Rascisme!

De laatste tijd moet je enorm opletten hoe je de buitenlandse patiënten benaderd, of nog voor je het zelf goed en wel beseft ben je een racist! Nu, ik ben geen racist, maar op den duur zou je er op een zwak moment toch over gaan twijfelen … Enkele voorbeelden: - Je vraag de SIS-kaart (op een MUG-interventie) van een allochtone dame met een epi, aan haar vriend, en je bent een racist! Ik zweer het, ik ben nog nooit zo uitgemaakt dan die ééne keer! Politie stond er op te kijken, maar meneer kende genoeg scheldwoorden om 5 minuten te vullen. - Je laat een allochtone dame met een enkelverzwikking even in de wachtzaal wachten. Net na haar komt een dame binnen met retrosternale pijn, lijkbleek, klam, zich aanmelden. Nog voor je ze inschreef laar je mevrouw binnen, want … “Time is Muscle” … Wat “time” voor de dame in de wachtzaal betekende, weet ik niet, maar in elk geval was ik de zotte racist! - Een dame ‘ze ziet er van Indaise afkomst uit) komt op zaterdagmiddag om klokslag 12u naar spoed, ze heeft al 2 weken last van een urineweginfectie. Onze spoedarts zegt dat ik ze in de wachtzaal mag laten wachten, en dat we eerst rap een boterhammeke gaan eten. Onder het moto: “’t Is al 2 weken, 20 minuten langer zal nu ook geen kwaad kunnen.” NOT dus, IK heb ze in de wachtzaal gezet, dus IK ben de racist! Meneer gaat klacht indienen bij de directie, ik had eigenlijk wel zin om ook een klachtje neer te leggen, maar ja, je laat dat allemaal over je heen gaan … - Altijd die uitleg dat de persoon in kwestie die naar spoed komt, GEEN Nederlands kan, alleen al om er bij te kunnen blijven. Als je vriendelijk zegt dat de familie in de wachtzaal mag wachten en straks bij partner/moeder/gelijk wie mag, ben je racist. Zelfs als de patiënt Frans spreekt, willen ze er bij ah ja, want die domme verpleegkundigen kunnen geen Frans … Bij ons zijn ze wel aan het verkeerde adres, wachtzaal = om te wachten! En daar blijven ze. EN … Als verpleegkundige ven je dan racist! (versta mij niet verkeerd, als mensen écht geen Nederlands kunnen, dan laat ik er wel degelijk een familielid bij, kwestie van voor geen communicatiebarrière te komen staan!). Kortom: wat je ook doet … juist ja … !

Tiens, ik ken da van ergens ...

Overal, op elke spoedopname, bij elke ambulancedienst, heb je ze … De gewoonte-bellers en de gewoonte-bezoekers … De naam zegt je iets, het gezicht komt je (veel te bekend) voor, je herkent stemmen van mensen, en als je MUG- of ziekenwagenoproepen krijgt, kan je aan het adres al bepalen welke persoon je gaat ophalen … Sedert een aantal weken hebben we een echte gewoonte-beller, de persoon slaagde er in om op 4 dagentijd 3x met onze MUG opgehaald te worden … uiteraard telkens om dezelfde reden (te diep in ’t glas gekeken zeg maar, of zeg ik beter: te diep in de fles gekeken). Zelfs de mensen van de 100 centrale begonnen ons al te vragen wat er daar eigenlijk allemaal gaande was met die persoon … Afijn, vandaag de vroegen aan ’t doen en ineens riiiiiiiiiiiiiiing … Mug dus! Ik stond klaar om een patiënt voor een opname naar de kamer te brengen, maar bij het horen van de bel heb ik spontaan mijn kar gekeerd aangezien ik op MUG stond. Mijn collega haakte net de telefoon in toen ik vroeg voor welke 100 centrale we moesten bollen (kwestie van mij in ’t francais een beetje voor te bereiden lol). “Voor Gent” zegt ze, ze zegt het adres en er gaat gelijk al een belletje rinkelen. Ze zegt dat ik moet vertrekken voor een COPD-opstoot, maar dat meneer zich nog redelijk goed voelt en zelf de deur zal opendoen. NATUURLIJK !!! ’t Is Fernand! Een man van om en bij de 70, beetje “verfrommeld”, onverzorgd, woont in een mini-rijhuisje (met zijn aziatische huishoudhulp bijna), COPD-patiënt en roker tegen de sterren op. Zijn moto: “Taxi nodig voor naar ’t hospitaal te gaan ??? Bel den 100 !!!”. Zo ook weer vandaag. Ik wil wedden met mijn MUGarts, maar aangezien ik zodanig overtuigend ben dat ik meneer eigenlijk al zou durven inschrijven nog voor we met de MUG vertrekken, dat hij natuurlijk niet wil meewedden … Dedju! Whiiii-whaaaaa er naartoe en ja hoor, ik zie aan de ambulanciers hun gezicht (en aan het huisje) dat we inderdaad weer bij Fernand zijn. Zijn “scooter” (zo ééntje à la Benidorm-bastards) staat in de gang geparkeerd, en ’t is zodanig smal dat we er bijna moeten overspringen! Fernand staat op zijn gemak zijn jasje aan te doen, klein beetje kort van adem maar niks om ons onnodig zorgen over te maken! Meneer kan zelfs nog grapjes vertellen, dus al gauw moest ik mij haasten om terug in de MUG te zitten en radiofonisch naar het ziekenhuis terug te keren, of mijne MUG-arts liet mij gewoon achter! Eens de ambulance meneer op spoed gebracht had, alle onderzoeken gedaan (niks speciaals) en een babbeltje met meneer gemaakt. Ik zei hem dat als hij geen echte opstoot had, evengoed een taxi kon bellen om naar het ziekenhuis te komen. En raar maar waar, hij gaf mij gelijk! Er nog even de nadruk op gelegd dat een factuur van de 100-ziekenwagen best wel doorweegt, en meneer zei zelf dat een taxi hem maar 5€ kost (hij woont bij wijze van spreken om de hoek)! Of hij het echt gesnapt heeft … valt af te wachten … En uiteindelijk … heb je aan zo’n interventie meer papierwerk dan wat anders … en laat net dat papierwerk hetgene zijn dat ik ooo zo graag doe … NOT!