Happy New Year in "Hotel Ethyl" !!!

Nieuwjaarsnacht werken ... Velen vrezen ervoor, anderen doen niks liever ... Ik had hem ongewild aan mijne rekker (collega was ziek, en de jeugd gaat liever vieren, vandaar). Thuis iemand niet zo content, ik niet zo content: 4e jaar op rij dat ik Nieuwjaar werk en 3e maal in mijn carrière dat ik nacht doe, vorig jaar verhuisd op 31 december, mijn vriend is vorig jaar 3 januari gestart met een eigen zaak dus een héél druk jaar achter de rug) maar ja ik had prijs en happy or not, ik moest nieuwjaarsnacht werken.
We hadden met ons 4-en (onzen spoedarts, mijn 2 collega's en ik) ne gansen diner voorzien, van aperitief, voorgerecht, hoofdgerecht, en als we 't er nog bij konden duwen, nen dessert. Ik had mijn collega's al verwittigd dat ik die nacht niks anders ging doen dan patiënten behandelen, patiëntenadministratie (anders loop je teveel achter de volgende nacht), eten en drinken. Alle werk dat we konden vermijden, zoals aanvullen en zo, deden we op 30 december een beetje extra.
Het begon veelbelovend. Ik vluchtte direct achter de PC om de patiënten in te geven, we ruimden alle boxen op, keken vlug even of er niks moest aangevuld worden en dan doken we met z'n 4-en in de keuken. Alles klaarzetten, en de kippeboutjes, Zwanworstjes, ansjoviskes enz rolden lekker binnen! Mmmm Plots was het zover! Nieuwjaar! De nodige zoenen werden uitgedeeld, we belden even naar onze collega 's op de verdiepen, kregen de nodige smsjes (een beetje teveel zelfs).
En om tien minuten na middernacht was het zover. Onze eerste patiënt werd binnengerold. Een oudere dame van 80 jaar was flauwgevallen. Onder de noemer "syncope" begonnen we de patiënt uit te werken, de dame herinnerde zich niks van het voorval, maar voor de rest was alles normaal! Dokter praatte met de familie, maar die wou niet dat mevrouw werd opgenomen! Waarom kom je dan überhaupt naar de spoed, als je geen behandeling of opname wil? Duh ... Blijkbaar deed mevrouw volgens de familie ook héél normaal. Afijn, 20 minuten later rolde ik mevrouw terug buiten, zette haar in de auto, gordel om, en weg waren ze.
Nog geen uur later begon waar we een beetje voor vreesden : de intoxgolf kwam op gang! Nr. 1 was een bewusteloze op een parking van een rusthuis bij onze Waalse buren ... Wie-waaaaa er naartoe. Het was een jongeman die een cocktail drugs gespoten/genomen had en een beetje veel buiten westen was. Verblijver 1 zijn kamer werd geboekt! Nr. 2 was een jongeman die hevig kotsend door onze vrienden van de 100 op een brancard binnengerold werd ... bwuuuuuuuuuurk! Uitkleden, beetje opfrissen voor zover dat kon met al dat gekots, en slapen op zijn linker zomerzijde! Nr 3 was terug ne MUG-oproep: vader was zijn zoon gaan ophalen nadat deze gebled had dat hij naar huis wou komen. Die jongen heeft de ganse baan in meneer zijn auto gekotst, en tegen de tijd dat ze thuis waren (2km) was hij zodanig knock-out dat ze hem uit de auto gesleept hebben en nog net in de garage konden "trekken". Daar wasten ze hem, deden netjes zijne pyjama aan, maar dan begon hij te schudden (van de kou), huisarts erbij en riiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiing! MUG ... Huisarts zei dat we een hersenletsel moesten uitsluiten omdat hij op de grond lag te beven ... Ahum ... Bedje 3 op het nachtverblijf was gevuld en ons "Hotel Ethyl" (ofte nachtverblijf) deed zijn naam weer alle eer aan. Ook hij heeft nog lustig gekotst, en ondertussen had meneer met zijn drugsintox ook al zijn maagske geleegd in bed ... zucht!
Nr 4 was een 40jarige dame die (van zattigheid) thuis gestruikeld was, pardoes met haar neus op nen betonnen trap ... Voor dat voorval had ze ook nog eens haar kleedje ondergekotst. Komt ze met den 100 binnen, vergezeld van haar man en een vreselijk ambetate dame, die zei dat ze een vertrouwenspersoon was ... Zij MOEST bij mevrouw blijven, want haar man kon geen Nederlands. Ik vroeg: "Welke taal spreekt meneer dan?" Aaaaaaah, Frans. Toen ik zei dat wij ook wel vloeiend Frans spreken, zei ze dat ze toch MOEST blijven ... foute zet. Ahzo ne moeial, curieuze madam en ambetant mens dat da was! Ze forceerde onze volautomatische deuren omdat ze moest zien wat er in de andere boxen allemaal gebeurde, liep overal binnen ez. Maar ze werd eens grondig op haar plaats gezet en dan werd het beter. Alleen bleef ze handtastelijk. Kende da? Zo van die dames die, als ze u iets zeggen, naar u toe buigen en uwen arm steeds vastpakken ??? Awel .. da deed ze dus bij iedereen van ons constant é! ...
Nr 5 was een man die luidroepend, tierend en wild om zich heen schoppend door de politie binnengetrokken werd. Hij had de handboeien om ... Ai neeen! Afijn, zijn facade hing vol met bloed, hij vroeg voortdurend wat hij misdaan had, en hij zei dat het geen misdaad was om een fles vodka te gaan kopen in de nachtwinkel en deze uit te drinken ... Inderdaad, dat is geen misdaad, nee. Hij kalmeerde, de boeien werden losgedaan, maar de 4 agenten bleven, net als wij, op hun hoede. Maar vanwaar kwam al dat bloed op zijn mooi wit giléken? Mijn collega kreeg plots die gilét naar haar gegooid ... Ik zei heel kalm (echt waar, ik was uitzonderlijk rustig bij al dit tumult!), dat dat bloed gewoon naar beneden liep van zijn gezicht, maar hij haalde uit en duwde mij brut achteruit! Woooow, niet zo slim om een verpleegster achteruit te duwen terwijl er 4 agenten staan op te kijken, niewaar? Idd, rap da wondje onder zijn oog door de dokter toegeplakt , bloed afgekuist en hij kon beschikken. Hij begon plots te bleiten en excuseerde zich, maar toen ik zei dat berouw na de zonde komt, kon hij die zin nog niet eens herhalen, want hij riep: "JA, inderdaad! Beraad komt na de zonde!". Nr 5 kon in de cel gaan slapen, waar hij trouwens ook nog ferm ambetant gedaan heeft blijkbaar!
Nr. 6 was een jongedame, en nog de leukste van allemaal. Ze trippelde op haar naaldhakken uit de ambulance, bleef bijna steken in die gaatjes in de ambulancetrap maar kon zich nog net rechthouden. Blijkbaar was ze, goed getoeterd, efkes van haar naaldhakken gesleerd en onderuit gegaan, en daarop hadden andere fuifgangers den 100 gebeld! Ze vroeg zich af wat ze bij ons kwam doen, en wij eigenlijk ook, want ze kon zelfs nog stappen met die naaldhakken zonder grote zatte bochten te maken ...
Om 5 uur besloten we dan maar om onzen dessert te nuttigen en ons hoofdgerecht te houden voor de volgende nacht. Wijselijk, we kunnen soms toch slim redeneren. Mama en papa van verblijver nr 2 bewonderden ons dat wij nog zo smakelijk konden genieten van tiramisu, tussen al dat gekots door. Geen probleem voor ons hoor! We zijn dat gewoon!
Tussendoor nog enkele telefoons gekregen van bezorgde ouders van zatte zonen en dochters. En zo zat onze nieuwjaarsnacht er nog vlug op, en gingen we moe maar tevreden naar huis. We zouden wel graag het gezicht eens willen zien hebben van onze verblijvers, zoen ze naar hun kruis grabbelden op de morgen en ontdekten dat ze ne pamper aanhadden ... SCHAAMTELIJK !!!
;-)