Soms é!

Mensen zijn toch speciale wezens hoor … Ze zijn supercurieus, steken overal hun neus in en tussen, en zijn dan geshockeerd en kwaad bij omdat ze dan dingen zien die ze eigenlijk helemaal niet wouden zien…
Op een zonnige vooravond worden we met de MUG naar een verhanging geroepen, in één van de “mindere” buurten van onze stad (als u begrijpt wat ik bedoel). Hoe dichter we bij het interventie-adres aankomen, hoe “drukker” het wordt … De ambulance is net voor ons ter plaatse en de ambulancier toont al dat we niet teveel “moeite” meer moeten gaan doen. Maar omdat er nu éénmaal véél volk staat en ik mij de commentaren van omstaanders al levendig kan inbeelden (ze hebben niksken gedaan), neem ik toch monitor, medicatie en MUG-koffer mee. Het is een rijhuis met een brede poort en daarnaast een smal deurke, vlak aan de straat. Zo een deurke da je eerst volledig open moet doen om binnen te geraken omdat de muren langs beide kanten tot tegen het deurkozijn komen. Enfin, den ambulancier zegt ons dat we niet té ver binnen moeten gaan. En inderdaad… Deurke open en daar zagen we de voeten boven ons al hangen. En daar sta je dan, vlak onder “het hangend lijk” … Het is eens iets anders. Afijn, dokter glipt naar boven om toch even te verifiëren of meneer dood is (geloof me, je moest meneer eerst opzij duwen of je kon er niet onder kruipen, en je kon hem met één vinger moeiteloos aan de kant duwen). Ik moest niét mee, en besloot om vanonder van het zicht te blijven genieten. Wat later beslis ik dan toch maar om alles terug in de MUG te gaan zetten en de papieren al samen te rapen. En dan doe je de deur open en staan er toch een paar curieuzeneuzen vlak voor de deur die een glimp van het gebeurde moeten opvangen. Echt hé! En dan kan je op die moment niet echt vermijden dat ze “niks” zien en dan beginnen ze hysterisch te gillen, lijkbleek te trekken, te wurgen … en dan zou het nog mijn fout gaan zijn ook! Op mijn vraag om allemaal 5 meter achteruit te gaan kwam natuurlijk geen antwoord. Heb dan met de ambulanciers beslist om de ambulance vlak voor die deur te parkeren, kwestie van het zicht een beetje minder te maken, maar sommige mensen proberen dus nog te komen neuzen hé! Terwijl ondertussen al den helft van ’t straat wist wat er gebeurd was. Afijn, dan maar met de politie linten gespannen en dat hielp al beter…
Ben mij gaan bekommeren om de 2 mannen die de lugubere ontdekking gedaan hadden. Eén man lag hyperventilerend, huilend en bibberend aan 100 km per uur aan een sigaret te trekken. Hij stond op het punt ze in te slikken … Huilend vroeg hij me waarom, maar daar kon ik uiteraard niet op antwoorden. Hij vertelde wel 8 keer zijn verhaal, terwijl naast hem een dame stond die hem altijd zei “dat hij moest ophouden met vertellen en bleiten”! Mag een gebroken man die net het trauma van zijn leven opgedaan heeft, nog eens geen traan laten neen ???” Sommige mensen hebben toch weinig begrip hoor ..
Toen hij de politie naar hem toe zag komen, stelde hij mij rap nog de vraag of hij zou moeten blazen, “want hij had toch al een paar pintjes op en zou zeker positief zijn” … Denk dat het meneer zijn enige geluksmoment was die dag, dat ik op dié vraag “nee” antwoordde …
't Was écht wel triestig. De oom van die man was er ook. En dan moet je weten dat de broer van die man die zich verhangen had, zich 3 jaar geleden ook verhangen heeft ... Ze waren beiden nog geen 30 jaar ...

Hoelang heeft u al pijn ???

Deze morgen staat een vriendelijke dame samen met haar echtgenoot voor de deur. Eenmaal binnen gaat onze gok onmiddellijk uit naar een werk-ongeval, aangezien mevrouw aangeeft dat het gaat om haar rechter knie, en ze beiden een vest aanhebben van een automerk. Maar we zitten ernaast. Haar rechter knie doet “pijn”. Op de vraag hoelang die knie al pijn doet, krijgen we een spontaan antwoord: “al 12 jaar”! De secretaresse en ik stuiken bijna van onze stoel! We proberen even te polsen of ze het zelf niet logischer vindt dat ze bij een specialist gaat. Maar nu is het plots echt wel erger geworden, ze kan er bijna niet op staan en heeft héél veel pijn, én haar orthopedist is in congé. Ze moet NU geholpen worden! Owkeeeeeee! Eenmaal ingeschreven vernoem ik het verhaal aan onze spoedarts. Hij vraagt mij om even te bellen of ze toch niet op de consultatie orthopedie terecht kan. En ja hoor, een telefoontje naar de van wacht doende orthopedist later, mag mevrouw naar de consultatie. Ik dus héél braafjes met een rolstoel bij mevrouw, maar o wee! “Gij peist toch niet dat IK dààr in ga zitten zekers ???” Euh, ik dacht het wel ja, aangezien die knie nu plots ondraaglijk pijn deed … Ik dacht niet dat het zò een dom idee was van mij om mevrouw een rolstoel te presenteren! Wèl dus. En waarom ze naar boven moet ??? “Awel mevrouw, hier krijgde gewoon ne foto waarop er toch niks te zien is, en gade naar huis met ne gips na het consult van een spoedarts zònder een orthopedist te zien. Terwijl de specialist op zijn consultatie u direct zelf kan zien, de nodige scans kan aanvragen indien nodig en u direct specialistisch geholpen wordt”. Mevrouw wandelde nog vrij vlotjes mee, met meneer in het kielzog.
Mijn visie over ondraaglijke kniepijn is toch net iets anders …