"Kunde nie doen gelijk op TV?"

Gisteren avondwacht. We gingen frietjes bestellen, iets wat we regelmatig doen bij ons op spoed, eten bestellen. Echte boefers zijn we bij momenten. Frietkoten, pitta-uitbaters, chinese restaurants, de pizza-bar... ze verdienen écht geld aan de plaatselijke spoedopname. Enfin. Sinds woensdag waren we al aan het afspreken, na de heerlijke spaghetti van een collega binnegewerkt te hebben. "Vrijdag frietjesdag! Het is eens iets anders dan zondag-Josdag :-D.

Alles begon rustig, tot 17u hebben we ons zelfs een beetje verveeld. Onze bestelling stond al een tijdje op papier, af en toe kwam er een patiënt en ineens besloten we dat onze goesting in frietjes de bovenhand kreeg en draaiden we het nummer van onze trouwe frietjesleverancier. Njammie! We hadden nog een aantal patiënten en werkten deze vrolijk af. Op een bepaald moment waren de frietjes gearriveerd, en een wachtend familielid lachte vrolijk toen ze de heerlijke geur in de gang opmerkte. Op het moment dat we niet echt meer iets konden doen, dat de dokter eerst de patiëntenbehandeling verder moest uitwerken, sneden we onze maaltijd aan. Echt lekker, die geur die omhoog steeg toen we alles op de tafel installeerden! Onze magen begonnen te knorren van plezier dat die frietjes eraan kwamen. Maar helaas voor mij, het mocht weer niet zijn...

Ik had nauwelijks een paar frieten gegeten toen we via de Astridzender de plaatselijke ziekenwagen het HC100 hoorden oproepen. Owkee, ze kwamen eraan met een patiënt, no problem. Maar neen, "Kunt u de MUG bijsturen? Bewusteloze patiënt en we zijn gestart met de reanimatie". NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEN Nie wéér!!! JA dus...

Wiiwaa naar de plaats van interventie. Rea in gang, situatie was... "raar". Niemand kon echt zeggen wat er gebeurd was. Monitor aangelegd, intubatie, infuusje prikken, medicatie geven en we waren vertrokken. Een knappe twintiger stond in een hoekje gedrumd van de kleine keuken en kon geen meer kant op. Op de vraag "wat is er gebeurd" kwam alleen wat gebrabbel en "ik weet het niet", ondanks het feit dat hij erbij was toen alles gebeurde. Geen probleem, woord richten tot een andere man, die ondertussen met een infuuszak in de hand alles overschouwde. Bleek een buurman te zijn. "Tsja, op hem moete nie letten, hij is nie goe bij de zijnen", repliceerde hij naar de arts, bedoelend op de jongen. Maar zelf kon hij ons ook niets wijzer maken. Een andere man was in de zetel scheldwoorden aan het produceren en met zichzelf ruzie aan het maken. Raar, echt raar.

Wij deden naarstig voort, vragen stellend over mevrouw haar gezondheidstoestand. "Tsja, ze drinkt een beetje, en neemt medicatie tegen het drinken". Maar daarvan val je bij mijn weten nog altijd niet van dood. "En ze heeft een glazen oog". Dat hadden we al gemerkt.
Enfin, plots kwam de vraag : "kunde zo nie, allé, ge weet wel, kunde nie doen, allé, gelijk da ze op TV doen, zo ne shock geven?" Leg dan maar eens uit dat dat bij een asystolie geen fluit uitdoet... Tussendoor vond ik het zo zielig dat die jongen daar in dat hoekje gedrumd stond, niet goed beseffend wat er gebeurde, dat ik mijn koffer aan de kant zette, hem een hand reikte en rond ambulanciers en arts naar de woonkamer bracht. Waar hij op slag afgesnauwd werd door de andere meneer die mevrouw haar echtgenoot bleek te zijn.
Even later was de buurman waarschijnlijk opgelucht, want mevrouw fibrilleerde en we gingen dan toch shocken. Een paar keer zelfs. Maar niks mocht baten. Alweer een code 20 om aan mijn lijstje toe te voegen.

Papierwerk in orde brengen was niet zo simpel, want de echtgenoot snauwde ons continu af, terwijl hij amper op zijn benen kon staan en zich met een plof in de zetel liet vallen, luid vloekend. Ach ja, mevrouw dronk, meneer precies ook, en ik kreeg echt medelijden met de zoon, die niks snapte van het ganse gebeuren.
Ik deed een poging om te vragen waar we mevrouw mochten "opbaren", in afwachting van de komst van de ondertussen verwittigde begrafenisondernemer, want die kon pas een uur later komen. Mijne neus werd er bijna letterlijk afgebeten... "Ze ligt daar toch goed op de vloer?" Euh, ik vond dat respect voor een overledene op zijn plaats was en bemiddelde, en we mochten mevrouw uiteindelijk in de slaapkamer leggen.
De buurman beloofde daar te blijven tot de begrafenisondernemer er was. En weg waren we, beetje onder de indruk van het ganse gebeurde.

Eenmaal terug op spoed, merkte ik dat mijn lieve collega's mijn frietjes terug ingepakt hadden. Yeah right, ze wisten ook wel dat ik die niet meer ging opeten, maar het was een leuke gedachte en het gebaar telt. Kon ik ze maar met een elektroshock gelijk op TV terug lekker vers en warm maken... "Dream on"...