Ik zet de koffer en de monitor in de koffer, doe zelfs al de zelftest van de monitor, klap de koffer toe en wacht op de dokter, die ondertussen al buitengekomen is en aan het bellen is.
Enfin, we kunnen vertrekken, stappen in en snorren richting eigen ziekenhuis. Onderweg stel ik mezelf reeds de vraag of ik uiteindelijk wel het zakje met onze medicatie in de auto gestoken heb. Ik twijfel echt, loer terwijl ik rij even in de ramen van huizen maar ik besluit bij mezelf dat ik uit routine het zakje wel weggestoken heb. We rijden dus door, onderweg steek ik een auto voorbij en dan springt op het volgende kruispunt het licht op rood. Terwijl de dokter en ik rustig bijpraten, wordt er ineens tegen mijn raam getikt … Ooo-ooooooooooooh!
Mijne Frank, voorzover ik nog Franken heb, valt direct… Ik kijk met ne flauwe lach naar links en doe het raampje naar beneden… Staat er een dame naast de MUG vriendelijk naar mij te lachen. Ze weet niet goed wat zeggen en vraagt zich luidop af of het eigenlijk niet belachelijk is wat ze nu komt zeggen … Ik voelde toen al dat het hélemààl niet belachelijk ging zijn! Afijn, ze zegt “dat er iets roods van het dak van onze MUG gewaaid is toen we die auto daar voorbijstaken” … Ik vraag belachelijk: “Is ’t echt?”, maar ik wist natuurlijk al dat het echt waar was! Dus, vriendelijk de mevrouw bedankt, aan de lichten gedraaid en teruggekeerd, op zoek naar het rode zakje… We moesten niet ver rijden of zagen het zakje in de grasberm blinken… De dokter springt uit de MUG, grabbelt het zakje, steekt het keurig op de plaats waar ik het moest gestoken hebben, ze springt terug in de MUG en al giechelen zijn we terug weg. Ik redeneer dat er niet veel meer zal overschieten van de ampullen in het zakje, maar mijnen doktoor zegt dat het nog zo erg niet zal zijn, “want da zit toch allemaal goed vast en tussen de mousse?” … Slik …
We hebben er nog om gelachen, “wie doet het zaksken open doktoor, gij of ik?” … Mijnen doktoor besloot het erop te wagen, maar ik verzeker u, er zat méér gebroken glas in dan ongebroken glas … Ik moest wel besluiten dat bepaalde ampullen zéér sterk zijn dat ze hun hachelijk avontuur toch overleefd hadden (de suppo’s buiten beschouwing gelaten) … Terug op spoed begon het leuke opkuiswerkje van mijn eigen domme avontuur! Maar gebroken ampulglas uit zo’n zakje prutsen, is niet leuk en soms pijnlijk! Alles in een reservezakje weer in orde gemaakt en dat zakje wijselijk direct IN de MUG op zijn plaats gestoken!
’s Anderendaags kon ik mijn domme stoot met rode kaken gaan uitleggen in de apotheek. Meestal zijn dat hele boze madammen, maar ze konden er gelukkig om lachen ;-)
Oef …
