't Is van die hoestsiroop!

De ziekenwagen brengt op een zonnige zomerse maandagavondeen dame van rond de 40 binnen. Ze heeft met haar wagen 2 geparkeerde auto's geramd en is daarna tot stilstand gekomen tegen een huisgevel. De dame heeft geen verwondingen, alleen ... ze doet een beetje "raar" ... Ze weet niet hoe het ongeval gebeurd is, zelf heeft ze zeker niks verkeerd gedaan waardoor ze het ongeval zou kunnen veroorzaken, alleen, ze was gehaast (maar ze reed zeker niet te snel). Ze praat zeer traag, maar op de vraag of ze alcohol gedronken heeft, zegt ze met volle borst NEE! Ok, aangezien de dokter iedereen op zijn/haar woord gelooft, moeten we toch een bloedafname doen. Maar eerst wil ze een sigeretje gaan roken, alleen heeft ze een klein probleem: ze heeft geen sigaretten meer. Conclusie: als we ze buitenlaten is ze den hof af, en de dame moest zeker in het ziekenhuis blijven, want de politie zou een ademtest komen doen ... Niets van dat roken dus. Onze vrienden van de blauwe brigade komen aan terwijl ik de bloedafname doe, en vervolgen mag mevrouw in het alomgekende grijze bakje blazen. Het lukt wonderwel van de eerste keer, en wat blijkt ??? 0.93, staat er op het scherm te lezen. De agente vraagt nogmaals of mevrouw gedronken heeft, maar ze zegt van niet en voegt er aan toe dat "het een fout van het masjien is, dat het de restanten zijn van de alcohol van de vorige blazer" ... Ugh-uh! Verkeerde uitleg. Ik wil mij in het ganse gebeuren niet moeien maar mevrouw vraagt mij ineens of het kan zijn dat die test 0.93 aangeeft doordat ze hoestsiroop gedronken heeft, want ze zit met een "bronchite"! Euh ... neen da kan niet. Maar ze zegt dat het wel van die hoestsiroop moet zijn, want anders heeft ze niks gedronken! Yeah right, da wil zeggen dat in de winter het halve land dus zat rondrijdt omdat ze hoestsiroop drinken als ze een verkoudheid hebben ofwa? Een toxico-test op urine leert ons dat ze positief test op benzodiazepines. En het alcoholgehalte in haar bloed bleek ook al vrij hoog. Mevrouw mocht mee met de politie om op het bureau verder verhoord te worden. Wat mij opviel was, dat ze 2 verschillende slippers aanhad, dus ik vroeg haar waarom ze dat deed: "Moa ja, madam, ik moestek ik mij haasten zu, want ik moest mijne man gaan halen, en ik zal nie goed gezien hebben é" ... Die hoestsiroop toch hé, straf spul! Let dus maar op als jullie in de winter een verkoudheid krijgen hé!

Rascisme!

De laatste tijd moet je enorm opletten hoe je de buitenlandse patiënten benaderd, of nog voor je het zelf goed en wel beseft ben je een racist! Nu, ik ben geen racist, maar op den duur zou je er op een zwak moment toch over gaan twijfelen … Enkele voorbeelden: - Je vraag de SIS-kaart (op een MUG-interventie) van een allochtone dame met een epi, aan haar vriend, en je bent een racist! Ik zweer het, ik ben nog nooit zo uitgemaakt dan die ééne keer! Politie stond er op te kijken, maar meneer kende genoeg scheldwoorden om 5 minuten te vullen. - Je laat een allochtone dame met een enkelverzwikking even in de wachtzaal wachten. Net na haar komt een dame binnen met retrosternale pijn, lijkbleek, klam, zich aanmelden. Nog voor je ze inschreef laar je mevrouw binnen, want … “Time is Muscle” … Wat “time” voor de dame in de wachtzaal betekende, weet ik niet, maar in elk geval was ik de zotte racist! - Een dame ‘ze ziet er van Indaise afkomst uit) komt op zaterdagmiddag om klokslag 12u naar spoed, ze heeft al 2 weken last van een urineweginfectie. Onze spoedarts zegt dat ik ze in de wachtzaal mag laten wachten, en dat we eerst rap een boterhammeke gaan eten. Onder het moto: “’t Is al 2 weken, 20 minuten langer zal nu ook geen kwaad kunnen.” NOT dus, IK heb ze in de wachtzaal gezet, dus IK ben de racist! Meneer gaat klacht indienen bij de directie, ik had eigenlijk wel zin om ook een klachtje neer te leggen, maar ja, je laat dat allemaal over je heen gaan … - Altijd die uitleg dat de persoon in kwestie die naar spoed komt, GEEN Nederlands kan, alleen al om er bij te kunnen blijven. Als je vriendelijk zegt dat de familie in de wachtzaal mag wachten en straks bij partner/moeder/gelijk wie mag, ben je racist. Zelfs als de patiënt Frans spreekt, willen ze er bij ah ja, want die domme verpleegkundigen kunnen geen Frans … Bij ons zijn ze wel aan het verkeerde adres, wachtzaal = om te wachten! En daar blijven ze. EN … Als verpleegkundige ven je dan racist! (versta mij niet verkeerd, als mensen écht geen Nederlands kunnen, dan laat ik er wel degelijk een familielid bij, kwestie van voor geen communicatiebarrière te komen staan!). Kortom: wat je ook doet … juist ja … !

Tiens, ik ken da van ergens ...

Overal, op elke spoedopname, bij elke ambulancedienst, heb je ze … De gewoonte-bellers en de gewoonte-bezoekers … De naam zegt je iets, het gezicht komt je (veel te bekend) voor, je herkent stemmen van mensen, en als je MUG- of ziekenwagenoproepen krijgt, kan je aan het adres al bepalen welke persoon je gaat ophalen … Sedert een aantal weken hebben we een echte gewoonte-beller, de persoon slaagde er in om op 4 dagentijd 3x met onze MUG opgehaald te worden … uiteraard telkens om dezelfde reden (te diep in ’t glas gekeken zeg maar, of zeg ik beter: te diep in de fles gekeken). Zelfs de mensen van de 100 centrale begonnen ons al te vragen wat er daar eigenlijk allemaal gaande was met die persoon … Afijn, vandaag de vroegen aan ’t doen en ineens riiiiiiiiiiiiiiing … Mug dus! Ik stond klaar om een patiënt voor een opname naar de kamer te brengen, maar bij het horen van de bel heb ik spontaan mijn kar gekeerd aangezien ik op MUG stond. Mijn collega haakte net de telefoon in toen ik vroeg voor welke 100 centrale we moesten bollen (kwestie van mij in ’t francais een beetje voor te bereiden lol). “Voor Gent” zegt ze, ze zegt het adres en er gaat gelijk al een belletje rinkelen. Ze zegt dat ik moet vertrekken voor een COPD-opstoot, maar dat meneer zich nog redelijk goed voelt en zelf de deur zal opendoen. NATUURLIJK !!! ’t Is Fernand! Een man van om en bij de 70, beetje “verfrommeld”, onverzorgd, woont in een mini-rijhuisje (met zijn aziatische huishoudhulp bijna), COPD-patiënt en roker tegen de sterren op. Zijn moto: “Taxi nodig voor naar ’t hospitaal te gaan ??? Bel den 100 !!!”. Zo ook weer vandaag. Ik wil wedden met mijn MUGarts, maar aangezien ik zodanig overtuigend ben dat ik meneer eigenlijk al zou durven inschrijven nog voor we met de MUG vertrekken, dat hij natuurlijk niet wil meewedden … Dedju! Whiiii-whaaaaa er naartoe en ja hoor, ik zie aan de ambulanciers hun gezicht (en aan het huisje) dat we inderdaad weer bij Fernand zijn. Zijn “scooter” (zo ééntje à la Benidorm-bastards) staat in de gang geparkeerd, en ’t is zodanig smal dat we er bijna moeten overspringen! Fernand staat op zijn gemak zijn jasje aan te doen, klein beetje kort van adem maar niks om ons onnodig zorgen over te maken! Meneer kan zelfs nog grapjes vertellen, dus al gauw moest ik mij haasten om terug in de MUG te zitten en radiofonisch naar het ziekenhuis terug te keren, of mijne MUG-arts liet mij gewoon achter! Eens de ambulance meneer op spoed gebracht had, alle onderzoeken gedaan (niks speciaals) en een babbeltje met meneer gemaakt. Ik zei hem dat als hij geen echte opstoot had, evengoed een taxi kon bellen om naar het ziekenhuis te komen. En raar maar waar, hij gaf mij gelijk! Er nog even de nadruk op gelegd dat een factuur van de 100-ziekenwagen best wel doorweegt, en meneer zei zelf dat een taxi hem maar 5€ kost (hij woont bij wijze van spreken om de hoek)! Of hij het echt gesnapt heeft … valt af te wachten … En uiteindelijk … heb je aan zo’n interventie meer papierwerk dan wat anders … en laat net dat papierwerk hetgene zijn dat ik ooo zo graag doe … NOT!

Happy New Year in "Hotel Ethyl" !!!

Nieuwjaarsnacht werken ... Velen vrezen ervoor, anderen doen niks liever ... Ik had hem ongewild aan mijne rekker (collega was ziek, en de jeugd gaat liever vieren, vandaar). Thuis iemand niet zo content, ik niet zo content: 4e jaar op rij dat ik Nieuwjaar werk en 3e maal in mijn carrière dat ik nacht doe, vorig jaar verhuisd op 31 december, mijn vriend is vorig jaar 3 januari gestart met een eigen zaak dus een héél druk jaar achter de rug) maar ja ik had prijs en happy or not, ik moest nieuwjaarsnacht werken.
We hadden met ons 4-en (onzen spoedarts, mijn 2 collega's en ik) ne gansen diner voorzien, van aperitief, voorgerecht, hoofdgerecht, en als we 't er nog bij konden duwen, nen dessert. Ik had mijn collega's al verwittigd dat ik die nacht niks anders ging doen dan patiënten behandelen, patiëntenadministratie (anders loop je teveel achter de volgende nacht), eten en drinken. Alle werk dat we konden vermijden, zoals aanvullen en zo, deden we op 30 december een beetje extra.
Het begon veelbelovend. Ik vluchtte direct achter de PC om de patiënten in te geven, we ruimden alle boxen op, keken vlug even of er niks moest aangevuld worden en dan doken we met z'n 4-en in de keuken. Alles klaarzetten, en de kippeboutjes, Zwanworstjes, ansjoviskes enz rolden lekker binnen! Mmmm Plots was het zover! Nieuwjaar! De nodige zoenen werden uitgedeeld, we belden even naar onze collega 's op de verdiepen, kregen de nodige smsjes (een beetje teveel zelfs).
En om tien minuten na middernacht was het zover. Onze eerste patiënt werd binnengerold. Een oudere dame van 80 jaar was flauwgevallen. Onder de noemer "syncope" begonnen we de patiënt uit te werken, de dame herinnerde zich niks van het voorval, maar voor de rest was alles normaal! Dokter praatte met de familie, maar die wou niet dat mevrouw werd opgenomen! Waarom kom je dan überhaupt naar de spoed, als je geen behandeling of opname wil? Duh ... Blijkbaar deed mevrouw volgens de familie ook héél normaal. Afijn, 20 minuten later rolde ik mevrouw terug buiten, zette haar in de auto, gordel om, en weg waren ze.
Nog geen uur later begon waar we een beetje voor vreesden : de intoxgolf kwam op gang! Nr. 1 was een bewusteloze op een parking van een rusthuis bij onze Waalse buren ... Wie-waaaaa er naartoe. Het was een jongeman die een cocktail drugs gespoten/genomen had en een beetje veel buiten westen was. Verblijver 1 zijn kamer werd geboekt! Nr. 2 was een jongeman die hevig kotsend door onze vrienden van de 100 op een brancard binnengerold werd ... bwuuuuuuuuuurk! Uitkleden, beetje opfrissen voor zover dat kon met al dat gekots, en slapen op zijn linker zomerzijde! Nr 3 was terug ne MUG-oproep: vader was zijn zoon gaan ophalen nadat deze gebled had dat hij naar huis wou komen. Die jongen heeft de ganse baan in meneer zijn auto gekotst, en tegen de tijd dat ze thuis waren (2km) was hij zodanig knock-out dat ze hem uit de auto gesleept hebben en nog net in de garage konden "trekken". Daar wasten ze hem, deden netjes zijne pyjama aan, maar dan begon hij te schudden (van de kou), huisarts erbij en riiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiing! MUG ... Huisarts zei dat we een hersenletsel moesten uitsluiten omdat hij op de grond lag te beven ... Ahum ... Bedje 3 op het nachtverblijf was gevuld en ons "Hotel Ethyl" (ofte nachtverblijf) deed zijn naam weer alle eer aan. Ook hij heeft nog lustig gekotst, en ondertussen had meneer met zijn drugsintox ook al zijn maagske geleegd in bed ... zucht!
Nr 4 was een 40jarige dame die (van zattigheid) thuis gestruikeld was, pardoes met haar neus op nen betonnen trap ... Voor dat voorval had ze ook nog eens haar kleedje ondergekotst. Komt ze met den 100 binnen, vergezeld van haar man en een vreselijk ambetate dame, die zei dat ze een vertrouwenspersoon was ... Zij MOEST bij mevrouw blijven, want haar man kon geen Nederlands. Ik vroeg: "Welke taal spreekt meneer dan?" Aaaaaaah, Frans. Toen ik zei dat wij ook wel vloeiend Frans spreken, zei ze dat ze toch MOEST blijven ... foute zet. Ahzo ne moeial, curieuze madam en ambetant mens dat da was! Ze forceerde onze volautomatische deuren omdat ze moest zien wat er in de andere boxen allemaal gebeurde, liep overal binnen ez. Maar ze werd eens grondig op haar plaats gezet en dan werd het beter. Alleen bleef ze handtastelijk. Kende da? Zo van die dames die, als ze u iets zeggen, naar u toe buigen en uwen arm steeds vastpakken ??? Awel .. da deed ze dus bij iedereen van ons constant é! ...
Nr 5 was een man die luidroepend, tierend en wild om zich heen schoppend door de politie binnengetrokken werd. Hij had de handboeien om ... Ai neeen! Afijn, zijn facade hing vol met bloed, hij vroeg voortdurend wat hij misdaan had, en hij zei dat het geen misdaad was om een fles vodka te gaan kopen in de nachtwinkel en deze uit te drinken ... Inderdaad, dat is geen misdaad, nee. Hij kalmeerde, de boeien werden losgedaan, maar de 4 agenten bleven, net als wij, op hun hoede. Maar vanwaar kwam al dat bloed op zijn mooi wit giléken? Mijn collega kreeg plots die gilét naar haar gegooid ... Ik zei heel kalm (echt waar, ik was uitzonderlijk rustig bij al dit tumult!), dat dat bloed gewoon naar beneden liep van zijn gezicht, maar hij haalde uit en duwde mij brut achteruit! Woooow, niet zo slim om een verpleegster achteruit te duwen terwijl er 4 agenten staan op te kijken, niewaar? Idd, rap da wondje onder zijn oog door de dokter toegeplakt , bloed afgekuist en hij kon beschikken. Hij begon plots te bleiten en excuseerde zich, maar toen ik zei dat berouw na de zonde komt, kon hij die zin nog niet eens herhalen, want hij riep: "JA, inderdaad! Beraad komt na de zonde!". Nr 5 kon in de cel gaan slapen, waar hij trouwens ook nog ferm ambetant gedaan heeft blijkbaar!
Nr. 6 was een jongedame, en nog de leukste van allemaal. Ze trippelde op haar naaldhakken uit de ambulance, bleef bijna steken in die gaatjes in de ambulancetrap maar kon zich nog net rechthouden. Blijkbaar was ze, goed getoeterd, efkes van haar naaldhakken gesleerd en onderuit gegaan, en daarop hadden andere fuifgangers den 100 gebeld! Ze vroeg zich af wat ze bij ons kwam doen, en wij eigenlijk ook, want ze kon zelfs nog stappen met die naaldhakken zonder grote zatte bochten te maken ...
Om 5 uur besloten we dan maar om onzen dessert te nuttigen en ons hoofdgerecht te houden voor de volgende nacht. Wijselijk, we kunnen soms toch slim redeneren. Mama en papa van verblijver nr 2 bewonderden ons dat wij nog zo smakelijk konden genieten van tiramisu, tussen al dat gekots door. Geen probleem voor ons hoor! We zijn dat gewoon!
Tussendoor nog enkele telefoons gekregen van bezorgde ouders van zatte zonen en dochters. En zo zat onze nieuwjaarsnacht er nog vlug op, en gingen we moe maar tevreden naar huis. We zouden wel graag het gezicht eens willen zien hebben van onze verblijvers, zoen ze naar hun kruis grabbelden op de morgen en ontdekten dat ze ne pamper aanhadden ... SCHAAMTELIJK !!!
;-)