPD-opstoot, maar dat meneer zich nog redelijk goed voelt en zelf de deur zal opendoen. NATUURLIJK !!! ’t Is Fernand! Een man van om en bij de 70, beetje “verfrommeld”, onverzorgd, woont in een mini-rijhuisje (met zijn aziatische huishoudhulp bijna), COPD-patiënt en roker tegen de sterren op. Zijn moto: “Taxi nodig voor naar ’t hospitaal te gaan ??? Bel den 100 !!!”. Zo ook weer vandaag. Ik wil wedden met mijn MUGarts, maar aangezien ik zodanig overtuigend ben dat ik meneer eigenlijk al zou durven inschrijven nog voor we met de MUG vertrekken, dat hij natuurlijk niet wil meewedden … Dedju! Whiiii-whaaaaa er naartoe en ja hoor, ik zie aan de ambulanciers hun gezicht (en aan het huisje) dat we inderdaad weer bij Fernand zijn. Zijn “scooter” (zo ééntje à la Benidorm-bastards) staat in de gang geparkeerd, en ’t is zodanig smal dat we er bijna moeten overspringen! Fernand staat op zijn gemak zijn jasje aan te doen, klein beetje kort van adem maar niks om ons onnodig zorgen over te maken! Meneer kan zelfs nog grapjes vertellen, dus al gauw moest ik mij haasten om terug in de MUG te zitten en radiofonisch naar het ziekenhuis terug te keren, of mijne MUG-arts liet mij gewoon achter! Eens de ambulance meneer op spoed gebracht had, alle onderzoeken gedaan (niks speciaals) en een babbeltje met meneer gemaakt. Ik zei hem dat als hij geen echte opstoot had, evengoed een taxi kon bellen om naar het ziekenhuis te komen. En raar maar waar, hij gaf mij gelijk! Er nog even de nadruk op gelegd dat een factuur van de 100-ziekenwagen best wel doorweegt, en meneer zei zelf dat een taxi hem maar 5€ kost (hij woont bij wijze van spreken om de hoek)! Of hij het echt gesnapt heeft … valt af te wachten … En uiteindelijk … heb je aan zo’n interventie meer papierwerk dan wat anders … en laat net dat papierwerk hetgene zijn dat ik ooo zo graag doe … NOT!