Vermoeden CVA...

Deze avond wordt een oudere dame door de taxi van een Waalse ambulancedienst bij ons (in een rolstoel) afgeleverd. Briefje van de huisarts leert ons dat de dame gevallen is, beetje verward en gedesoriënteerd is, en dat de huisarts een "AVC" vermoedt (ne CVA in 't Nederlands). Enfin, dat betekent : parameters, een bloedafname, een EKG'tje, MRSA-screening gezien de leeftijd (toch hét allerbelangrijkste bij een opname in een ziekenhuis) en een anamnese waaruit we niet veel kunnen halen : mevrouw is een beetje apathisch en het is ons zelfs niet duidelijk of ze Frans of Nederlands probeert te spreken. Een glycemiebepaling later hebben wij als verpleegkundigen de diagnose een beetje gesteld... Het toestel toont een waarde van... 32! Maar hét woord van hypoglycemie laten we uit de mond van de dokter rollen. "Dokter, we hebben hier een dame van 86 jaar, doorgestuurd door de huisarts met een vermoeden van een CVA, maar ze heeft een glycemie van 32!" "Aaaaaah, da's nen hypo!! Ik kom af!" We begeven ons al naar onze apotheekkast, klaar om de ampullen Glucose te nemen. En wonderwel, 20gr Glucose later is mevrouw opgeklaard en wakker en kan ze ons uitgebreid vertellen wat er gebeurd is. Soms zijn we toch goed hè ;-) En van een CVA is ze gespaard gebleven. Gelukkig maar.

De duif... Part 2...

Wie op wie wraak heeft genomen, die morgen dat ik de duif doodreed, weet ik niet.
Feit is dat ik wel geflitst ben door het vogeltje in het nestkastje op weg naar die interventie bij onze Waalse buren, waarbij ik in de vlucht een duif naar de duivenhemel geholpen heb onderweg... In opdracht welteverstaan, dus mijne portemonnee moet niet open :-D
Eerst flitste het vogeltje mij, waarna ik de duif omvermaaide. Onwetend (van het geflits), ongewild (die duif mocht nog verderleven van mij).
Snelheid : voorlopig ongekend.
Feit is wel dat we door werken nu een omleiding moeten maken om bij onze Waalse buren te raken, en dat de opbrengsten van die flitspaal nu wel behoorlijk gaan zakken. Want we worden daar héél veel geflitst met onze MUG... In de nabije toekomst dus iets minder :-D

Fiestjen!

Vorig weekend was Fiestjes-weekend! En dat hebben we geweten op spoed. 's Nachts waren een aantal "beschonken" tieners langsgeweest en 's morgens werden we, bij aanvang van onze vroegdienst, verwelkomd door een huilende twintiger die ondervraagd werd door de politie. Hij had een robbertje gevochten en was daarbij languit voorover in de netels gevallen, maar verdoofd door de alcohol had hij niet eens gevoeld dat het netels waren. Wat er juist gebeurd was wist hij niet, maar hij was zeker niet degene die begonnen was. En de GSM die hij bij zich had was ook nie de zijne... Over de witte substantie die in zijn portefeuille zat en daar dus ook niet mocht zitten (ik moet er geen tekeningske bij maken zeker?), kon hij ons wel vertellen dat hij, door die vechtpartij, de tijd niet had gehad om het in te nemen. Misschien had hij zich anders wél kunnen verweren? Of juist ook weer niet?
Anderhalf uur en een ondervraging later, kon hij bekomen op de afdeling voor een neurologische observatie. Zonder drugs.

Dezelfde zondagochtend, klokslag 7 uur, weerklinkt onze MUGbel. "Man bewusteloos in grijze Ford Focus, autodeur staat open, hij ademt nog (de man hé)". Onderweg nemen de MUG-arts en ikzelf ons voor om te vragen of hij van het fiestjen komt...
We vonden de grijze auto, keurig geparkeerd tussen de witte lijnen op veilige afstand van de andere voertuigen, op de bewuste parking. Mét de deur open. En achter het stuur lag een ongeveer 45-jarige man zijn roesje uit te slapen. Aangesproken door 2 ambulanciers deed hij verdwaasd zijn ogen open en vroeg zich af wat zij kwamen doen. Toen de MUG-arts, als derde, vroeg wat er gebeurd was, wist hij even niet wat zeggen. En toen ik, als laatste van het peleton, meneer begroette met een goeiemorgen, vroeg hij ons hoeveel volk er nòg ging bij hem komen... Was best wel grappig. Maar meneer was goed bewust, lag zijn roesje (je zag het bierschuim nog op een bepaald niveau in zijn ogen staan) zalig uit te slapen en werd bruusk gewekt door 4 oranje marsmannetjes. Grappig zicht. Zal ook een grappig zicht geweest zijn voor de vrouw die belde en onopgemerkt (dacht ze) stond te kijken vanop het 2e verdiep, de poes aan haar voeten en het raam open. Af en toe ging ze een stap naar achter als we héél opvallend naar haar keken.
Omdat meneer "goed" was (van nuchter spreken we niet), kon rechtstaan, écht wel wist wat hij zei én vlak achter de hoek woonde, gaf de arts hem de raad om snel in zijn bedje te kruipen en lekker uit te slapen. Meneer auto uit, auto vast en weg was hij, nog vertwijfeld en een beetje wankelend op zijn benen. Of dat van de alcohol was of van het verschieten van ons te zien, laat ik in het midden. Hij wenste ons nog een zalige "slaapwel" toe, maar dat zat er in ons geval, jammer genoeg, niet meer in. En nee, hij kwam niet van het fiestjen :-D
En wij, wij reden terug richting spoed. En waren nog ruim op tijd om ons ontbijt naar binnen te spelen ;-)