Wat denk je als je de diagnose hoort van de "beste" man aanwezig op een bomvolle spoed, de man die mobiel is, flankpijn heeft en voortdurend over en weer getsjold wordt tussen box, spreekkamer, RX, spreekkamer, RX, gang, RX ...? "SHIT!", dat denk je! Het was de enigste patiënt uit onze crazy laatavondshift die op Highcare opgenomen werd, maar wel die van wie we het het minst verwacht hadden ...
Even verduidelijken:
man komt binnen met rugpijn en pijn beide flanken sinds een paar dagen. Huisarts had Feldene voorgeschreven, klachten verdwenen, maar kwamen 4 dagen later terug. Meneer klopte (enfin, belde) bij ons aan met vraag voor verder onderzoek. We hadden nog 1 box vrij dus begonnen direct aan alle onderzoeken. Tegen de arts vertelde de man dat hij maar één "goede" nier had, de rechternier was een schrompelnier, de goede linkernier had reeds een stent in de A. Renalis. Dus schreef de arts een bloedafname voor en een RX abdomen. Meneer stond er op om te voet naar de foto's te gaan, dus wij lieten hem begaan. Op die RX was niet echt veel te zien. Omdat er maar interne patiënten bleven binnenkomen, zat meneer ondertussen in de spreekkamer te wachten. Hij moest terug naar boven voor een CT-abdomen, en mijn collega bracht hem deze keer met een rolstoelvervoer naar boven. Hij lachte: "Den eerste keer mocht ik te voet gaan, nu wordt ik al gevoerd!". Eenmaal meneer terug op spoed was, moest hij even op de gang wachten omdat er al iemand anders in de spreekruimte zat te wachten. Maar plots deden zijn bloedresultaten ons wel even verschieten: Hij had een nierfunctie van iemand die in terminaal nierfalen was! Whow!
Bedje op rea dus! En een echo later , waarin bleek dat de goede nier niet meer werkte door een obstructie van de stent in de nierslagader, werd een bedje op Highcare geregeld ... Het was een reuze contrast: onze beste patiënt werd plots de meest zieke patiënt ... Vooruitzichten waren niet echt goed: mogelijkheid om aan dialyse te geraken, mevrouw praatte zelfs al over het feit dat ze desnoods zelf een nier zou afstaan!
't Was wel een feit dat we gingen nadenken en een beetje een schuldgevoel kregen ... Maar onze arts zei zelf dat ze verschoot van de uiteindelijke diagnose, omdat meneer inderdaad "goed" binnenkwam ...
vrijdag 26 augustus 2011
Wa doede gulder iere ??!
't moet verschieten zijn om 's nachts een leger hulpdiensten aan uw bed te zien staan, zonder da ge daar zelf om gevraagd hebt. Het overkwam een dame met een hypo in een deelgemeente van onze stad.
Zoals elke avond ging ze met haar man slapen, na de nodige glycemiecontroles en inname van medicatie. Meneer wordt 's anchts echter wakker en vindt mevrouw hevig snurkend, badend in het zweet, naast hem. Hij belt de huisarts en de 100. Oproep "vermoeden CVA". Beide snellen ter plaatse en komen ongeveer tegelijk aan. En inderdaad, het kan een CVA zijn, maar al vlug blijkt dat mevrouw diabete is en een controle van de glycemie leert dat het een hypo is. Dus vragen de ambulanciers de MUG, terwijl de huisarts een poging doet tot toedienen Glucose. Terwijl wij ter plaatse gaan, blijkt dat meneer een Glucagon hypokit in de frigo liggen heeft, en wordt deze dus toegediend. Net als we aankomen worden we teruggeroepen, maar omdat we net uit de MUG stappen wil de MUG-arts toch eens gaan kijken. Eenmaal in de gang op de bovenverdieping, is het eerste wat we horen, een vrouw die duidelijk NIET mee wil met den ambulance. "Moa ze pakken mij NIE mee é!" In de slaapkamer aangekomen, blijft ze zich afvragen wat het legertje aan vreemde mensen daar doet, naast haar bed, terwijl ze alleen maar wil slapen! Ze trekt het deken over haar hoofd en roept dat we het licht moeten uitdoen! Ze is nog wat versuft en verward, ik controleer de glycemie, en deze is ondertussen al gestegen tot 79.
De vrouw veert terug recht in bed en vraagt zich luidop af WIE wij allemaal zijn en WAT wij in het putje van de nacht in haar slaapkamer komen doen. Rustig uitgelegd, terwijl MUGarts en huisarts verbroederen. Ze snapt het wel, maar ze vindt dat haar slaapkamer privédomein is en eist dat we weggeen. Aangezien haar man ons héél duidelijk maakt dat hij mevrouw regelmatig zal controleren, ruimen we op en gaan we weg. Ik ben de laatste die de slaapkamer uitgaat, terwijl mevrouw zich terug in bed nestelt om verder te slapen. Plots vert ze nog eens recht en roept "En doe da licht uit é!". Zo gezegd, zo gedaan, en we gaan naar beneden. Meneer verexcuseert zich, onnodig. En wij, wij gaan verder op spoed patiënten ontvangen!
Zoals elke avond ging ze met haar man slapen, na de nodige glycemiecontroles en inname van medicatie. Meneer wordt 's anchts echter wakker en vindt mevrouw hevig snurkend, badend in het zweet, naast hem. Hij belt de huisarts en de 100. Oproep "vermoeden CVA". Beide snellen ter plaatse en komen ongeveer tegelijk aan. En inderdaad, het kan een CVA zijn, maar al vlug blijkt dat mevrouw diabete is en een controle van de glycemie leert dat het een hypo is. Dus vragen de ambulanciers de MUG, terwijl de huisarts een poging doet tot toedienen Glucose. Terwijl wij ter plaatse gaan, blijkt dat meneer een Glucagon hypokit in de frigo liggen heeft, en wordt deze dus toegediend. Net als we aankomen worden we teruggeroepen, maar omdat we net uit de MUG stappen wil de MUG-arts toch eens gaan kijken. Eenmaal in de gang op de bovenverdieping, is het eerste wat we horen, een vrouw die duidelijk NIET mee wil met den ambulance. "Moa ze pakken mij NIE mee é!" In de slaapkamer aangekomen, blijft ze zich afvragen wat het legertje aan vreemde mensen daar doet, naast haar bed, terwijl ze alleen maar wil slapen! Ze trekt het deken over haar hoofd en roept dat we het licht moeten uitdoen! Ze is nog wat versuft en verward, ik controleer de glycemie, en deze is ondertussen al gestegen tot 79.
De vrouw veert terug recht in bed en vraagt zich luidop af WIE wij allemaal zijn en WAT wij in het putje van de nacht in haar slaapkamer komen doen. Rustig uitgelegd, terwijl MUGarts en huisarts verbroederen. Ze snapt het wel, maar ze vindt dat haar slaapkamer privédomein is en eist dat we weggeen. Aangezien haar man ons héél duidelijk maakt dat hij mevrouw regelmatig zal controleren, ruimen we op en gaan we weg. Ik ben de laatste die de slaapkamer uitgaat, terwijl mevrouw zich terug in bed nestelt om verder te slapen. Plots vert ze nog eens recht en roept "En doe da licht uit é!". Zo gezegd, zo gedaan, en we gaan naar beneden. Meneer verexcuseert zich, onnodig. En wij, wij gaan verder op spoed patiënten ontvangen!
maandag 25 juli 2011
Whoops!
Op een maandagavond komt er een dame aanbellen aan onze spoed: "Ik voel mij net zo goed, maar ik kan niet zeggen wat het is. Het is al van de zaterdag. Ik dacht dat het mijnen bloeddruk was. Stond hier deze morgen ook al voor de deur, maar heb dan beslist om bij mijn broer te gaan, die een bloeddrukmeter heeft. En aangzien mijnen bloeddruk goed was, ben ik dan toch maar niet gekomen. Maar het gaat maar niet over...". Owkee, mevrouw zag er ellendig uit, mar nu niet om te zeggen "slecht". Ik schreef haar in en vroeg min collega om haar alvast mee te nemen naar de "rea". Daar aangekomen, mevrouw een operatiehemdje aan en alvast aan de monitor gehangen. Mijn collega viel haast omver als ze het EKG zag waarmee mevrouw al 3 dagen rondliep!
Dat zijn dan mensen die direct naar spoed moeten komen en hoogrisico lopen. Neen, ze willen ons niet lastigvallen! En blijven stond niet echt op mevrouw haar agenda, maar ze besefte de ernst en is dan toch maar braaf meegegaan naar Intensieve Zorgen. Gelukkig ...
Dat zijn dan mensen die direct naar spoed moeten komen en hoogrisico lopen. Neen, ze willen ons niet lastigvallen! En blijven stond niet echt op mevrouw haar agenda, maar ze besefte de ernst en is dan toch maar braaf meegegaan naar Intensieve Zorgen. Gelukkig ...
Koning drank ...
Op een regenachtige, herfstige zondagmorgenshift, komt om 11u de ambulance binnengerold met op de brancard een bebloede man. Hij heeft een gigantisch gezwollen neus met op één neusvleugel een gigantische snijwonde. Op de vraag wat er gebeurd is, wisten we eigenlijk al het antwoord (we róken het gewoon!): "gevallen van zattigheid, terwijl hij de supermarkt uitkwam en smakelijk van zijn (2e) fles whiskey dronk. Hij had er dus inderdaad al ééntje op (een fles whiskey hé!). Hij was naar onze stad gereden met zijn brommerke, en bleek 2 helmen bij te hebben ...
Afijn, meneer op de brancard gelegd, bebloedde en whiskey-bemorste kleren uit (zijn witte sportschoenen waren meer rood dan wit van al da bloed). EKG genomen, bloedafname gedaan en infuusje aangehangen. 1l fysiologisch, kwestie van meneer wat rapper nuchter te krijgen zeker? De wonde op de neus kon perfect geplakt worden, en daarna meneer klaarmaken voor een ritje naar de CTscan. Ben met mijn collega bezig om meneer te installeren, en hij draait zich ineens vlug op zijn zijde. "O jee, daar komen vodden van" schiet het door mijn hoofd, en ik grabbel een nierbekkentje en steek het snel onder zijn mond. En ja hoor, daar kwamen lustig de eerste braaksappen uit zijn mond gelopen! Hoe wist ik het! Mijn collega blij dat haar sportschoenen van het nodige braaksel en daarbijhorende stank gespaard bleven. En weet je wat meneer dan schreeuwt? "C' est votre faute que je dois vomir !!!" Yeah right! We zullen 't straks tegen de vrienden van de politie zeggen dat ze een nota maken hiervan!
Na de scanner kon het niet rap genoeg gaan, en verdween meneer gelijk een dief in de nach (overdag dan wel), een box vol bloed en op de grond lopend infuusvocht achterlantend! Soms steken we toch onze energie in nutteloze dingen ...
Afijn, meneer op de brancard gelegd, bebloedde en whiskey-bemorste kleren uit (zijn witte sportschoenen waren meer rood dan wit van al da bloed). EKG genomen, bloedafname gedaan en infuusje aangehangen. 1l fysiologisch, kwestie van meneer wat rapper nuchter te krijgen zeker? De wonde op de neus kon perfect geplakt worden, en daarna meneer klaarmaken voor een ritje naar de CTscan. Ben met mijn collega bezig om meneer te installeren, en hij draait zich ineens vlug op zijn zijde. "O jee, daar komen vodden van" schiet het door mijn hoofd, en ik grabbel een nierbekkentje en steek het snel onder zijn mond. En ja hoor, daar kwamen lustig de eerste braaksappen uit zijn mond gelopen! Hoe wist ik het! Mijn collega blij dat haar sportschoenen van het nodige braaksel en daarbijhorende stank gespaard bleven. En weet je wat meneer dan schreeuwt? "C' est votre faute que je dois vomir !!!" Yeah right! We zullen 't straks tegen de vrienden van de politie zeggen dat ze een nota maken hiervan!
Na de scanner kon het niet rap genoeg gaan, en verdween meneer gelijk een dief in de nach (overdag dan wel), een box vol bloed en op de grond lopend infuusvocht achterlantend! Soms steken we toch onze energie in nutteloze dingen ...
zaterdag 28 mei 2011
MUG op 't "verkeerde" moment
Soms vraag ik mij af hoe het er op andere spoedopnames soms aan toe gaat. Dan spreek ik niet van de grote spoedopnames waar er voldoende dokters en/of assistenten zijn om een spelletje kaart te spelen … Neen, op de kleine spoedopnames, zoals bij ons, waar er welgeteld 1 spoedarts is, 3 verpleegkundigen in een shift en in het weekend welgeteld één inslapende specialist. Die inslapende specialist stoor je zo weinig mogelijk gedurende zijn/haar 24u durende “inslaapshift”. De spoedarts die houdt gans het ziekenhuis draaiende: behandelt alle patiënten op spoed, belt specialisten op, schrijft ziekenbriefkes voor de patiënten (zéér belangrijk !!!), doet de interne rea’s en beantwoordt plichtsgetrouw alle MUGoproepen. MUG weg = doktoor weg = 1 verpleegkundige minder. Als je geluk hebt slaapt er een internist in en kan je alle interne pathologieën snel afwerken. Trauma’s kunnen soms al wat makkelijker wachten.
Maar die ééne spoedarts, de sukkelaar, … die heeft het bij momenten niet gemakkelijk hoor! ALLE patiënten zien, onderzoeken, foto’s voorschrijven zo nodig, behandelen, dossierke typen, ziektebreifke typen, voorschriftje typen … dag én nacht, 24u aan één stuk. Pas op, ze hebben er zelf voor gekozen, maar na een drukke shift, zonder slaap, had ik vandaag écht compassie met mijnen doktoor! Hij deed een shift van 9u gisterenmorgen tot 9u vanmorgen. Normaal is de aflossende spoedarts rond 9u in het ziekenhuis. Maar als dat niet zo is (zoals deze morgen), en om 9u06 klinkt de MUG-bel, dan krijgt je soms een vloekende spoedarts naast je in de MUG … Op die momenten denk ik dat ze beter zouden doen gelijk de verpleegkundigen hun shift, en een half uur overlapping voorzien.
Afijn, deze morgen was het dus van dat. 9u06 en riiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiing! Ik dacht van “OH NEEE” als ik D 100 op mijn dect zag staan, maar oooh ja, ’t was van dat. Na een slapeloze nacht waarin onze dokter al 5x met de MUG weggeweest was … Oproep was “Vermoeden CVA, dame 82 jaar, bewusteloos, HA vindt het niet écht nodig maar het HC100 stuurt toch een MUG mee” … Den oproep deed mijn haar al rechtkomen, versta mij niet verkeerd hé, maar da laatste zinnetje dat kan die bepaalde spoedarts dus echt door het lint jagen hé! Zeker om 6 minuten na 9 na een slapeloze nacht … Dus … da laatste zinnetje wijselijk “vergeten te zeggen” tegen de dokter. Eerst hebben we nog gepoogd hem te sparen door de aflossende wacht te bellen om te zien of zij soms toevallig al op de parking was, maar dat was uiteraard niet het geval. Dus met een vloekende dokter met een pot vol koffie in zijn handen weg met de MUG … Die momenten vraag ik mij soms af hoe het er op zo’n momenten aan toe gaat op andere spoedopnames … is dat daar ook zo? Heb je dan ook een “kokende” dokter naar jou zitten, die commentaar geeft op alles en nog wat enz …
Afijn … De dame in kwestie heeft het na een reanimatiepoging helaas niet overleefd. En onzen doktoor … die had een overuur gepresteerd. Hopelijk kan hij het eens terugnemen Want wij verpleegkundigen kunnen daar enkel van dromen!
Maar die ééne spoedarts, de sukkelaar, … die heeft het bij momenten niet gemakkelijk hoor! ALLE patiënten zien, onderzoeken, foto’s voorschrijven zo nodig, behandelen, dossierke typen, ziektebreifke typen, voorschriftje typen … dag én nacht, 24u aan één stuk. Pas op, ze hebben er zelf voor gekozen, maar na een drukke shift, zonder slaap, had ik vandaag écht compassie met mijnen doktoor! Hij deed een shift van 9u gisterenmorgen tot 9u vanmorgen. Normaal is de aflossende spoedarts rond 9u in het ziekenhuis. Maar als dat niet zo is (zoals deze morgen), en om 9u06 klinkt de MUG-bel, dan krijgt je soms een vloekende spoedarts naast je in de MUG … Op die momenten denk ik dat ze beter zouden doen gelijk de verpleegkundigen hun shift, en een half uur overlapping voorzien.
Afijn, deze morgen was het dus van dat. 9u06 en riiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiing! Ik dacht van “OH NEEE” als ik D 100 op mijn dect zag staan, maar oooh ja, ’t was van dat. Na een slapeloze nacht waarin onze dokter al 5x met de MUG weggeweest was … Oproep was “Vermoeden CVA, dame 82 jaar, bewusteloos, HA vindt het niet écht nodig maar het HC100 stuurt toch een MUG mee” … Den oproep deed mijn haar al rechtkomen, versta mij niet verkeerd hé, maar da laatste zinnetje dat kan die bepaalde spoedarts dus echt door het lint jagen hé! Zeker om 6 minuten na 9 na een slapeloze nacht … Dus … da laatste zinnetje wijselijk “vergeten te zeggen” tegen de dokter. Eerst hebben we nog gepoogd hem te sparen door de aflossende wacht te bellen om te zien of zij soms toevallig al op de parking was, maar dat was uiteraard niet het geval. Dus met een vloekende dokter met een pot vol koffie in zijn handen weg met de MUG … Die momenten vraag ik mij soms af hoe het er op zo’n momenten aan toe gaat op andere spoedopnames … is dat daar ook zo? Heb je dan ook een “kokende” dokter naar jou zitten, die commentaar geeft op alles en nog wat enz …
Afijn … De dame in kwestie heeft het na een reanimatiepoging helaas niet overleefd. En onzen doktoor … die had een overuur gepresteerd. Hopelijk kan hij het eens terugnemen Want wij verpleegkundigen kunnen daar enkel van dromen!
Top 5 redenen om een MUG bij te vragen ...
Let op, deze zijn gehoord over de radio en soms uitspraken op stressmomenten. Maar 't zijn soms goei! Begint bijna altijd met een oproep naar het HC 100 :"Kunt u de MUG bijsturen?". Het HC 100 vraagt dan wat ze aan de mensen van de MUG mogen mededelen, en dan krijg je onderstaande quotes ... Zal later aangevuld worden!
1. "Patiënt is aardig" ...
2. "Patiënt gaat achteruit" ...
3. "Patiënt gaan van zijn zelven" ...
4. "Patiënt heeft te diep in het glas gekeken" ...
5. "Omdat de huisarts vindt da da nodig is" ...
:-D
1. "Patiënt is aardig" ...
2. "Patiënt gaat achteruit" ...
3. "Patiënt gaan van zijn zelven" ...
4. "Patiënt heeft te diep in het glas gekeken" ...
5. "Omdat de huisarts vindt da da nodig is" ...
:-D
zondag 24 april 2011
Oef!
Wat doe je als je een oproep krijgt voor een patiënt met hartklachten, je komt aan en je ziet dat er een dame van 200 kilo reeds in de ambulance en op de brancard ligt? Eerlijk ... Een zucht van opluchting slaken ...
Had achteraf toch wel een beetje een schuldgevoel, want de dame in kwestie overleed in ons ziekenhuis, na lang reanimatiepoging ...
Had achteraf toch wel een beetje een schuldgevoel, want de dame in kwestie overleed in ons ziekenhuis, na lang reanimatiepoging ...
maandag 21 maart 2011
Soms é!
Mensen zijn toch speciale wezens hoor … Ze zijn supercurieus, steken overal hun neus in en tussen, en zijn dan geshockeerd en kwaad bij omdat ze dan dingen zien die ze eigenlijk helemaal niet wouden zien…
Op een zonnige vooravond worden we met de MUG naar een verhanging geroepen, in één van de “mindere” buurten van onze stad (als u begrijpt wat ik bedoel). Hoe dichter we bij het interventie-adres aankomen, hoe “drukker” het wordt … De ambulance is net voor ons ter plaatse en de ambulancier toont al dat we niet teveel “moeite” meer moeten gaan doen. Maar omdat er nu éénmaal véél volk staat en ik mij de commentaren van omstaanders al levendig kan inbeelden (ze hebben niksken gedaan), neem ik toch monitor, medicatie en MUG-koffer mee. Het is een rijhuis met een brede poort en daarnaast een smal deurke, vlak aan de straat. Zo een deurke da je eerst volledig open moet doen om binnen te geraken omdat de muren langs beide kanten tot tegen het deurkozijn komen. Enfin, den ambulancier zegt ons dat we niet té ver binnen moeten gaan. En inderdaad… Deurke open en daar zagen we de voeten boven ons al hangen. En daar sta je dan, vlak onder “het hangend lijk” … Het is eens iets anders. Afijn, dokter glipt naar boven om toch even te verifiëren of meneer dood is (geloof me, je moest meneer eerst opzij duwen of je kon er niet onder kruipen, en je kon hem met één vinger moeiteloos aan de kant duwen). Ik moest niét mee, en besloot om vanonder van het zicht te blijven genieten. Wat later beslis ik dan toch maar om alles terug in de MUG te gaan zetten en de papieren al samen te rapen. En dan doe je de deur open en staan er toch een paar curieuzeneuzen vlak voor de deur die een glimp van het gebeurde moeten opvangen. Echt hé! En dan kan je op die moment niet echt vermijden dat ze “niks” zien en dan beginnen ze hysterisch te gillen, lijkbleek te trekken, te wurgen … en dan zou het nog mijn fout gaan zijn ook! Op mijn vraag om allemaal 5 meter achteruit te gaan kwam natuurlijk geen antwoord. Heb dan met de ambulanciers beslist om de ambulance vlak voor die deur te parkeren, kwestie van het zicht een beetje minder te maken, maar sommige mensen proberen dus nog te komen neuzen hé! Terwijl ondertussen al den helft van ’t straat wist wat er gebeurd was. Afijn, dan maar met de politie linten gespannen en dat hielp al beter…
Ben mij gaan bekommeren om de 2 mannen die de lugubere ontdekking gedaan hadden. Eén man lag hyperventilerend, huilend en bibberend aan 100 km per uur aan een sigaret te trekken. Hij stond op het punt ze in te slikken … Huilend vroeg hij me waarom, maar daar kon ik uiteraard niet op antwoorden. Hij vertelde wel 8 keer zijn verhaal, terwijl naast hem een dame stond die hem altijd zei “dat hij moest ophouden met vertellen en bleiten”! Mag een gebroken man die net het trauma van zijn leven opgedaan heeft, nog eens geen traan laten neen ???” Sommige mensen hebben toch weinig begrip hoor ..
Toen hij de politie naar hem toe zag komen, stelde hij mij rap nog de vraag of hij zou moeten blazen, “want hij had toch al een paar pintjes op en zou zeker positief zijn” … Denk dat het meneer zijn enige geluksmoment was die dag, dat ik op dié vraag “nee” antwoordde …
't Was écht wel triestig. De oom van die man was er ook. En dan moet je weten dat de broer van die man die zich verhangen had, zich 3 jaar geleden ook verhangen heeft ... Ze waren beiden nog geen 30 jaar ...
Op een zonnige vooravond worden we met de MUG naar een verhanging geroepen, in één van de “mindere” buurten van onze stad (als u begrijpt wat ik bedoel). Hoe dichter we bij het interventie-adres aankomen, hoe “drukker” het wordt … De ambulance is net voor ons ter plaatse en de ambulancier toont al dat we niet teveel “moeite” meer moeten gaan doen. Maar omdat er nu éénmaal véél volk staat en ik mij de commentaren van omstaanders al levendig kan inbeelden (ze hebben niksken gedaan), neem ik toch monitor, medicatie en MUG-koffer mee. Het is een rijhuis met een brede poort en daarnaast een smal deurke, vlak aan de straat. Zo een deurke da je eerst volledig open moet doen om binnen te geraken omdat de muren langs beide kanten tot tegen het deurkozijn komen. Enfin, den ambulancier zegt ons dat we niet té ver binnen moeten gaan. En inderdaad… Deurke open en daar zagen we de voeten boven ons al hangen. En daar sta je dan, vlak onder “het hangend lijk” … Het is eens iets anders. Afijn, dokter glipt naar boven om toch even te verifiëren of meneer dood is (geloof me, je moest meneer eerst opzij duwen of je kon er niet onder kruipen, en je kon hem met één vinger moeiteloos aan de kant duwen). Ik moest niét mee, en besloot om vanonder van het zicht te blijven genieten. Wat later beslis ik dan toch maar om alles terug in de MUG te gaan zetten en de papieren al samen te rapen. En dan doe je de deur open en staan er toch een paar curieuzeneuzen vlak voor de deur die een glimp van het gebeurde moeten opvangen. Echt hé! En dan kan je op die moment niet echt vermijden dat ze “niks” zien en dan beginnen ze hysterisch te gillen, lijkbleek te trekken, te wurgen … en dan zou het nog mijn fout gaan zijn ook! Op mijn vraag om allemaal 5 meter achteruit te gaan kwam natuurlijk geen antwoord. Heb dan met de ambulanciers beslist om de ambulance vlak voor die deur te parkeren, kwestie van het zicht een beetje minder te maken, maar sommige mensen proberen dus nog te komen neuzen hé! Terwijl ondertussen al den helft van ’t straat wist wat er gebeurd was. Afijn, dan maar met de politie linten gespannen en dat hielp al beter…
Ben mij gaan bekommeren om de 2 mannen die de lugubere ontdekking gedaan hadden. Eén man lag hyperventilerend, huilend en bibberend aan 100 km per uur aan een sigaret te trekken. Hij stond op het punt ze in te slikken … Huilend vroeg hij me waarom, maar daar kon ik uiteraard niet op antwoorden. Hij vertelde wel 8 keer zijn verhaal, terwijl naast hem een dame stond die hem altijd zei “dat hij moest ophouden met vertellen en bleiten”! Mag een gebroken man die net het trauma van zijn leven opgedaan heeft, nog eens geen traan laten neen ???” Sommige mensen hebben toch weinig begrip hoor ..
Toen hij de politie naar hem toe zag komen, stelde hij mij rap nog de vraag of hij zou moeten blazen, “want hij had toch al een paar pintjes op en zou zeker positief zijn” … Denk dat het meneer zijn enige geluksmoment was die dag, dat ik op dié vraag “nee” antwoordde …
't Was écht wel triestig. De oom van die man was er ook. En dan moet je weten dat de broer van die man die zich verhangen had, zich 3 jaar geleden ook verhangen heeft ... Ze waren beiden nog geen 30 jaar ...
Hoelang heeft u al pijn ???
Deze morgen staat een vriendelijke dame samen met haar echtgenoot voor de deur. Eenmaal binnen gaat onze gok onmiddellijk uit naar een werk-ongeval, aangezien mevrouw aangeeft dat het gaat om haar rechter knie, en ze beiden een vest aanhebben van een automerk. Maar we zitten ernaast. Haar rechter knie doet “pijn”. Op de vraag hoelang die knie al pijn doet, krijgen we een spontaan antwoord: “al 12 jaar”! De secretaresse en ik stuiken bijna van onze stoel! We proberen even te polsen of ze het zelf niet logischer vindt dat ze bij een specialist gaat. Maar nu is het plots echt wel erger geworden, ze kan er bijna niet op staan en heeft héél veel pijn, én haar orthopedist is in congé. Ze moet NU geholpen worden! Owkeeeeeee! Eenmaal ingeschreven vernoem ik het verhaal aan onze spoedarts. Hij vraagt mij om even te bellen of ze toch niet op de consultatie orthopedie terecht kan. En ja hoor, een telefoontje naar de van wacht doende orthopedist later, mag mevrouw naar de consultatie. Ik dus héél braafjes met een rolstoel bij mevrouw, maar o wee! “Gij peist toch niet dat IK dààr in ga zitten zekers ???” Euh, ik dacht het wel ja, aangezien die knie nu plots ondraaglijk pijn deed … Ik dacht niet dat het zò een dom idee was van mij om mevrouw een rolstoel te presenteren! Wèl dus. En waarom ze naar boven moet ??? “Awel mevrouw, hier krijgde gewoon ne foto waarop er toch niks te zien is, en gade naar huis met ne gips na het consult van een spoedarts zònder een orthopedist te zien. Terwijl de specialist op zijn consultatie u direct zelf kan zien, de nodige scans kan aanvragen indien nodig en u direct specialistisch geholpen wordt”. Mevrouw wandelde nog vrij vlotjes mee, met meneer in het kielzog.
Mijn visie over ondraaglijke kniepijn is toch net iets anders …
Mijn visie over ondraaglijke kniepijn is toch net iets anders …
maandag 14 februari 2011
Wie niets doet, kan niks verkeerd doen ...
Na een MUG-ritje naar een nabijgelegen bevriend ziekenhuis, vult de dokter in het ziekenhuis rustig de MUG-fiche in terwijl den ezel van dienst alles terug in de MUG steekt. Ik had mijn handen vol met de MUG-koffer, de monitor en het verdovingszakje, en aan de MUG aangekomen deponeer ik monitor en koffer op de grond, en leg het verdovingszakje op het dak van de MUG. Tuurlijk moet ik weer “socializen” met nen ambulancier ondertussen …
Ik zet de koffer en de monitor in de koffer, doe zelfs al de zelftest van de monitor, klap de koffer toe en wacht op de dokter, die ondertussen al buitengekomen is en aan het bellen is.
Enfin, we kunnen vertrekken, stappen in en snorren richting eigen ziekenhuis. Onderweg stel ik mezelf reeds de vraag of ik uiteindelijk wel het zakje met onze medicatie in de auto gestoken heb. Ik twijfel echt, loer terwijl ik rij even in de ramen van huizen maar ik besluit bij mezelf dat ik uit routine het zakje wel weggestoken heb. We rijden dus door, onderweg steek ik een auto voorbij en dan springt op het volgende kruispunt het licht op rood. Terwijl de dokter en ik rustig bijpraten, wordt er ineens tegen mijn raam getikt … Ooo-ooooooooooooh!
Mijne Frank, voorzover ik nog Franken heb, valt direct… Ik kijk met ne flauwe lach naar links en doe het raampje naar beneden… Staat er een dame naast de MUG vriendelijk naar mij te lachen. Ze weet niet goed wat zeggen en vraagt zich luidop af of het eigenlijk niet belachelijk is wat ze nu komt zeggen … Ik voelde toen al dat het hélemààl niet belachelijk ging zijn! Afijn, ze zegt “dat er iets roods van het dak van onze MUG gewaaid is toen we die auto daar voorbijstaken” … Ik vraag belachelijk: “Is ’t echt?”, maar ik wist natuurlijk al dat het echt waar was! Dus, vriendelijk de mevrouw bedankt, aan de lichten gedraaid en teruggekeerd, op zoek naar het rode zakje… We moesten niet ver rijden of zagen het zakje in de grasberm blinken… De dokter springt uit de MUG, grabbelt het zakje, steekt het keurig op de plaats waar ik het moest gestoken hebben, ze springt terug in de MUG en al giechelen zijn we terug weg. Ik redeneer dat er niet veel meer zal overschieten van de ampullen in het zakje, maar mijnen doktoor zegt dat het nog zo erg niet zal zijn, “want da zit toch allemaal goed vast en tussen de mousse?” … Slik …
We hebben er nog om gelachen, “wie doet het zaksken open doktoor, gij of ik?” … Mijnen doktoor besloot het erop te wagen, maar ik verzeker u, er zat méér gebroken glas in dan ongebroken glas … Ik moest wel besluiten dat bepaalde ampullen zéér sterk zijn dat ze hun hachelijk avontuur toch overleefd hadden (de suppo’s buiten beschouwing gelaten) … Terug op spoed begon het leuke opkuiswerkje van mijn eigen domme avontuur! Maar gebroken ampulglas uit zo’n zakje prutsen, is niet leuk en soms pijnlijk! Alles in een reservezakje weer in orde gemaakt en dat zakje wijselijk direct IN de MUG op zijn plaats gestoken!
’s Anderendaags kon ik mijn domme stoot met rode kaken gaan uitleggen in de apotheek. Meestal zijn dat hele boze madammen, maar ze konden er gelukkig om lachen ;-)
Oef …
Ik zet de koffer en de monitor in de koffer, doe zelfs al de zelftest van de monitor, klap de koffer toe en wacht op de dokter, die ondertussen al buitengekomen is en aan het bellen is.
Enfin, we kunnen vertrekken, stappen in en snorren richting eigen ziekenhuis. Onderweg stel ik mezelf reeds de vraag of ik uiteindelijk wel het zakje met onze medicatie in de auto gestoken heb. Ik twijfel echt, loer terwijl ik rij even in de ramen van huizen maar ik besluit bij mezelf dat ik uit routine het zakje wel weggestoken heb. We rijden dus door, onderweg steek ik een auto voorbij en dan springt op het volgende kruispunt het licht op rood. Terwijl de dokter en ik rustig bijpraten, wordt er ineens tegen mijn raam getikt … Ooo-ooooooooooooh!
Mijne Frank, voorzover ik nog Franken heb, valt direct… Ik kijk met ne flauwe lach naar links en doe het raampje naar beneden… Staat er een dame naast de MUG vriendelijk naar mij te lachen. Ze weet niet goed wat zeggen en vraagt zich luidop af of het eigenlijk niet belachelijk is wat ze nu komt zeggen … Ik voelde toen al dat het hélemààl niet belachelijk ging zijn! Afijn, ze zegt “dat er iets roods van het dak van onze MUG gewaaid is toen we die auto daar voorbijstaken” … Ik vraag belachelijk: “Is ’t echt?”, maar ik wist natuurlijk al dat het echt waar was! Dus, vriendelijk de mevrouw bedankt, aan de lichten gedraaid en teruggekeerd, op zoek naar het rode zakje… We moesten niet ver rijden of zagen het zakje in de grasberm blinken… De dokter springt uit de MUG, grabbelt het zakje, steekt het keurig op de plaats waar ik het moest gestoken hebben, ze springt terug in de MUG en al giechelen zijn we terug weg. Ik redeneer dat er niet veel meer zal overschieten van de ampullen in het zakje, maar mijnen doktoor zegt dat het nog zo erg niet zal zijn, “want da zit toch allemaal goed vast en tussen de mousse?” … Slik …
We hebben er nog om gelachen, “wie doet het zaksken open doktoor, gij of ik?” … Mijnen doktoor besloot het erop te wagen, maar ik verzeker u, er zat méér gebroken glas in dan ongebroken glas … Ik moest wel besluiten dat bepaalde ampullen zéér sterk zijn dat ze hun hachelijk avontuur toch overleefd hadden (de suppo’s buiten beschouwing gelaten) … Terug op spoed begon het leuke opkuiswerkje van mijn eigen domme avontuur! Maar gebroken ampulglas uit zo’n zakje prutsen, is niet leuk en soms pijnlijk! Alles in een reservezakje weer in orde gemaakt en dat zakje wijselijk direct IN de MUG op zijn plaats gestoken!
’s Anderendaags kon ik mijn domme stoot met rode kaken gaan uitleggen in de apotheek. Meestal zijn dat hele boze madammen, maar ze konden er gelukkig om lachen ;-)
Oef …
Abonneren op:
Posts (Atom)
